Uit de kunst

Fotografieduo Dario en Misja over de liefde, dromen en lastige modellen

Fotografieduo Dario en Misja

Leestijd: < 1 min

Er is een gezegde dat je werk en privé gescheiden moet houden, maar die vlieger gaat niet helemaal op voor Dario en Misja. De twee zijn privé een stel, maar ook zakelijk partners. Allebei begonnen in de danswereld, en nu topfotografen die de crème de la crème voor hun lens krijgen. “Al zetten we Connie op d’r kop, dat maakt niet meer uit. Ze weet wat ze wil, maar durft dat bij ons helemaal los te laten.”

Dario en Misja

In den beginne
“Je wil natuurlijk sappige namen hebben?”, vraagt Misja als ik net binnen ben in het oude grachtenpand dat hij samen met Dario bewoond in het oude centrum van Amsterdam. Hun huis wordt geflankeerd door opmerkelijke buren. Rechts is een advocatenkantoor gevestigd en links worden mannen opgevangen die willen ‘genezen’ van hun homoseksualiteit. 

We nemen plaats aan een grote tafel in de woonkamer, die door drie immense ramen gevuld is met helder daglicht. In huis staan een aantal foto’s van het duo zoals die van een gespierde jongeman met helblond haar. Misja: “Als fotografen hebben we een soort van beroepsgeheim. Ik kan je wel van alles vertellen, maar je moet toch voorzichtig zijn. Het bijt je in je reet als je zegt dat iemand een kutwijf was of geen talent had, maar oh lala…”
De toon is gezet voor een allerminst saai gesprek waarin Misja het meest aan het woord is, die iedere zin afsluit met ‘toch?’ en daarbij naar Dario kijkt die bevestigend of goedkeurend knikt. Het verhaal van de fotografen leest als een spannend jongensboek, maar laten we bij het begin beginnen.

Misja: ”Dario komt uit Nieuw-Zeeland en heeft altijd op topniveau gedanst. Hij vloog de hele wereld over, speelde in Cats en de film Strictly Ballroom, deed modellenwerk en belandde uiteindelijk in Europa om als danser te werken, in Duitse tv-shows bijvoorbeeld.”

“Er zaten vijfduizend mensen in de zaal, maar ik was zo van de kaart van die zoen dat ik alle tekst vergat. Alles was weg, alles”

Maar Dario danste ook in een Nederlandse musical, die ging over de hoogtepunten uit de Nederlandse geschiedenis. Adèle Bloemendaal, Liesbeth List en Danny de Munk zijn maar een paar grote namen die net als Misja een rol hadden in deze musical. “Alle belangrijke gebeurtenissen uit onze vaderlandse geschiedenis kwamen voorbij, zoals de Watersnoodramp, maar ook de Tweede Wereldoorlog. Dario en ik waren SS’ers in die scene, best gênant maar het stond hem goed, zo’n Hugo Boss pak”, zegt Misja me een knipoog. Hij had nog nooit met jongens gedate en Misja kwam er tijdens de repetitie pas achter dat hij meer naar Dario keek, dan naar de danseres die hij leuk dacht te vinden. Pas na twee maanden floept het hoge woord eruit en vraagt Misja of Dario mee uit wil. Ieder afspraakje wordt afgezegd. Dario heeft een schnabbel met Ruth Jacott, is ziek of heeft weer een klus. Net wanneer Misja de hoop heeft opgegeven en besloten had dat jongens toch niet zijn ding waren, gebeurt het. Na drie maanden zoenen ze, op de voorlaatste avond van de musical en vlak voor Misja op moet: “Er zaten vijfduizend mensen in de zaal, maar ik was zo van de kaart van die zoen dat ik alle tekst vergat. Alles was weg, alles. Eén grote ramp.”

Idealistische hippiegedachte
Dat was negentien jaar geleden en sindsdien hebben ze een relatie. Misja droomt van carrière een als acteur en heeft allerlei bijbaantjes tussen de rollen door, terwijl Dario vaak op reis is om te dansen in televisieshows. Misja: “Dario was altijd weg en aan ’t werk, dus we moesten echt afspreken op welke dag we samen zouden eten. De rest van de tijd zat ik alleen met mijn bordje op schoot op de bank. Op een avond kwam er een trailer voorbij op televisie van Veronica waarin een knappe jongen danste. Bleek dat Dario te zijn.”

Dario: “Tot er een moment kwam waarop ik een rol in een show had waarin de andere artiesten veel jonger waren dan ik. De zangeres was negentien en de dansers waren allemaal rond de zestien jaar en ik had ook alleen maar sjans met meisjes van die leeftijd. Ik was al een stuk ouder en besefte dat mijn houdbaarheidsdatum was verstreken.”

