Gefeliciteerd met je coming-out

Ontluisterend was het. De brieven die ik onder ogen kreeg van mijn eerste liefde. Hij dook ineens op na bijna dertig jaar, ik dacht dat hij mij vergeten was. Niets van dat: hij bleek de liefdesbrieven die ik toen gretig stuurde, allemaal te hebben bewaard. Even scannen en tien minuten later zaten ze in mijn WhatsApp. Wat een onzin kraamde ik uit, bijna zonde van de postzegels. 

Er was toen geen internet, dus je schreef elkaar brieven. Of stuurde een kaartje. Dat kaartjes sturen is bij slechts een handjevol mensen al die jaren in zwang gebleven maar snakt naar een glorieuze comeback.

Op mijn verjaardag ontvang ik ieder jaar een ansichtje van vriendjes die inmiddels in Hongkong wonen, maar toch keihard doorgaan met hun jaarlijkse slow mail. Ze hebben eerst dus een winkel gezocht om een kaartje aan te schaffen, een alleraardigste wens bedacht, een postzegel gehaald en zijn naar de brievenbus gelopen.

Al die moeite, voor mij. Hartverwarmend.

Je krijgt ook kaartjes als je hiv hebt opgelopen of uit de kast bent gekomen. No joke.

Die ene kaart kan de honger van de ansichtmaffia niet stillen. Die probeert de persoonlijke aandacht die nodig is voor het sturen van een kaartje, uit een systeem te slopen. Moet je naar een website, een adres achterhalen, een door iemand anders bedachte wens aanklikken en afrekenen via PayPal. Bah. Dat is een thuismaaltijd, maar geen home cooked mail. En wat vind je ervan wanneer je zo’n kaartje krijgt op je verjaardag? Blij dat iemand de moeite heeft genomen? Of is een felicitatie op Facebook een beetje hetzelfde? En dan ben je nog jarig – je krijgt ook kaartjes als je hiv hebt opgelopen of uit de kast bent gekomen. No joke.

De ansichten uit 2017, die het stigma op hiv probeerden te verminderen met vrolijke ‘het valt allemaal wel mee’-teksten, kregen – niet geheel onverwacht – een lading kritiek. Dat weerhield een bekend vrouwenblad er onlangs niet van om een mildere versie het levenslicht te gunnen: stuur iemand een geautomatiseerd kaartje als-ie uit de kast is gekomen. Hiermee is coming-out een geïnstitutionaliseerde levensfase geworden. Net als geboren worden, trouwen en doodgaan – ook dan worden er nog traditioneel kaartjes gestuurd. Alleen bij je coming-out krijg je er een van een computer, net als een agendamelding of e-mailnieuwsbrief. Ik vraag mij hier alleen maar af: past een computerfelicitatie wel bij een heel persoonlijk en bevrijdend moment in iemands leven?

Enkelen van u denken nu: zeur niet zo, zure kut! Aan u vraag ik mij een kaartje hierover te sturen. Handgeschreven. Naar Postbus 3291, 1001 AB, Amsterdam. Ik stuur u per kerende post een persoonlijk en met de hand geschreven epistel terug.