“Ik herkende mezelf niet in het Amsterdamse nachtleven”

Carlos Valdes is een bekend gezicht in het Amsterdamse nachtleven. Waar hij in zijn tienerjaren nooit naar gayfeesten ging, is dat nu wel anders. Hij organiseert nu al vier jaar het LHBTQ-feest Is Burning. Deze zomer tijdens zowel de Utrechtse als de Amsterdamse Pride.

Carlos werd in 1982 geboren in Amsterdam. Muziek werd er met de paplepel ingegoten. Hij speelde piano en zong als jonge Carlos vrolijk mee in het koor van Kinderen voor Kinderen. “Al toen ik drie jaar oud was begon ik met zingen en pianolessen”, vertelt hij als ik hem ontmoet tijdens een Helden-shoot in het Rijksmuseum. Samen met nachtvlinder Amber Vineyard en vier anderen portretteerden we hem in Winq voor Hollandse Meesters.

“Ik was altijd al bezig met muziek. Mijn eerste platen kocht ik in 1999, toen ik zeventien jaar oud was. In die tijd ging ik voor het eerst stappen in Amsterdam en maakte ik kennis met house.” Carlos draaide in die tijd elke zondag in de Blitz en vrij snel bij Chemistry.

Dat ging snel voor een jongen die in diezelfde tijd uit de kast kwam. “Ik was achttien, denk ik. Het duurde zeker een jaar voordat ik ervan overtuigd was dat ik homo ben. Bij Chemistry hing een open sfeer. Daar liepen ook veel nichten rond. Het was spannend.” Een jaar na zijn dj-start, stond hij op een feest in Turkije. “Het ging allemaal snel. Ik was toen geen goede dj, kon nog helemaal niet zo veel. Het was best gewaagd een jongen met zo weinig ervaring op zulke feesten te zetten. Maar daar ben ik uiteindelijk wel heel dankbaar voor. Ik heb daar veel van geleerd.”

In die tijd leert hij ook Sandrien kennen, een inmiddels bekende Amsterdamse dj. Met haar organiseert hij nu al meer dan vier jaar Is Burning-feesten. Vanaf deze zomer organiseert Carlos Is Burning en is Sandrien resident.

Amsterdam is in de loop der jaren veranderd, vindt Carlos. “Op een gegeven moment gingen veel clubs dicht en werden feesten waar ik graag kwam niet meer georganiseerd.” Hij herkende zichzelf niet meer in het uitgaansleven van Amsterdam. “De muziek die ik leuk vond, kon ik nergens meer vinden. Er was weinig underground-muziek te vinden. Meer commercieel. Dat is niet de muziek die ik leuk vind.”

Er viel hem nog iets anders op: “Het werd belangrijker om gezien te worden, dan te genieten van een feest.” Het werd voor hem pas leuker, toen hij mensen van Mono ontmoette. “Ik kwam mensen tegen van mijn eigen leeftijd die het ook niet zo belangrijk vonden gezien te worden.”

Gay Is Burning  
Vriendin Sandrien vroeg hem vier jaar geleden mee te denken over een nieuw gayfeest. “Zij was resident in de Trouw. Gayfeesten met disco-, house- en technomuziek waren er naar onze mening nog niet genoeg. Vreemd, want in de jaren tachtig kwam de housemuziek op in New York en Chicago en dat waaide over naar Nederland, en de gayscene liep daarin voorop.” Op aanraden van een kennis keek hij naar Paris is Burning, een rauwe documentaire over de extravagante ballroomscene van New York, en raakte geïnspireerd. Sandrien en Carlos verzonnen verschillende namen, maar Is Burning dekte de lading het beste. Ze wilden een directe verbintenis met de gayscene naar buiten brengen. “We zitten niet met z’n allen te voguen, maar je voelt wel de saamhorigheid van die tijd. Je voelt een goede energie, een vrije sfeer.“

“Ons doel om het elke editie beter te maken, bereiken we nog steeds"

Inmiddels zijn er meer feesten als Is Burning. “Gelukkig”, zegt Carlos daarover. “Er zijn steeds meer gayfeesten die muziek als hoofdprioriteit hebben sinds we met Is Burning zijn begonnen. Ik vind het een van mijn leukste feesten om te organiseren en Sandrien en ik stoppen er al ruim vier jaar onze ziel en zaligheid in. Voorlopig stoppen we niet. Ons doel om het elke editie beter te maken, bereiken we nog steeds.”

