Interview

Noah Valentyn fotografeert Amsterdam Pride-ambassadeurs

En zijn film gaat in première

Leestijd: < 1 min

Noah Valentyn heeft alle ambassadeurs van Pride Amsterdam 2018 gefotografeerd. Bovendien gaat in juli zijn film Waiting for Pino in première. In een interview vertelt hij hoe hij het Pride-thema in zijn foto’s heeft verwerkt, praat hij over zijn film en blikt hij terug én vooruit.

Je hebt de ambassadeurs van Pride 2018 gefotografeerd. Hoe heb je het thema Heroes hierin verwerkt?

“Ik wilde oppassen dat het thema Heroes niet heel plat zou worden en dat het geen batmans of supermannen zouden worden, waar niks mis mee is, maar ik wilde dat de karakters meer een eigen identiteit zouden krijgen. Het leek mij interessant om te kijken hoe je subtiel een dubbele boodschap over kan brengen. Namelijk dat de LHBTQ-community er altijd is geweest.

Daarin was de keuze om te zoeken naar kleding uit vroegere tijden, de verhalen uit de mythologie, waarin ook seksualiteit vaak een grote rol speelt. En dat we deel uit te maken van natuur. Vandaar de keuze om de ambassadeurs in het Vondelpark te fotografen. Bovendien vindt de opening in het Vondelpark plaats. Een leuke knipoog.”

Wie zijn je eigen helden, dan wel voorbeelden?

"Ik heb niet per se helden, maar meestal word ik geraakt door de dingen die ik zie of iemands eigenschappen. Dat is mijn grootste inspiratiebron. Maar mensen die ik zeker waardeer en waar ik van geleerd heb, zijn James Bidgood (de grote inspirator van mensen als David LaChapelle en Pierre & Gilles), Alejandro Jodorowsky, bekend van de film The Holy Mountain en regisseur Pier Paolo Pasolini.

Toen ik naar New York vertrok, heb ik na mijn stage bij Andy Warhols Interview Magazine bij James Bidgood gewerkt. Daar leerde ik hoe je als kunstenaar je eigen verhaal en stijl moet ontwikkelen en volgen. Trouw blijven aan jezelf. In die zin is hij mijn grote voorbeeld. Hij maakte bijvoorbeeld met minimale middelen de beroemde film Pink Narcissus. Een film die volledig in zijn kleine studio in West Village, New York is gemaakt, ondanks de vele scènewisselingen.”

Ambassadeur: Loena Maas
Ambassadeur: Loena Maas | Fotografie: Noah Valentijn

In juli gaat je film Waiting for Pino in première. Waar gaat deze film over?

“De film gaat over het loslaten van je eigen beperkingen. Het durven loslaten van dingen die eigenlijk niet goed voor je zijn om verder te groeien in het leven. Het is een metaforische korte film, geheel geschoten op een iPhone 6, in 2015. Voor mij was het een stuk verwerking van het loslaten van New York City en om mijzelf opnieuw te vinden. De uitdaging was om met zo min mogelijk middelen toch iets te kunnen maken. Daarbij is het een goed voorbeeld om aan te geven dat je met creativiteit en passie veel kunt bereiken.

Het is mijn allereerste korte film en het is geen standaardfilm. Het allerbelangrijkste is om je bij het kijken over te geven aan de muziek, de beelden en zo je eigen verhaal erin te vinden. Het is in die zin niet per se een autobiografisch verhaal.

De titel Waiting for Pino verwijst naar hoofdpersoon Pino, die door een reeks ontmoetingen met een onbekende, een reizende artiest, met zichzelf wordt geconfronteerd.

Ik zie mijzelf vooral als verhalenverteller; zowel als acteur, in film en in fotografie. Daarom werd ik dit jaar gevraagd voor de Pride-shoot; de opdracht was specifiek om verhalende portretten van de Pride-ambassadeurs te maken. Anders dan andere jaren.”

Waiting For Pino
Filmposter Waiting For Pino | Zelfportret gemaakt door Noah Valentijn

De film draait op een bijzondere plek in het Vondelpark. Wat kun je daarover vertellen?

“Het leuke is dat de film voor iedereen gratis te zien is, dankzij Amsterdam Pride. Als eerste is de officiële première in het oude Filmmuseum in Vondel CS, waar de film tijdens de hele Pride te zien is, samen met de expositie van de Ambassadeur-foto's. Dat is al een hele eer. Tijdens de Pride-opening draait-ie ook in Pride Park (Vondelpark) in een Mobile Solar Cinema; een mobiel filmzaaltje dat volledig op zonne-energie draait. Daar wordt de film elke twintig minuten herhaald, dus iedereen kan op de drukke dag rustig een moment kiezen om zich even terug te trekken en te genieten van het intieme verhaal, begeleid door de pianomuziek van Alain.”

Hoe blik je terug op het vorige jaar, toen je film Scar Tissue uitkwam en je een rol speelde in de film Het leven is vurrukkulluk?

“Het was een heel bijzonder jaar, met name door de start van mijn eerste solo-expositie tijdens Pride 2017 in W Hotel en Cultural Embassy van het Lloyd Hotel. Toen ging ook Scar Tissue in premiere. Die is internationaal op meerdere festivals gedraaid en won een aantal prijzen. Daarna kreeg ik een rol in Het leven is vurrukkulluk. De samenwerking met Frans Weisz en de hele crew was geweldig, een heel bijzondere ervaring. 

Naar aanleiding van mijn solo-expositie kreeg ik de opdracht via Gijs Stork van het Public House of Art en het Rijksmuseum om een serie te schieten. Ook ben ik mijn eigen gallery en studio begonnen. Kortom, het was een heel creatief en vruchtbaar jaar.”

Wat kun je vertellen over het project dat je realiseert voor Public House of Art en het Rijksmuseum?

“De opdracht was om de werken in het Rijksmuseum te analyseren en te verwerken in een nieuwe serie. Daarin ben ik vooral op zoek gegaan naar de dingen waar mensen nauwelijks naar kijken. Dus niet de bekende kunstwerken of stijlen. Meer de details van bijvoorbeeld meubels, het gebouw en de tuin. Ik heb verschillende modellen brons/goud geverfd en het verhaal verteld over het museum by night. Wat gebeurt er in het museum na sluitingstijd? Hoe komt het museum 'tot leven' als er niemand is.”

Serdar Manavoglu
Ambassadeur: Serdar Manavoglu | Fotografie: Noah Valentijn

Tot slot: wat ga je zelf allemaal doen tijdens de Pride?

“Sowieso genieten van de opening en van de Canal Parade. Ik ben bezig met een nieuwe serie foto's die geïnspireerd is op de vintage en vergeten stijl van de schilderijen met de huilende zigeunerjongetjes. Hoe zijn zij volwassen geworden? En dat met name met de boodschap/vraag: boys don't cry? Het laten zien van de kracht van de emotionele kant van mannen, gay en straight. Iets waar nog vaak een taboe op rust.”

Hieronder de trailer van Waiting for Pino.

Powered by Labrador CMS