Albert Meijer maakte een voorstelling over z’n overleden beste vriend

Begin maart 2023 overleed Tim Meijerink, de beste vriend en cabaretpartner van Albert Meijer. Dat leidde tot de voorstelling Plakjes, over omgaan met dood en verlies. Albert won daarmee zowel de publieks- als de juryprijs op het Amsterdams Studenten Cabaret Festival. Winq sprak Albert over de voorstelling.

Kun je meer vertellen over de inspiratie voor Plakjes?

“Het was geen vooropgezet plan om een voorstelling over rouw te maken. Vanaf het moment dat Tim is overleden ben ik gaan schrijven. Ik dacht: ik kan dit nu voor mezelf houden, maar ik kan er net zo goed mee op een podium gaan staan.”

Heeft het geholpen bij het verwerkingsproces?

“Zeker. Ik moet soms oppassen dat de voorstelling niet voelt als een therapiesessie, dat is voor niemand leuk. Ik was helemaal kapot van Tim z’n overlijden, maar door erover te schrijven begreep ik beter waarom. Voor mij was het een manier om dingen te duiden voor mezelf. Als iemand die dichtbij je staat komt te overlijden, is er geen enkele manier om je daar op voor te bereiden. Je denkt dat jouw wereld helemaal in elkaar stort, maar iedereen krijgt met rouw te maken. Het voelde ook erg fijn om te praten met mensen die ook zoiets hebben meegemaakt, een beetje als een club waar je ineens lid van bent geworden. Je realiseert je dat je niet de enige bent die zich zo voelt. Nu ik de voorstelling vaker heb gespeeld, gaat het bijna als routine voelen. Dat voelt een beetje wrang.”

Op welke manier komt rouw aan bod in de voorstelling?

“De voorstelling gaat er eigenlijk over dat je rouw niet moet verstoppen. Ik ben een paar jaar geleden mijn vader kwijtgeraakt, en was toen heel erg bezig met hoe ik dat zou moeten ervaren. Ik voelde me schuldig dat ik niet altijd ergens verdrietig in een hoekje zat, of een jaar lang alleen nog zwarte kleding droeg. Dus bij Tim besloot ik vanaf het eerste moment dat ik nu vooral wilde doen wat goed voelt. Als iemand van je eigen leeftijd overlijdt, is dat vaak iemand die ook onderdeel was van je vriendengroep. Dan kun je er gezamenlijk mee omgaan, door heel veel te praten, soms ook heel veel te drinken, en gekke uitspattingen te doen. En soms ook even helemaal niets. Dat loopt allemaal door elkaar heen. Daar gaat mijn voorstelling eigenlijk over: dat alle vormen van rouw naast elkaar mogen bestaan.”

De voorstelling duurt nu ongeveer dertig tot vijfenveertig minuten, zijn er plannen om er ook een avondvullende voorstelling van te maken?

“Ja, plannen wel. Er zijn nog duizenden andere aspecten over, die ik graag zou willen belichten. Maar ik ga nu eerst op toernee met de voorstelling zoals hij nu is, meters maken, en daarna pas bedenken hoe ik het in een langere vorm wil gieten.”

Wat voor reacties kreeg je op de voorstelling?

“Ik heb de voorstelling in deze vorm nu zo’n vijfentwintig keer gespeeld. Er zijn eigenlijk twee soorten publiek: een lachpubliek en een huilpubliek – er zit niet zo veel tussenin. Het is zowel een lichte als een zware voorstelling, ik vind allebei die aspecten belangrijk. Soms sta ik voor een zaal en blijft het publiek de hele voorstelling stil. Daar moest ik in het begin erg aan wennen. ‘Oh, ze lachen helemaal niet? Het komt helemaal niet aan!’ Maar dan bleek achteraf dat ze een beetje emotioneel waren geworden. Dat is ook ergens heel mooi. Ik kreeg in het begin ook reacties van mensen die met hun eigen rouwverhaal naar me toe kwamen – soms best heftige verhalen. Daar moest ik aan wennen. Toch is dat precies wat ik wil bereiken met de voorstelling: dat we het er gewoon over hebben met elkaar. Maar ja, ik ben natuurlijk ook geen therapeut. Dus daar moest ik een modus in vinden.”