Je zou kunnen stellen dat zijn doel om meer gay-technofeesten in Amsterdam te krijgen, ook geslaagd is. “Op zondag kan ik nu naar plekken als Shelter en De School. Op die plekken hangt een zelfde sfeer als bij Is Burning. In Amsterdam zijn clubs bewuster gaan nadenken over hoe ze de gayscene kunnen verwelkomen. Er heerst een streven zo open mogelijk te zijn, en daar ben ik heel erg blij mee. Je hoeft niet meer naar een gayclub om iemand te vinden, dat kan nu ook op deze plekken.”

Liever niet te veel opvallen
“We zijn een tijdje bijna onzichtbaar geweest”, vertelt Carlos als ik hem vraag naar hoe hij het gay nachtleven anno 2018 ziet. “Alsof het makkelijker is niet op te vallen. Ik ben niet het type dat wil opvallen. Toen niet en nu ook niet. Mijn gedrag is dan misschien opvallend, maar ik kleed me niet extreem. Maar ik vind het belangrijk dat het wel kan, als je dat graag wil. Zonder dat je opmerkingen krijgt of dat je wordt nagekeken. Ik ben blij dat mensen dit bij Is Burning wel doen. Dat ze zich vrij genoeg voelen.”

Hij vertelt over een bezoeker, die het maar ongemakkelijk vond dat er naakte jongens met puppymaskers rondliepen tijdens een eerdere editie van zijn feest. “Dan moet je niet komen. Ik vroeg of die puppy’s iemand tot last waren, dat was niet zo. Ze hebben niemand kwaad gedaan, maar zich gewoon vermaakt. Als je dat niet aankan, hoor je niet thuis bij Is Burning.”

“Zij hebben niemand kwaad gedaan, maar zich gewoon vermaakt. Als je dat niet aankan, hoor je niet thuis bij Is Burning”

Carlos voelt zich veilig in Amsterdam, vertelt hij. “Ik kan mezelf zijn. Ik heb geen mensen gehad met wie ik hand in hand zou lopen, maar daar zou ik me misschien wel ongemakkelijk door voelen. Ik zou het makkelijker vinden dat te doen in een stad als Berlijn.” Berlijn, een stad die volgens hem een stuk opener is dan Amsterdam. “En ik ken daar niemand. Dat helpt ook, denk ik. Het maakt daar minder uit wat je doet of hoe je eruitziet. Volgens mij is er nog een hoop te winnen hier. In de Randstad zit je wel goed, maar daarbuiten...”

Toch heeft hij hier een fijne groep mensen om zich heen verzameld. Creatievelingen die de stad kleur geven. “Ik ben blij dat er mensen zijn die positieve dingen voor het Amsterdamse nachtleven doen. Daarin is Amsterdam niet veranderd. Die waren er vroeger ook al.”

Is Burning is de officiële afterparty van Utrecht Pride op 16 juni. “We staan in de WAS. Dat is een heel erg vette club, rauw, die zie je niet veel in Nederland.” Tijdens Pride Amsterdam kun je twee dagen lang feesten in de Marktkantine.

De ene na de andere nachtvlinder hangt uit angst zijn vleugels in de kast. Wij spreken degenen die de moed houden om het (nacht)leven kleur te geven. Lees hier meer verhalen.

Coverbeeld: Marjan Schonenberg