Ook links is niet vies van een beetje homonationalisme

Het opeisen van homorechten als superieure westerse waarde, met de boze moslim als groot gevaar, wordt ook wel geduid als 'homonationalisme'. De linkse politiek heeft er echter een bijzondere draai aan weten te geven, volgens politicoloog Mounir Samuel.

Het was weer eens een enerverende avond in debatcentrum De Balie. Dinsdag 22 mei vond een debatavond plaats over “Vrij Links”, naar aanleiding van publicatie van een manifest een week eerder in de Volkskrant, waarin werd opgeroepen tot herintroductie van seculariteit in de linkse politiek.

Nu zijn linkse partijen altijd wars geweest van religie. God zou immers “opium voor het volk” zijn, zoals Karl Marx al schreef. Hij bedoelde eigenlijk godsdienst, maar links is nu eenmaal niet echt goed in nuance. Zo ook niet in het manifest, dat een uitgesproken antireligieus epistel is, dat zonder het beestje bij de naam te noemen zich duidelijk en specifiek tegen de islam richt.

Het zal niemand verbazen dat in het zogeheten manifest homorechten prominent op één staan als argument vóór een religievrije samenleving. De gelovige – en dan met name de moslim – zou immers een bedreiging zijn voor de lhbt+-gemeenschap.

Het opeisen van homorechten als superieure westerse waarde, met de boze moslim als groot gevaar, is een bekend fenomeen, dat in de wetenschap ‘homonationalisme’ wordt genoemd. Links heeft er echter een bijzondere draai aan weten te geven. De gay moslim wordt gebruikt als toonbeeld van verheffing en het succes van de linkse politiek – als hij z’n geloof dan wel diep in de kast stopt natuurlijk. Post-homonationalisme heet dat.

Het is onder meer voor deze zielige onderdrukte homo’s dat dit manifest en de aanwezige schrijvers in De Balie zich naar eigen zeggen zo druk maken.

Het zijn niet de christenen die me voor homo uitschelden op straat.

Nu ben ik de laatste die zal ontkennen dat er sprake is van een ernstig probleem als het gaat om het mogen omarmen van de eigen geaardheid en genderoriëntatie binnen religieuze gezindten. Het lijkt veel gelovigen maar niet te lukken om Gods diverse en dynamische schepping te omarmen. Ik weet zelf als genderqueer en seksueel fluïde christen met een zwak voor moslima’s als geen ander hoe in naam van God liefde en lichaam worden bestreden. Dit is echter geen probleem van boven, maar een probleem van beneden. Het is de menselijke intolerantie en het gebrek aan genade en liefde die de gelovige ertoe drijft homoseksualiteit in de ban te doen of transpersonen als ‘knutselend’ aan Gods schepping weg te zetten. (Waarbij gelijk dient te worden opgemerkt dat veel christenen homoseksualiteit wel accepteren, maar moeite hebben met transgender personen en dat bij moslims precies het tegenovergestelde het geval is).

Maar die intolerantie beperkt zich totaal niet tot mensen met een religieuze oriëntatie. Verre van. Het zijn niet de christenen die me voor homo uitschelden op straat. Het is sowieso niet zo’n christelijke eigenschap om te schelden. Het zijn witte, ongelovige mannen die dat doen. Het waren geen moslims die me in elkaar mepten in de wc’s van de Reguliers. Het waren witte, ongelovige homomannen die dat deden. Het zijn geen moslims die in De Balie de ernstigste transfobe opmerkingen op Twitter zetten. Het was het antireligieuze publiek dat dat deed. Datzelfde publiek dat homofobie uitsluitend als een religieus probleem beschouwd en in naam van hoogverheven westerse waarden – die overigens vrijwel allemaal op de leerstellingen van Jezus gestoeld zijn – mij tegen mijn eigen geloof dienen te beschermen.

“Ze heeft niet alleen haar baarmoeder verwijderd, maar ook haar hersens”

Terwijl ik mijn best deed om de noodzakelijke kritische kanttekeningen te plaatsen werd ik uitgelachen, uitgejoeld en belachelijk gemaakt. Ik zou te veel testosteron toegediend hebben gekregen. Ik zou een genderverward geval zijn en ga zo maar door. Fobieën sluiten vaak nauw op elkaar aan. Islamofobie, transfobie, homofobie, christianofobie, het zijn verlengden van eenzelfde uitsluitingsdenken.

Dit is niets nieuws. Getuige een Tweet in reactie op een stuk dat ik eens over de ramadan schreef: “Ze heeft niet alleen haar baarmoeder verwijderd, maar ook haar hersens”. Afkomst van deze boze reaguurder: een prominente, ongelovige, antireligieuze, witte stem, die homorechten gebruikt om een islamofobe agenda te promoten.

De mens zal altijd weer iets vinden om de ander en dat wat “afwijkend” is neer te sabelen. Voor de één is dat God, voor de ander westerse waarden (van linkse of rechtse signatuur), voor een derde dat zo geprezen secularisme, maar in alle gevallen is het blinde haat, ongekende angst en een blind soort superioriteitsgevoel over de ruggen van lhbt+ personen die met deze liefdeloosheid eerder in meer dan minder kasten belanden.

Foto: Peter van der Wal

Op maandag 28 mei spreekt Mounir in Pakhuis de Zwijger met een reeks boegbeelden uit de islamitische gemeenschap over hete hangijzers als homoseksualiteit en transrechten.