Binnenkijken in de dijkwoning van Ger-Jan en Gjermund
Een atelier aan de dijk met mode aan de muren
Het was even wennen, maar tegenwoordig weet voormalig stadsmens Ger-Jan de Gilde (61) de rust en ruimte in De Kwakel net zo te waarderen als zijn man Gjermund Kiserud (55). Het groen inspireerde hem zelfs tot een nieuwe carrière.
Na hun verhuizing naar het Noord-Hollandse dorpje De Kwakel reed Ger-Jan voor de boodschappen nog jarenlang naar Amsterdam. “De dichtstbijzijnde Albert Heijn was in Uithoorn en er heerste daar zo'n andere mentaliteit. Dat ik hier ben beland, vind ik zelf redelijk bizar.” Een gezonde relatie vraagt echter soms om een compromis. “Gjermund is een natuurman. Ikzelf ben tevreden met een balkon, een fles wijn en de zon op mijn bol, maar hij komt uit Noorwegen en had behoefte aan meer buitenruimte.”
De mannen leerden elkaar kennen in 1992. Ger-Jan was twee jaar eerder afgestudeerd aan de kunstacademie in Arnhem en woonde net in Amsterdam. Gjermund bezocht de stad tijdens een vakantietour met twee vrienden, maar onderbrak zijn reis toen hij Ger-Jan ontmoette. “In eerste instantie trok hij weer verder, maar een paar dagen later stond hij ineens op mijn antwoordapparaat. Hij had rechtsomkeert gemaakt en wilde me weer zien. Het bleek de liefde van mijn leven.”
De tekst gaat verder onder de afbeelding.
pand met potentie
22 jaar geleden verkaste het stel naar hun markante vooroorlogse twee-onder-een-kap onder de rook van Amsterdam. “We wonen aan de Vuurlijn, onderdeel van de verdedigingslinie van Amsterdam. Het is een groot, rijk, maar ook lastig pand: je hebt een hoogwerker nodig om de dakranden te bereiken.”
Vanaf de dijk loopt een brug naar de eerste verdieping. “Tot 2017 woonden we grotendeels daar, in de kamers en de suite. De slaapkamers en badkamer waren boven en de begane grond gebruikten we als kantoor, maar de potentie van dit huis zat juist in die enorme benedenruimte met haar prachtige hoge plafonds.”
Om die potentie te benutten, was een flinke verbouwing nodig. “De begane grond was in ht verleden een taxigarage, die oorspronkelijk bij het pand van onze buren hoorde. De trap naar de eerste verdieping bevond zich daarom niet in ons huis; we moesten buitenom lopen om bij ons kantoor te komen.” Gjermund, die een architectenopleiding volgde, maakte de tekeningen voor een grondige renovatie. Het schuurtje werd bij de benedenruimte getrokken, er kwam een aanbouw voor een badkamer beneden en tot slot een trap die de twee helften van het huis met elkaar verbond. “Nu leven we grotendeels beneden. De woonkamer, keuken en eetruimte bevinden zich allemaal in die voormalige garage.”
mode aan de muren
Ger-Jan nam het voortouw wat betreft het interieur. “Dat is niet aan Gjermund besteed. Hij gaf alleen aan dat hij kleur op de muren wilde – daar heb ik naar geluisterd – en verder mocht ik mijn gang gaan. Ik heb zo’n dure smaak dat ik nooit de meubels koop die ik eigenlijk zou willen, maar met veel geduld en goed jagen in vintagezaken ben ik aardig in de buurt gekomen. Ik ben gegrepen door meubels uit de jaren zestig, die zijn zo goed van kwaliteit, heel anders dan die namaakrommel van meubelgiganten.”
De tekst gaat verder onder de afbeelding.
Lege muren zijn er nauwelijks, ze hangen stuk voor stuk vol met kunst die een link heeft met Ger-Jans voormalige loopbaan als modeontwerper. Tot een aantal jaar terug werkte hij als hoofd design bij modemerk Claudia Sträter. In die hoedanigheid zette hij regelmatig projecten op met jonge kunstenaars. “Ik heb altijd veel modekunst verzameld. Zo hangt er bijvoorbeeld werk van mode-illustrator Piet Paris, die ooit nog bij mij op school zat.”
luie kunstenaar
Toen Claudia Sträter in 2020 failliet ging, raakte Ger-Jan werkloos en kwam hij voor de vraag te staan of hij in de mode wilde blijven werken. “Ik was 58 en vond mezelf daar te oud voor. Daarbij was ik net begonnen met mijn eigen kunstonderneming, PrintedPlant. Ik besloot daarop in te zetten.”
Het zaadje voor Ger-Jans onderneming werd geplant tijdens een wandeling met hond Alex in het Amsterdamse Bos. “Ik nam meestal mijn camera mee en zocht een goede manier om al het mooie groen wat ik tegenkwam te vertalen naar uniek werk dat ik kon verkopen – ik ben altijd commercieel ingesteld geweest. Uiteindelijk kwam ik op het idee om digitale tekeningen van planten in hout te laseren, om er vervolgens stempels van te maken. Met die stempels maak ik afdrukken die nooit precies hetzelfde zijn. Wat dat betreft ben ik een luie kunstenaar. Dankzij deze techniek kan ik wel de prijs van mijn werk relatief laag houden.” Zijn atelier bevindt zich op de eerste verdieping. “Ik begon ooit thuis vanuit kostenoverwegingen, maar sinds de verbouwing heb ik geen behoefte meer aan een externe werkruimte.”
Ook Gjerlund koos uiteindelijk voor een ander carrièrepad. “Als architect zit je het grootste deel van de dag achter een bureau en daar heeft hij een hekel aan. Inmiddels is hij trouble-shooter voor een grote bedrijfscateraar.” Die interesse in goed eten uit zich ook thuis. “Ik heb de leiding over het interieur, Gjermund is verantwoordelijk voor onze grote tuin, met twee kassen vol groente en fruit. Hij kookt heerlijk en grotendeels met eigen oogst.”
en nu: noorwegen
Na dik 22 jaar aan de dijk, gloort er aan de horizon een nieuw avontuur. Ger-Jan: “We hebben ons oog laten vallen op een oude boerderij in Noorwegen, op drie kwartier afstand van Oslo, in het dorp Våler, in een huis genaamd Elvestad. Dat staat voor ‘plaats aan de rivier’. Ik vind het nog doodeng, want mijn netwerk bevindt zich hier, maar het is er erg romantisch en ruim; we zouden er 3500 vierkante meter grond hebben. Ik denk dat het een goede beslissing is. Gjermund zou er graag een beetje gaan boeren en ik ben van plan er een atelier te bouwen. Het wordt zo langzamerhand ook weleens tijd dat ik over mijn pensioen ga nadenken.”
