"Wat ben jij een kritische nicht zeg"

Het was laat. Veel te laat. En dat op een maandagavond. Over een paar uur zou de wekker alweer gaan, maar we hadden het fijn gehad. Ik draaide me nog een keer om en keek of hij al sliep.

Nonchalant staarde hij een andere kant op, dus ik pakte mijn telefoon en begon panisch mijn Instagram-tijdlijn af te gaan. Dat zou me voor de volgende ochtend in ieder geval wat gescroll besparen. Met een beetje mazzel kon ik zo zelfs nog een paar minuten langer blijven liggen. Achteraf gezien had ik beter kunnen gaan slapen.

Op mijn tijdlijn schoot ineens een foto van een overheerlijke, krokant afgebakken pizza voorbij. Mijn favoriet: pizza Hawaï. Direct schoot de stress door mijn hele lijf. Want wat als… Een moment twijfelde ik, maar nee, ik moest het weten, hier en nu. “Eh, hoe denk jij eigenlijk over ananas op je pizza?” Ergens had ik beter moeten weten. En inderdaad, op dat moment kreeg mijn leuke avond een dramatische wending.

Het weekend erop zat ik in het zomerse zonnetje met een stel vrienden het ene na het andere glas veel te dure Sauvignon weg te tikken. Tussen het luide gekakel en geroddel door, schalden leuzen als “Neem ruim!” en “Wat hebben we het goed, hè!” over de grachten. Uiteraard moest al die wijn op den duur worden verdund met een goede hap eten. We streken neer bij The Harbour Club, om te zien en gezien te worden. In het gezelschap van types als Dries Roelvink en Justin Kluivert drapeerden wij ons op een hippe loungebank op het terras. Oesters, kreeft en aan tafel klaargemaakte steak tartaar stonden op het menu. Maar toch bleek zelfs deze overdaad aan welvaart niet goed genoeg voor alle aanwezigen.

"Ik schaamde me en keerde me tot mijn vriend"

Toen de bediening net iets te lang deed over het bijschenken van onze glazen, greep een van mijn beste vrienden in. “Zeg meneer, ik begrijp best dat het een drukke avond is, maar wij staan hier al minstens vijf minuten droog.” De jongen wist niet hoe snel hij de fles moest grijpen om onze glazen tot aan de nok toe vol te gieten. Ik schaamde me. Toen de bediening weer verdwenen was, keerde ik me tot mijn vriend. “Jeetje, wat ben jij een kritische nicht geworden, zeg!” Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek me verbijsterd aan. “Heb jij weleens naar jezelf gekeken, Pim?”

Na mijn jaarlijkse Eurovisie-feestje diezelfde avond kroop ik tevreden en aangeschoten mijn bed in. Ongegeneerd had ik weer als vanouds met mijn vrienden alle deelnemende landen van dit jaar tot op het bot toe afgekraakt. Van het winnende kippenlied tot onze eigen ‘Outlaw’ Waylon. Niemand ontkwam aan mijn kritische blik. En misschien is dat precies de reden dat ik ook die avond weer helemaal alleen in slaap viel. Ach ja, deze kritische nicht had in ieder geval wel voor de volgende dag een heerlijke pizza Hawaï in het vooruitzicht.

Foto: Peter van der Wal