Happy Couple Yoacin en Jhonathan: “Wij zijn er voor elkaar geweest in de zwaarste momenten”

Yoacin Villalobos (29), dj en activist, en Jhonathan Rodriguez (24), aspirant-piloot, vluchtten samen uit Panama naar Nederland. “Wat wij samen hebben doorstaan, dat maakt niet ieder koppel mee.”

Jhonathan: “Wij zijn een pandemiekoppel: we leerden elkaar vier jaar geleden online kennen bij een Zoom-feest waar Yoacin de dj was.”

Yoacin: “Ik zag hem op mijn scherm en was op slag verliefd. Na twee weken contact via apps hebben we elkaar ontmoet. We woonden destijds allebei in Panama.”

J: “Yoacin pikte me op met zijn auto voor het huis waar ik met mijn vader woonde. Het moest allemaal stiekem, deels omdat we in die tijd een zeer strenge avondklok hadden, maar ook omdat ik niet wilde dat mijn vader erachter kwam. Mijn familie had veel moeite met mijn homoseksualiteit.”

Y: “Officieel zijn homoseksuele handelingen sinds 2008 niet meer strafbaar in Panama, maar de situatie is er nog altijd onveilig. Homo- en transfobie zijn diepgeworteld in de samenleving. Het was er voor ons gevaarlijk om hand in hand te lopen of elkaar in het openbaar een kus te geven.” 

J: “Al onze afspraakjes vonden dus in het geheim plaats, vaak in Yoacins auto.”

Y: “Ik werkte als producent voor een tv-zender. Daardoor had ik ondanks de strenge coronaregels toestemming om in mijn auto rond te rijden en daar maakte ik gretig gebruik van.”

tranen van opluchting

Y: “In de media sprak ik me vaak uit over lhbtqia+-kwesties en dat leidde tot steeds meer bedreigingen. Uiteindelijk werden we samen het slachtoffer van een gewelddadige hatecrime; we werden in elkaar geslagen en geschopt en bekogeld met stenen door een aantal gemaskerde mensen. De politie weigerde te erkennen dat het vanwege onze homoseksualiteit was. Er kwam geen onderzoek naar de aanval. Daarmee was voor ons de maat vol; we besloten te vluchten naar Nederland, in de hoop dat we hier veiliger zouden zijn.”

J: “We hebben veel geluk gehad dat het ons gelukt is, dat geldt lang niet voor iedereen. Toen we eenmaal aankwamen bij het aanmeldcentrum op Schiphol, barstten we allebei in tranen uit.”

Y: “We waren zo moe. Ik herinner me dat iemand van de marechaussee zei: ‘Alles komt goed nu’.”

J: “Nu zijn we vrij, dachten we.”

Y: “We hadden niet verwacht dat we in Nederland ook met zoveel haat in aanraking zouden komen. Onlangs werden we nog uitgescholden door een meid en jongen in een winkel, omdat we hand in hand liepen. Ik wilde ze vragen wat hun probleem was, maar dacht toen: ik ga hier mijn tijd niet aan verspillen. Het verschil tussen Panama en Nederland is dat ik hier hulp kan krijgen als er iets gebeurt.”

leven in een gevangenis

Y: “We hadden geen idee hoe zwaar het zou zijn om in een azc te verblijven. Het is bijna alsof je in een gevangenis woont. We kregen er te maken met extreem homofobe mensen, waardoor we deels terug de kast in moesten.” 

J: “We werden continu uitgescholden, onze fietsen werden vernield en we zijn zelfs twee keer fysiek aangevallen.”

Y: “In twee jaar tijd hebben we in vier verschillende opvangcentra gewoond. We leefden daar afgescheiden van de samenleving met een groep mensen die allemaal veel pijn hebben en een manier proberen te vinden om door te gaan met hun leven. Je hebt geen werk, geen inkomen en wordt de hele dag geconfronteerd met het lijden van andere mensen.”

J: “Begin dit jaar kregen we bericht dat er een huis voor ons beschikbaar was. We waren zo blij om eindelijk een plek te hebben waar we samen konden gaan herstellen.”

een eigen house

Y: “Inmiddels zet ik me in voor meerdere organisaties die queer en trans migranten en vluchtelingen uit Latijns-Amerika ondersteunen. In het verleden werkte ik veel voor grote merken, maar dat wil ik niet meer. Ik zet me nu liever in voor non-profitorganisaties.”

J: “We zijn ook samen een ballroomhouse begonnen, House of Yeguazas – dat betekent zoiets als ‘merries’. Het is een Nederlandse tak van een groot huis uit Bogota, Colombia.”

Y: “Daarmee bieden we emotionele steun aan Spaanssprekende queer en trans mensen die nog in een azc wonen of die naar Nederland zijn geëmigreerd. We brengen hen samen, regelen treinkaartjes, zorgen voor eten en drinken en bieden hen een plek om mensen zoals zij te leren kennen. Het is echt lastig om ergens opnieuw een leven te beginnen. Je maakt je constant druk over de toekomst en depressie ligt op de loer. Met House of Yeguazas helpen we hen op weg in de Nederlandse samenleving.”

samen sterker

J: “Wat wij samen hebben doorstaan, dat maakt niet ieder koppel mee. De bedreigingen, de aanvallen, het vluchten, het verblijven in azc’s. We zijn er voor elkaar geweest in de zwaarste momenten.”

Y: “We zijn echt een team. Ik vind alles leuk aan Jhonathan, vanbinnen en vanbuiten.”

J: “Ik ben gek op Yoacins creativiteit, op de manier waarop hij dingen ziet, maar voor mij is het allerbelangrijkste dat hij me door en door kent.”

Y: “Wij hebben bij elkaar aan een blik genoeg.”

J: “We zijn van plan in Nederland te blijven. We volgen nu een inburgeringscursus.”

Y: “Het leukste wat ik tot nu toe heb leren zeggen? ‘Hartelijk gefeliciteerd.’”

J: “Mijn favoriete woord? ‘Lieve’.” 

Y: “Na mijn inburgering hoop ik een communicatiebureau te openen waarmee ik organisaties kan ondersteunen die belangrijk werk verrichten, maar weinig budget hebben voor promotie. Ook hoop ik, net zoals ik ooit deed in Panama, weer les te kunnen geven aan een universiteit.”

J: “Ik wil na mijn inburgering mijn pilotenopleiding afmaken.”

Y: “Hij is eigenlijk al piloot. In Panama heeft hij zijn vliegbrevet gehaald, maar dat is hier niet geldig.”

J: “We hebben het ook weleens over trouwen.”

Y: “Dat is wel een droom, nu we eindelijk in een land wonen waar we dat recht hebben. Maar daarvoor moeten we nog flink sparen. We zouden gratis op het gemeentehuis kunnen trouwen, maar ik wil hem een mooie ring kunnen geven, en samen op huwelijksreis kunnen gaan.”

J: “Geen haast, lieverd.”