De tijd voor een nieuwe fase in hun leven is aangebroken. Tijdens familiebezoek in Nieuw-Zeeland worden er plannen gesmeed voor de toekomst die hun naar het Franse Cannes brengt. Misja: “Er zijn heel veel creatievelingen in Nederland. Mensen die iets moeten maken, schrijven, ontwerpen of bedenken en daar in ons land niet aan toe komen. Het vergt veel concentratie om door dat creatieve proces heen te komen en als er steeds een blauwe envelop op de deurmat valt of als de telefoon gaat, dan word je steeds afgeleid. Wij hadden het romantische idee om een oude Renault-garage te kopen waar we een studio in wilden maken die mensen konden gebruiken voor brainstormsessies, het bedenken van choreografieën en dat soort dingen. Een idealistische hippiegedachte eigenlijk.” Dario begint dan al langzaam met fotograferen waarbij hij zijn geliefde als model gebruikt, maar eerst maken ze nog de grote oversteek naar Los Angeles om televisieformats te bedenken, ontwikkelen en aan de man te brengen. Ze maken er een pilot voor een reality programma, dat nooit op tv is uitgezonden. Misja: “Je kunt in Los Angeles je hele leven werken en geld verdienen, zonder überhaupt iets te maken. Twee jaar lang loop je met een droge bek van het lullen, maar er gebeurt niks. Amerikanen geloven in de American Dream, dus er wordt steeds gezegd dat ze met jouw idee ‘a million dollar’ gaan maken, maar dat zijn vaak loze beloften. We zijn opportuun. De dingen die je wil doen in het leven, moet je doen, maar zonder enige verwachtingen. En als het niet lukt, is het niet per definitie mislukt.”

Oefenen, oefenen, oefenen
In the land of opportunities krijgen ze hun ideeën niet op televisie, maar eenmaal terug in Nederland lukt het Dario en Misja wél om een programma op de buis te krijgen. In 2007 bedenken ze De ultieme woondroom, dat gepresenteerd wordt door Tooske Ragas en een kijkcijferhit is.
“Wij hadden een pitch bedacht voor UNETO-VNI waarmee we naar SBS stapten. UNETO-VNI, de organisatie die de installatiebranche vertegenwoordigd, had destijds – en nu nog steeds – een tekort aan loodgieters. De omroep was geïnteresseerd in de zak geld die UNETO-VNI voor ze had, maar kon zich niet vinden in het format. De brancheorganisatie wilde niet geassocieerd worden met de bouw, wat logisch is, want zij zijn loodgieters en hebben niks met metselen. Maar SBS wilde een soort Extreme Home Makeover dus het werd een soort klusprogramma. Anderhalf jaar hebben we daarmee moeten dealen, wat echt een ramp was. Er was niets meer over van ons idee en we kregen er ongelofelijke hoofdpijn van. Steeds weer vergaderen, lullen en dingen recht breien”, zegt Misja behoorlijk opgewonden terwijl we aan tafel zitten.

Dario was al eerder begonnen met fotografie. Toen hij zijn eerste toestel kocht, voelde dat meteen goed. Dario: “Dat voelde meteen heel natuurlijk, dat was ik.” Er is veel veranderd in de afgelopen twintig jaar op het gebied van techniek. Van zijn moeder kreeg de fotograaf in spé een tijdschrift over fotografie met daarin een cd-rom waarop een soort nabewerkingsprogramma stond. Het was een spannende tijd volgens Misja, waarin Dario tussen het produceren van een televisieprogramma door, tot diep in de nacht bezig was met fotografie. Oefenen, oefenen, oefenen, tot de twee op een heel natuurlijke manier professioneel fotograaf worden. Geheel autodidact.

In de loop der jaren hebben ze een eigen stijl ontwikkeld, al vindt Dario het moeilijk te omschrijven wat deze precies is. Vrienden zeggen wel meteen een foto van hun hand te kunnen herkennen. Mannen zijn mannelijk en vrouwen vrouwelijk en ze zijn conceptueel en houden ervan een verhaal te vertellen: voor iemand, van kleding, een product, het theater of film en ze schieten veel voor platenmaatschappijen. Dario: “Het is erg leuk om naar muziek te luisteren en vervolgens te verzinnen war voor beeld daarbij past. Een soort image building eigenlijk.”