Vertel je in de voorstelling hoe Tim is overleden? Ik denk dat men vroeger, als een jonge homo man stierf, vaak dacht: aids. En tegenwoordig wordt er vaak aan drugsproblematiek of zelfdoding gedacht. Maar bij Tim was dat niet zo.

“Ja, in de voorstelling noem ik het een hersenbloeding, al is het verhaal iets ingewikkelder dan dat. Eerst zei ik gewoon dat hij plotseling is overleden, maar dan gaan mensen hun eigen verhaal ervan maken. Veel mensen denken dan meteen aan zelfdoding. Dat vond ik in het begin wel lastig. Ik kreeg het gevoel dat ik juist moest benoemen dat het géén zelfdoding was. De avond ervoor hebben we nog een heel leuke avond gehad met vrienden, er was niks aan hem te merken. Toen Tims partner hem de volgende ochtend niet te pakken kreeg, heeft hij de politie gebeld, die de deur hebben geforceerd. Wij moesten mee naar het politiebureau en daar vroegen ze ons hoeveel drugs Tim gebruikte, of hij depressieve gedachten had, en of hij weleens op Bullchat zat. Daar had ik nog nooit van gehoord.”

Bullchat? Da’s zo’n chatsite met een blauwe achtergrond. Daar schijnen wel meer schimmige dingen te gebeuren.

“Ja, de politie vroeg niet naar Grindr, maar echt specifiek naar Bullchat. Door al die vragen ging ik natuurlijk ook twijfelen: wat is er allemaal gebeurd, zijn er signalen geweest dat hij zichzelf iets wilde aandoen? Toen de schouwarts ons ’s nachts belde om te zeggen dat het een natuurlijke oorzaak had, was ik opgelucht, maar het duurde lang voordat we uitsluitsel kregen over wat het precies was. Pas twee maanden later bleek uit de autopsie dat hij een heel zeldzaam soort hersentumor had. De ochtend dat hij stierf heeft hij een epileptische aanval gehad, die een hersenbloeding heeft veroorzaakt, waardoor hij vrij snel is komen te overlijden.”

Hoe denk je dat Tim zelf de voorstelling had gevonden?

“Goede vraag. Ik kan het hem natuurlijk niet vragen, alleen maar inschatten, ook op basis van reacties van vrienden en familie. Ik heb het er met zijn moeder weleens over gehad. Er zitten ook best wel harde grappen over hem in, maar ja, hij was zelf ook wel van de harde grappen. Dus ik heb nooit zoiets van: oh, dat had hij echt niet oké gevonden. Ik denk dat hij al die aandacht en grapjes heel erg leuk zou hebben gevonden. Dat hoop ik maar. Een deel van de liedjes die ik schrijf, gebruiken de jij-vorm. Daar kwam ik pas achter toen ik al vijf van die liedjes af had. Ik schrijf veel dingen naar hem toe. Niet per se naar een publiek, maar juist naar Tim. Ik heb het ook een beetje vóór hem gemaakt.”

Je had natuurlijk liever iets sámen met hem gemaakt.

“Dit is de eerste keer dat ik een wat meer professionele voorstelling maak. Vroeger werkten Tim en ik altijd samen, maar meer op amateurniveau. Nu heb ik in m’n eentje ineens een soort van succes. Ik probeer nog te ontdekken hoe ik me daartoe moet verhouden. Toen ik het Amsterdams Studenten Cabaret Festival won, was ik op dat moment ineens super verdrietig. Iedereen keek naar me en verwachtte dat ik een gat in de lucht zou springen, maar mijn eerste gevoel was: oh, was Tim maar hier, om dit samen te doen. Ik doe het met heel erg veel plezier, maar het voelt allemaal wel een beetje dubbel. Als Tim nog geleefd had, zou deze voorstelling er niet zijn gekomen. We zouden met z’n tweeën niet zoiets serieus hebben gemaakt. Maar het voelt heel wrang dat ik dit in mijn eentje moet doen.”

Plakjes is vanaf 12 september te zien door het hele land. Kijk op albertmeijer.nl voor de speellijst.