Mijn date met Anniko van Santen

Dinsdagavond half negen. Eindelijk. Ik klap mijn laptop dicht, vink een laatste to-do van mijn lijst, leg mijn telefoon aan de lader en plof op de bank. Tijd voor mijn wekelijkse me-time uurtje.

In de jaren dat ik samen was met mijn ex is deze traditie tot stand gekomen. Hij noemde het met een lichte knipoog altijd onze burgerplicht. De dinsdagavond thuis op de bank met Opsporing Verzocht, een kop groene thee met verse munt en, op wilde avonden, een schijfje citroen. Het werd al snel mijn favoriete moment van de week. Elk wild weekend stappen kon me gestolen worden, zolang ik maar dat uurtje samen op de dinsdagavond had. Mijn relatie is inmiddels alweer zo’n vijf jaar voorbij, maar mijn me-time met Anniko van Santen is altijd gebleven.

Tegenwoordig word ik enkel nog vergezeld door mijn kat. En vaak ook mijn moeder, die inmiddels maar al te goed weet dat dit het enige moment in de week is waarop er een kans bestaat dat ik mijn telefoon opneem, omdat ik even pauze neem van alles wat ik doe.

En dat alles is veel. Het is in de loop der jaren alsmaar meer geworden en het ziet ernaar uit dat het alleen nog maar erger wordt. Absoluut een luxeprobleem, begrijp me niet verkeerd. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik me enorm gelukkig mag prijzen met alle geweldige dingen waar ik dagelijks mee bezig ben. Of het nu mijn werk is, het schrijven van columns als deze of het doorbrengen van tijd met mijn vrienden. Alles vind ik even geweldig en belangrijk. En juist dat heeft soms ook een keerzijde. Want in een wereld waar we bijna 24/7 bezig kunnen zijn met leuke dingen ligt vermoeidheid op de loer. En die ondervind ik dan ook met regelmaat.

"Ik wil alles meemaken. Zo ben ik als millennial opgegroeid."

Ik kan me nog goed herinneren hoe mijn vader vroeger na een lange dag hard werken thuiskwam. Mijn zusje en ik zaten op de bank en konden niet wachten op een avondje voor de buis samen met paps en mams, en met een beetje geluk nog een stroopwafel en een glas cola. Mijn vader zag er dan vaak afgepeigerd uit. “Ben je moe, pap?”, vroeg ik hem als kleine, naïeve jongen, met zijn hele leven en zeeën van tijd in het vooruitzicht. “Chronisch, Pim”, antwoordde hij dan. Ik weet nog goed dat ik destijds niets van dat antwoord begreep. Inmiddels bevind ik me in precies hetzelfde schuitje.

Laat naar bed, vroeg er weer uit. Nog even dit, en dan ook nog even dat. Het leven heeft zoveel moois te bieden, en ik wil het allemaal meemaken. Zo ben ik als millennial opgegroeid. Pak die kansen! Je leven is wat jij er van maakt! En er is nog zoveel wat ik van mijn leven wil maken. De liefde bijvoorbeeld. Die zou ik na die vijf jaar ook wel weer eens wat langer dan een paar weken in huis willen hebben. Stel je voor dat ik die dinsdagavonden ooit weer met iemand zou kunnen delen. Moet ik misschien toch weer wat tijd vrijmaken om te gaan date–

“De politie vraagt uw aandacht voor het volgende.”

Sorry jongens, ik moet gaan. Anniko wacht op me. Wij doen een andere keer wel een kop groene thee.