“We moeten eropuit, onszelf laten zien en acceptatie afdwingen”

Organisatoren van festivals en feesten willen maar wat graag de homo's aan zich binden. Gays op je feest, liefst extravagant. Staat goed en de rest van je publiek komt vanzelf. Een van de dingen waar oud-nachtportier Mehrshad Tajfar zijn zorgen over uit. “Er worden veel meer gayfeesten georganiseerd door hetero's, dan door LHBTQ's. Ze willen homo's naar feesten lokken, zodat het een coole plek wordt. We worden gebruikt voor marketingdoeleinden.”

Iets meer dan zes jaar geleden kwam Mehrshad Tajfar vanuit Iran naar Nederland. Een heftige tijd ging daaraan vooraf. Als openlijk homoseksuele man belandde hij in een dodencel. Afgelopen jaar verscheen er over die tijd een interview met Mehrshad in Het Parool. Ik ben benieuwd hoe hij, als jonge homo, oud-portier van vrijhaven De School en nieuwe Nederlander kijkt naar de huidige staat van homo-acceptatie.

“Het was niet moeilijk me aan te passen aan Amsterdam”, vertelt Mehrshad als ik hem ontmoet bij Bar Brandstof. Bij zijn oud-werkgever De School spreekt hij liever niet af. Daar is hij onlangs vertrokken vanwege meningsverschillen met de club. “Ik deed mijn best veranderingen teweeg te brengen, uiteindelijk zijn er altijd mensen die daar niet blij mee zijn. Dan is het werk niet meer fijn.”
“Ik kom uit een open-minded familie. Mijn grootouders leefden voor een groot gedeelte in Europa. Ik ben gewoon van het verkeerde land naar het juiste gegaan. Uiteindelijk ben ik dezelfde jongen als dat ik in Iran was.”

"We hebben onszelf geïsoleerd"

Contact met mensen uit zijn geboorteland heeft hij niet meer. “Die connecties heb ik direct verbroken. Als je contact houdt, ga je ze missen. Het leek me beter alle lijntjes te verbreken. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Af en toe mis ik ze natuurlijk nog, als je bijvoorbeeld bij een bepaald café bent. Maar ik zou nu niet meer bij ze in Iran hoeven te zijn.” Een grote verandering in zijn leven was dat hij hier in Nederland eindelijk zichzelf kon zijn. “Ik hoef geen dubbelleven meer te leiden. Ik mag zijn wie ik ben. Mensen vinden me leuk om wie ik ben.”

Mehrshad kwam zes jaar geleden naar Nederland. Hij ging bij De School aan het werk als nachtportier en organiseerde er de eerste gayfeesten. “Toen ik in het uitgaansleven van Amsterdam terechtkwam, merkte ik dat er iets fout ging.” Hij legt uit dat de scene naar zijn mening is opgesplitst, volgens Mehrshad isoleren homo’s zich op een bepaalde manier, door zich onder te verdelen in aparte scenes. “Ik besloot om die reden bij De School te gaan werken. Om een verandering teweeg te brengen.”

Opgesplitste scene
Mehrshad is kritisch over de huidige homo-emancipatie. Homo’s worden in elkaar getrapt, bushokjes worden beklad en mensen worden lastiggevallen. “We moeten nu echt vragen gaan stellen. Iemand moet actie ondernemen.” Hij ziet echter ook dat een oplossing niet makkelijk is. “In dit land worden we een stuk conservatiever. We zijn minder tolerant naar elkaar. We waren ooit de Gay Capital van de wereld, wat is er gebeurd?”

“Het is ook mijn schuld”, zegt hij kritisch. “Wat doen we als LHBTQ-gemeenschap? Helemaal niets. Hoeveel homo’s zie je hand in hand op straat lopen? Geen. Als je dat doet, voelt het als een soort statement. Zelf loop ik wel hand in hand, als ik een relatie zou hebben. Maar we zijn achteruitgegaan. Het is belangrijk dat we onszelf weer laten zien. Dan gaan er pas dingen veranderen.”

