Collega’s Ron Vos en Jan Verver werken al achttien jaar samen en zijn goed bevriend met elkaar geraakt. Toen Jans vrouw Annette ongeneeslijk ziek bleek te zijn, stond Ron altijd voor hem klaar.
RV: “Ik werk al achttien jaar samen met Jan. Zijn vrouw Annette werkte ook bij ons. Annette was altijd goed gekapt en mooi gekleed en liet zich de kaas niet van het brood eten; een pittige dame met humor. Toen ik een keer samen met mijn partner Dennis bij Jan en Annette thuis te eten werd uitgenodigd, was dat het begin van een hechte vriendschap.”
JV: “We vierden verjaardagen samen, gingen uiteten en Ron en Dennis kwamen vaak langs op de camping, waar we een caravan hadden. Dat ze homo zijn, heeft nooit een rol gespeeld, voor ons is iedereen gelijk.”
RV: “Toen in 2012 darmkanker bij Annette werd geconstateerd, was dat een enorme schok. We bezochten Annette in het ziekenhuis en we probeerden Jan een hart onder de riem te steken door er voor hem en Annette te zijn.”
"‘Ik heb op jullie gewacht, hoor’, zei ze toen ze ons zag. Ik krijg nog kippenvel als ik daaraan denk"
JV: “Annette en ik waren al een half mensenleven samen. Het nieuws dat ze ziek was, kwam heel hard aan. De steun van Ron en Dennis betekende heel veel voor Annette en mij. Ze stonden altijd voor ons klaar.”
RV: “In het begin zag het er nog rooskleurig uit, we hadden er vertrouwen in dat het goed zou komen. Een jaar later kreeg Annette tóch te horen dat genezing niet meer mogelijk was. Het kwam heel hard aan, bij ons allemaal. Na een vakantie in Californië zijn Dennis en ik meteen naar haar toegegaan, ze was inmiddels uitbehandeld en wilde thuis overlijden. ‘Ik heb op jullie gewacht, hoor’, zei ze toen ze ons zag. Ik krijg nog kippenvel als ik daaraan denk.”
JV: “Ron wilde graag iets zeggen op Annettes uitvaart. Toen hij door de telefoon voorlas wat hij had opgeschreven, stond ik te trillen als een rietje. De dingen die hij over haar zei, raakten me enorm.”
“Jan belandde na het overlijden van Annette in een zwart gat. Als collega en vriend heb ik mijn best gedaan hem te ondersteunen.”
RV: “Ik vond het heel spannend om te gaan spreken, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, en ook heel dankbaar. Jan belandde na het overlijden van Annette in een zwart gat. Als collega en vriend heb ik mijn best gedaan hem te ondersteunen. Door regelmatig met hem te bellen en door samen met Dennis langs te gaan, op de koffie of samen iets te eten.”
JV: “Een tijdje kwam ik de bank niet af. Ron en andere collega’s hebben mijn werk in die tijd voor mij opgevangen, dat waardeer ik ontzettend. Stilzitten is niks voor mij, ik ben een doener, dus ging al vrij snel weer aan de slag. Ook toen was Ron er om mij te steunen op de moeilijke momenten: op het werk en daarbuiten.”
RV: “Ik heb diep respect voor Jan en hoe hij met het verlies van zijn vrouw is omgegaan.”
"Ik prijs mezelf gelukkig met zo’n bijzonder goede collega en vriend als Ron"
JV: “Met Ron en Dennis haalde ik in het begin vaak herinneringen op. Dat was wel moeilijk, maar het hielp mij ook bij het rouwproces en het versterkte onze band. Ik heb ook veel gehad aan mijn kinderen en buren die mij steunden. En ik kreeg een nieuwe vriendin, Simone, die een paar huizen verderop woont. Het was een van de laatste dingen die Annette op haar sterfbed tegen mij zei: ‘Je blijft niet alleen hoor, beloof je dat?’ Ik heb haar goedkeuring, dat weet ik wel zeker.Toen ik op het werk aan Ron over Simone vertelde, vond ik dat wel een spannend moment, maar hij reageerde gelukkig heel positief. Ron is een gevoelsmens, hij snapte het meteen. We doen nog steeds regelmatig dingen samen, gelukkig is de klik met Simone ook goed.”
RV: “In 2014 hebben Jan en ik samen meegedaan aan de Ropa Run, een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam voor mensen met terminale kanker. Ik rende, Jan was de chauffeur. Bij de finish vielen we elkaar in de armen, het is een van de mooiste dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt in mijn leven.”
JV: “Ik prijs mezelf gelukkig met zo’n bijzonder goede collega en vriend als Ron.”
Fotografie: Bete Photography
