'Goedemorgen. Wij zijn ACT UP en we zijn hier om te praten over aids zolang de overheid dat niet doet.' Op die manier stormden de activisten van de Franse tak van ACT UP scholen binnen. Regisseur Robin Campillo maakte een aangrijpende film over de activistische beweging.
120 BPM, ofwel 120 Beats Per Minute, speelt zich af in het Parijs van de jaren negentig. Het aids-virus grijpt over de hele wereld om zich heen en eist – met name onder homo's – het ene na het andere slachtoffer. Omdat de overheid zich afwachtend opstelt, worden in Amerika en Europa afdelingen van ACT UP (Aids Coalition to Unleash Power) opgericht.
Deze bewegingen bestaan uit activisten die op een vreedzame manier aandacht vragen voor medicijnen en voorlichting, twee zaken waar de overheid weigert in te voorzien. In 120 BPM volgen we de Franse Nathan (Arnaud Valois). Hij sluit zich aan bij ACT UP en neemt direct deel aan het eerste protest.
Tijdens een van de protesten, waarbij de activisten ballonnen met nepbloed vullen en er farmaceutische instellingen mee bekogelen, begint Nathan gevoelens te krijgen voor de vrolijke, maar ernstige zieke Sean (Nahuel Pérez Biscayart).
De film is ontsproten uit het brein van Robin Campillo, eerder verantwoordelijk voor het indrukwekkende Eastern Boys. Zelf was Campillo jaren geleden ook betrokken bij ACT UP Paris. De periode speelde een belangrijke rol in zijn vorming. 'Ik wilde al langer een film maken over aids. Act Up leek me de beste ingang. Dat was het moment waarop de slachtoffers van de aidsepidemie het heft in eigen handen namen. Dat geeft de film een zekere energie en levendigheid, ook al gaat het over heel trieste gebeurtenissen.'
'Vaak staat het huilen je nader dan het lachen, maar vice versa geldt hetzelfde'
En dat klopt. Bij 120 BPM staat het huilen je soms nader dan het lachen, maar gelukkig geldt ook vaak het tegenovergestelde. Hoogtepunten van de activisten worden afgewisseld intens verdrietige momenten. Als er weer een vriend overlijdt, bijvoorbeeld, of wanneer de activisten hardhandig door de politie worden opgepakt. Het mooie aan de film is dat de activisten ook onderling veel discussiëren over de juiste en meest doeltreffende vorm van actievoeren.
120 BPM is een film vol nieuwe talenten. Een Franse arthousefilm, die zeker hoog gaat scoren bij internationaal publiek. Het is niet voor niets de Franse inzending voor de Oscars. Op het filmfestival van Cannes werd de film al bekroond met de Grand Prix, de op een na belangrijkste award van het festival.
120 BPM vertoont gelijkenissen met The Normal Heart, maar door de gedetailleerd uitgewerkte verhaallijnen leef je dit keer een stuk makkelijker mee met de personages. Wees voorbereid: vanaf de tweede helft is een doos tissues geen overbodige luxe.
120 BPM draait vanaf nu in de bioscoop
Tekst: Roel Janssen
