Isle of Dogs is een een pijnlijk actuele ode aan outsiders (****)

Met zijn nieuwste film brengt Wes Anderson op onweerstaanbare wijze een eerbetoon aan de outsiders van onze samenleving. Isle of Dogs is zonder twijfel een van zijn beste films tot nu toe.

Geen regisseur die zo bekend staat om zijn uitzonderlijke oog voor detail en gevoel esthetiek als de Amerikaanse Wes Anderson (o.a. The Grand Budapest Hotel). Met Isle of Dogs waagt hij zich voor de tweede keer aan een stopmotionfilm.

In het fictieve Japan, twintig jaar in de toekomst, besluit een sinistere burgemeester prompt dat alle honden moeten worden gedeporteerd. Door de uitbraak van allerlei besmettelijke ziektes, zoals snuitkoorts, zouden ze een bron van gevaar vormen voor de Japanse bevolking. De trouwe viervoeter van Atari, het neefje van de burgemeester, moet het als eerste ontgelden. Atari laat het er niet bij zitten en gaat op zoek naar ‘zijn’ Spots. Hij reist af naar Trash Island, waar alle gedeporteerde huisdieren gedwongen verblijven.

Een sterrencast, bestaande uit onder meer Scarlett Johansson, Tilda Swinton, Edward Norton en Bill Murray, vertolkt de stemmen van de personages op charismatische wijze. De grootste uitblinker is Bryan Cranston (Breaking Bad) die het buitengewoon goed doet als kloeke en hooghartige zwerfhond Chief.

Anderson blijft trouw aan zijn unieke stijl. Isle of Dogs zit vol symmetrische beelden, allemaal tot in de puntjes gestileerd. Net zoals The Grand Budapest Hotel en Moonrise Kingdom zijn de beeldcomposities zelfs voor de gematigde fan een visuele traktatie.

Buitenbeentjes
Het plot wemelt van de gortdroge humor, maar overstijgt de gemiddelde animatiefilm. Zo doet de corrupte burgemeester van het fictieve Megasaki griezelig veel aan Donald Trump denken, inclusief zijn Trumpiaanse beleid. Het deportatiebevel verwijst subtiel naar de huidige vluchtelingencrisis en de bijbehorende erbarmelijke kampen, zoals we die in Hongarije en Frankrijk kennen.

Als je de titel hardop uitspreekt, klinkt het alsof je I love dogs zegt. Dat is geen toeval: de honden staan symbool voor minderheidsgroepen met een zwakkere positie in onze huidige samenleving. In een interview met The Guardian zei Anderson daarover dat hij graag personages bedenkt die buiten de boot vallen. Isle of Dogs is één grote ode aan de kleurrijke outsiders van onze wereld. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de bannelingen, de onbegrepen en gediscrimineerde buitenbeentjes. Zij die door het leeuwendeel van de bevolking met de nek worden aangekeken.

Isle of Dogs is geestig, charmant en pijnlijk actueel.

Isle of Dogs is niet onberispelijk. De kritische kijker ziet bijvoorbeeld dat er maar twee enigszins interessante vrouwelijke personages zijn, die bij tijd en wijle worden gereduceerd tot hun uiterlijk en allebei geen kernrol krijgen in het verder originele verhaal.

Niettemin is Anderson erin geslaagd een nieuw pareltje aan zijn oeuvre toe te voegen. Geestig, charmant en pijnlijk actueel. Over dat laatste zei hij in een interview op het filmfestival van Berlijn dat het min of meer vanzelf zo liep: ‘Terwijl we aan de film werkten, veranderde de wereld en daarmee het politieke klimaat. Ik dacht: wat past deze film goed bij de actualiteit!’

Isle of Dogs
Met: Bryan Cranston, Koyu Rankin, Edward Norton, Bill Murray, Tilda Swinton en Scarlett Johansson
Regie: Wes Anderson
Vanaf  10 mei in de bioscoop