‘Wat ik doe is acrobatisch van niveau, maar ik ben ook een showboy’

In 2013 bezocht de toen 21-jarige Kevin Schram voor het eerst een La Demence-feest in Brussel. Oog in oog met een van de mannelijke paaldansers was een passie geboren. Een jaar later slingerde hij zelf boven het publiek. ‘Paaldansen geeft me een hoop zelfvertrouwen.’

Ik spreek met Kevin af bij brasserie Meuwese, in hartje Amsterdam. Net voor onze lunchafspraak breng ik een schijnheilig uurtje door in de sportschool, zodat ik dat later 'terloops' ter sprake kan brengen. Ik bestel een uitsmijter op volkorenbrood om de proteïnen opzichtig aan te vullen. En Kevin? Kevin bestelt twee kroketten op bruin brood... ‘Ik kan alles eten wat ik wil joh. Met een vetpercentage van 9,1 procent mag ik niet klagen.’

Inmiddels werkt Kevin al enkele jaren bij Club Church op de Kerkstraat. Daarnaast is hij druk bezig met de afronding van zijn master Publieksgeschiedenis aan de UvA. ‘Ik heb het zo druk dat ik momenteel wat minder in de paal hang, al ben ik nog wel steeds vier keer per week in de sportschool te vinden om m’n lichaam in vorm te houden. Paaldansen en geschiedenis zijn beiden een deel van wie ik ben, al zijn het zeer verschillende uitersten. Ik focus me tijdens mijn studie wel met name op  gay geschiedenis, dus in zekere zin staan die twee helften van me altijd met elkaar in verbinding.’

Kevin groeide op in Wijk aan Zee. Op zijn twaalfde wist hij al dat hij op jongens viel, een jaar later kwam hij uit de kast. ‘Ik had destijds nog niet door dat ik m’n browsergeschiedenis kon wissen, dus toen mijn moeder me betrapte op een bezoekje aan Gaychat heb ik maar opgebiecht dat ik gay ben. M’n vader zei dat ik er veel te vroeg bij was, mensen begrepen het volgens hem niet als je op zo’n jonge leeftijd al uit de kast kwam. Daar trok ik me echter niets van aan.’

Op zijn zeventiende verhuisde Kevin naar Bergen, waar hij een tijdje samenwoonde met zijn eerste vriendje en diens moeder. ‘Dat had vooral praktische voordelen. Ik studeerde toen al in Amsterdam en reisde vier keer per week op en neer. Daarnaast heen en weer reizen tussen mijn ouders en mijn vriend was echt te veel gedoe.’ Nadat de relatie uitging bracht hij een korte tijd in Alkmaar door en vervolgens belandde hij in Amsterdam. ‘Toen ik hier net woonde heb ik kort bij gaybar Cosy gewerkt. Daarna heb ik gesolliciteerd bij SOHO, Bump en Church en bij de laatste sta ik inmiddels bijna iedere donderdag achter de bar.’

‘Na mijn eerste show gierde de adrenaline door mijn lijf’

Zowel in Club Church als in café Exit op de Reguliersdwarsstraat pronkt achter op de dansvloer een glimmende paal. Beide zijn hem bekend, maar zijn interesse voor paaldansen wakkerde pas echt aan toen hij in 2013 voor het eerst een La Demence-feest bezocht in Brussel en daar een paaldanser in actie zag. ‘Ik was er enorm van onder de indruk. Terug in Nederland wilde ik er gelijk mee aan de slag, maar ik had geen geld voor paaldanslessen. Gelukkig kon ik in Club Church lessen volgen van een professionele paaldanseres, samen met een groepje dragqueens. Al snel daarna had ik mijn eerste show in de Supperclub en dat was waanzinnig. Ik had de smaak gelijk goed te pakken. Na mijn eerste optreden daar was ik de hele nacht klaarwakker. De adrenaline gierde door m’n lijf.’

Inmiddels treed Kevin regelmatig op tijdens La Demence, in Club Church, Casa Roso op de Wallen en een enkele keer tijdens feesten op het Homomonument. ‘Ik treed eigenlijk nagenoeg alleen op in de gayscene. Trainen doe ik overdag in de Church, of gewoon thuis, waar ik m’n eigen paal heb. Ik heb ‘m cadeau gekregen van de Supperclub, toen ze daar een nieuwe kochten.’

Zijn optredens duren gemiddeld vijf minuten, vertelt Kevin. ‘Het is een heel intensieve sport. Je hebt een bepaald repertoire van moves en de volgorde maakt niet bijzonder veel uit. Je onderarmen en core heb je het hardst nodig en het is belangrijk om veel te blijven trainen. Paaldansen is namelijk een enorm blessuregevoelige sport. Ik loop vaak bij de fysiotherapeut, ook wanneer ik minder in de paal hang.'

Hoewel Kevin flink wat bekijks trekt met zijn optredens, heeft hij momenteel geen interesse in een topsportcarrière. ‘Ik geniet er persoonlijk het meest van als ik kan improviseren. Met een choreografie verdwijnt voor mij de spontaniteit. Mijn passie ligt momenteel vooral bij het podium. De spotlights, de aandacht, de complimentjes achteraf. Heerlijk vind ik dat. Het geeft me ook zelfvertrouwen wanneer mensen me staan toe te juichen tijdens een show. Ik denk dat dat ook wel voortkomt uit onzekerheid. Ik doe er alles aan om niet te verdwijnen in de grote massa.’

'De paal heeft natuurlijk ook connotaties met geslachtsdelen'

Is paaldansen voor Kevin ook onlosmakelijk verbonden met erotiek? Hij laat een korte stilte vallen… ‘Paaldansers doen enorm hun best om van dat stigma af te komen. Ik in het begin ook, maar voor mij gaat er toch een zekere spanning van uit. Op de feesten waar ik optreed vinden mensen het gewoon ontzettend geil om een gespierd lichaam aan het werk te zien. De paal heeft natuurlijk ook connotaties met geslachtsdelen. Met haast vervelende regelmaat krijg ik de cliché opmerking 'Wil je niet even op mijn paal dansen?' naar m'n hoofd geslingerd. Wat ik doe is van acrobatisch van niveau, maar ik ben ook een showboy. Ik sta tevens op het podium vanwege m’n lichaam en m'n kop.’

Voor mensen die overwegen aan paaldansen te beginnen heeft Kevin tot slot nog wel een paar tips. Een avondje in de Exit is er niet een van: ‘Die paal is eigenlijk veel te dik om goed op te kunnen performen. Je kunt goede cursussen volgen bij Dance For Your Pole op de Van Hallstraat of de Pole Dance Factory op het terrein van de Kauwgomballenfabriek. Je kunt ook je eigen paal aanschaffen, maar dan heb je wel een flinke woonkamer nodig, haha.’

Omslagfoto: Jan Carel Warffemius