Fotografie kent heel veel kanten. Vergelijk het met kunstschaatsen en de Elfstedentocht. Het is allebei schaatsen, maar je gebruikt een totaal andere techniek. Om erachter te komen waar hun kracht ligt en welke shoots ze graag doen’ hebben ze alles geprobeerd. National Geographic-fotografie, dus met dieren, vindt Misja prachtig om naar te kijken, maar hij heeft er niks mee. En feesten vinden ze ook niet leuk. De laatste keer dat ze op een feest fotografeerden zijn ze bijna zes keer uit elkaar gegaan, grapt Misja: “We moesten Gigi Ravelli twee dagen volgen, zij is echt heel leuk, maar ze moest ook naar een première in Tuschinski en dat was een ramp! We hadden geen controle over de situatie en er waren veel mensen waarvan we er een heleboel ook nog kenden. Stonden we daar in onze smoking en met onze flitslamp.” Dario vult aan: “Wij houden ervan om de boel een beetje te controleren en als iemand op zo’n feest een onverwachte beweging maakt, dan kan dat je hele foto verpesten. We voelen ons niet te goed voor feesten, maar er zijn fotografen die dat veel beter kunnen dan wij.”

Misja's eerste fotoshoot door Dario

Zeg het als je je ongelukkig voelt
Je kunt de mannen zomaar aantreffen op een dakterras in het centrum van Parijs met de Eiffeltoren op de achtergrond, voor een shoot waar vijftig mensen en twee filmploegen aanwezig zijn. Ze vinden het fijn om te werken onder druk en met veel mensen om hen heen, behalve als ze op de foto’s zien dat het model zich niet prettig voelt. Dan sturen ze iedereen weg.
Misja: “Voor we gaan schieten hou ik altijd hetzelfde praatje, ook bij bekende mensen die dat soms heel gek vinden. Ik vertel ze dat ze het altijd aan moeten geven als ze zich ongelukkig voelen. Wij kunnen niet ruiken of die angst in de ogen van het model door de zenuwen komt, of omdat diegene zich totaal niet prettig voelt in zijn of haar outfit. Veiligheid is het belangrijkste, want als mensen zich vrij voelen, krijg je de mooiste beelden.” Dario vult aan: “De manier van aanwijzingen geven is ook belangrijk. Toen ik nog danser was, moest ik een keer headshots laten maken en daarvoor ging ik naar een beroemde fotograaf in Amsterdam. Hij gaf me zo’n rotgevoel tijdens die shoot dat ik me aan het eind heel kut en ongelukkig voelde. Dus toen we begonnen met fotografie nam ik mezelf voor om iemand nooit op dezelfde manier te behandelen. Als ik aanwijzingen geef, zal ik niet zeggen dat iemand iets verkeerd doet. Ik vertel dat een andere houding beter zou zijn, bijvoorbeeld.”

“Tijdens de shoot riep die grimeur ineens dat de BN’er heel erg dik leek op de manier waarop ze stond. Wij denken alleen maar: idioot, want wij krijgen het model niet meer ontspannen”

Je hebt trouwens wel managers van bekende Nederlanders die achter de schermen roepen dat iets lelijk is en een model afkraken. Dan is het een voordeel dat we met z’n tweeën werken, want dan kan de een doorgaan met fotografen en het model afleiden, terwijl de ander de manager apart neemt of wegstuurt.” Misja gaat verder: “We proberen ook meestal ons eigen team te kiezen, mensen waarvan we weten dat ze echt bij die shoot passen en ook echt goed zijn. Bij een ingetogen shoot heb je soms een rustige stylist of make-upper nodig en bij een shoot met veel bombarie kan het helpen als het team ’t model een beetje oppept voor de shoot. Er was hier eens een BN’er met een vaste make-upper. Tijdens de shoot riep die grimeur ineens dat de BN’er heel erg dik leek op de manier waarop ze stond. We kunnen daar dan niks van zeggen, want zij werken altijd samen. Maar wij denken alleen maar: idioot, want wij krijgen het model niet meer ontspannen.”