Volgens de oud-nachtportier zitten we in een enorme bubbel. “We hebben onszelf geïsoleerd. Amsterdam is een kleine stad, maar er zijn zo veel verschillende scenes. Niemand accepteert elkaar. Jij komt uit deze scene, ik zit in deze.”

 “We kunnen hier uren over praten, dan is er nog geen oplossing om de emancipatie van LHBTQ’s te verbeteren.” Toch probeert hij een steentje bij te dragen. Met de open-minded clubnacht die hij in De School organiseerde bijvoorbeeld. “De School moest naar mijn smaak meer open-minded worden. Een plek om te experimenteren.”

“Alle grote gayfeesten zijn in handen van hetero’s”

“We besloten eerst de sfeer te veranderen. Door de club van binnen donkerder te maken.” Met vriendin Nicole kleedde hij zich wat extremer. “Dat werkte. Nu doen we dat niet meer, we hoeven niet meer te laten zien dat het kan, want anderen doen het al.”

“Met Nicole bedacht ik ook Pink Sunday. Een speciale dag voor de LHBTQ-gemeenschap. We kwamen met dat idee en De School stond er direct achter. Een avond voor open-minded LHBTQ’s die graag bij elkaar komen. Het liefst alle scenes door elkaar gemengd.” Hij ging op pad en probeerde verschillende mensen uit de LHBTQ-gemeenschap bij elkaar te krijgen. “Ze namen me niet serieus, maar ik ging met ze in gesprek. Uiteindelijk kwamen ze: leermannen, ravers, allemaal eigenlijk. Nu komt er een gemixt publiek naar De School.”

Van het woord ‘open-minded’ krijgt menig man de rillingen. Ik vraag hem of een specifieke gayclub niet beter is. “Ik heb niet het gevoel dat een club voor alleen gays nog nodig is. Dan isoleer je jezelf juist weer. Die tijd hebben we nu wel gehad. We moeten eropuit, onszelf laten zien en acceptatie afdwingen. We moeten niet in onze eigen comfortzone blijven hangen. Mensen gaan dan vanzelf zien dat wij geen bedreiging zijn. We doen niemand kwaad, we zijn gewoon onszelf.”

“Er worden beslissingen vóór ons gemaakt, niet dóór ons”

We moeten een voorbeeld nemen aan Berlijn, denkt Mehrshad. “Daar zijn de mensen veel meer comfortabel met elkaar.” Hij denkt dat er nog een ander groot probleem is in de scene: dat de LHBTQ-gemeenschap ‘gebruikt’ wordt. “Alle grote gayfeesten zijn in handen van hetero’s.”  

Namen noemt hij niet, daar wil hij geen gedoe over krijgen. “De balans is niet goed. Er worden veel meer gayfeesten georganiseerd door hetero’s, dan door LHBTQ’s. Ze willen homo’s naar feesten lokken, zodat het een coole plek wordt. We worden gebruikt voor marketingdoeleinden. Het ergste is dat we het niet eens doorhebben, of dat het ons niet boeit. Misschien nog wel kwalijker. Dat terwijl je jezelf moet afvragen hoeveel die feesten toevoegen aan de LHBTQ-gemeenschap. Er worden beslissingen vóór ons gemaakt, niet dóór ons.”

Zelf wil Mehrshad graag ooit een eigen club starten. “Een plek die niet alleen een club is, maar ook een cultureel instituut. Een platform voor artiesten die nog geen goed netwerk hebben. Daarnaast een plek waar mensen kunnen eten, werken, elkaar ontmoeten, waar exposities zijn en waar je een tentoonstelling kunt organiseren. Ik zou het alleen openen als het voordelen teweegbrengt voor onze gemeenschap.”

Fotografie: Martijn Mendel