Er gebeurde niks!
Het fotograferen van BN’ers was niet echt een keuze, maar is geleidelijk zo ontstaan. Connie Breukhoven was de allereerste celebrity die ze voor hun lens hadden. Haar kapper liet foto’s zien van Dario en Misja en even later ging de telefoon: ‘Ja hallo, met Connie.’ Misja heeft in eerste instantie geen idee wie hij aan de telefoon heeft, maar het kwartje valt al snel en niet veel later zitten ze bij Connie thuis. Misja: “Connie is een vrouw van de wereld, maar ze heeft veel mensen om zich heen gehad die iets van haar willen of moeten, wij hebben dat niet. Langzaam hebben we haar vertrouwen gewonnen en konden we op den duur met haar doen wat we wilden. Al zetten we haar op d’r kop en doen we iets geks met haar haar, dat maakt niet meer uit. Ze weet wat ze wil, maar durft dat bij ons helemaal los te laten.”
Niet iedere bekende Nederlander is zoals Connie. Er zijn ook mensen die veel noten op hun zang hebben, zoals een beroemde Volendammer die drie kwartier te laat kwam en bij binnenkomst de hartelijke woorden ‘ik haat fotoshoots’ uitsprak. Daarna wilde hij veel slanker gephotoshopt worden dan hij in werkelijkheid is. Ook aan een actrice bewaren ze minder goede herinneringen. De shoot was zo erg dat ze op het kleine zwarte lijstje van de fotografen staat en ook weten alle redacties inmiddels dat ze niet meer met haar willen werken. “Je ziet haar veel in bladen en ze ziet er goed uit op camera, maar er zit zoveel bombarie omheen. We moesten haar fotograferen tijdens een heftige scène met prikkeldraad en met een blote man naast haar. Alles was goed, de styling en de make-up. Alles klopte, behalve zij. Tijdens de shoot was ze voortdurend aan het appen en deed ze lelijk tegen het team. Ze wil altijd van dezelfde kant gefotografeerd worden en trekt altijd dezelfde mond, maar er gebeurt niks op dat gezicht. We stonden als een gek te schreeuwen langs de zijkant om enige emotie op haar gezicht te krijgen, maar er gebeurde niks. Het grappige was dat we niet lang daarna een feestje voor een regisseur gaven bij ons thuis. Een van de aanwezigen had net tegenspel aan haar gegeven op een auditie. Een modder dat er naar boven kwam bij al de genodigden, ongelofelijk!” 

Fashionshoot
Fashionshoot

Ook zonder namen zijn dit sappige dingen om te weten, maar gelukkig zijn de meeste shoots enorm leuk. Met Chantal Janzen bijvoorbeeld, bij wie ze al eens het idee opperden om haar te fotograferen met heel ander haar. Dat was vóór ze haar eigen magazine had. Ze vertelde dat ze heel graag eens met een andere look op de gevoelige plaat wilde, maar dat het niet kon. Haar fans zouden dat niet accepteren. Dan komt volgens de heren de calvinistische ‘doe maar gewoon’-houding van Nederland om de hoek kijken. Dario: “Ik heb veel in de auto gezeten met Ruth Jacott, omdat ik met haar samenwerkte. Tijdens die autoritten luisterden we naar jazz en uitte ze de wens om ooit zelf een Engelstalige jazz-cd te maken. Een droom die op dat moment geen werkelijkheid zou worden, omdat haar fans dat niet goed zouden vinden. Die wilden haar horen zoals ze haar kenden met een Nederlandstalig repertoire.”

The show must go on. Voor modellen, bekende Nederlanders en voor Dario en Misja. Wat er ook gebeurt, ze benaderen elke fotoshoot als een performance. Zeker Dario heeft door zijn achtergrond als danser op televisie, film en theater een showbizzinstelling. Dario: “We zijn geen grote ego’s, dus dat scheelt. Niemand heeft er wat aan, wat er in je privéleven speelt. Als je fotografeert, stap je in een bubbel en dan is dat je ding.” Misja: “We hebben in al die jaren maar één keer ruzie gehad op de set.” Dario: “Maar toen had je honger, waren we moe en was het heet.”

“Het gaat om de beste foto. Niet om het gunnen, maar het kunnen.”

De mannen vinden hun werk fantastisch en zouden in de toekomst nog graag eens een telefoontje krijgen met een opdracht waar ze van zouden schrikken en zenuwachtig raken. Jennifer Lopez en Grace Jones mogen bijvoorbeeld altijd bellen.
Na afloop van een shoot maken ze een selectie van de beste foto’s waarbij ze er niet op letten wie welke foto heeft gemaakt. Ze zien het ook niet altijd wanneer een foto van Dario of Misja is. Dario: “Het gaat om de beste foto. Niet om het gunnen, maar het kunnen.”

Het spannende jongensboek van Dario en Misja is nog niet ten einde. Het verhaal gaat verder, maar hoe? De twee mannen bruisen van de energie en ideeën, dus wie weet welke hoofdstukken er over tien jaar aan hun leven zijn toegevoegd. 

Wil je meer zien van hun werk kijk? Volg de heren dan op

Powered by Labrador CMS