Column Pim Nugteren

Health freak

Leestijd: < 1 min

Als newly found dertiger (ik durf het inmiddels zelfs al uit te spreken) is er in de afgelopen paar jaar veel veranderd in mijn leven.

Ik weet nog goed hoe ik mijn ogen uitkeek toen ik als mid-twintiger tijdens mijn eerste baan mijn collega’s op een middag druk bezig zag met het openknippen en uitstrooien van theezakjes. Ze werden zorgvuldig uitgeplozen op een wit A4’tje om te kijken of er geen suiker tussen zat. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zelf at ik tot dat moment alles, zonder er ook maar een seconde bij na te denken: van een McDonald's-burger tot thee met suiker. Veel suiker zelfs: hoe meer, hoe beter.

Maar de dagen, waarop ik mijn lichaam gebruikte als een soort vuilnisbak, zijn inmiddels al lang voorbij. Waar ik vroeger nog alles kon eten wat er op mijn pad kwam, weeg ik tegenwoordig elk grammetje en elk ingrediënt zorgvuldig af. Want hoeveel E-nummers zitten er eigenlijk niet in die thee? Die epidemie kwam volgens mij zelfs nog na die van de suikers.

Mijn bekering tot de health freak-clan zal deels te maken hebben met de omgang met gelijkgestemden die mijn ogen deden openen, maar ook zeker met het ouder worden. Waar ik vroeger kon eten en drinken wat ik wilde, zonder ook maar een kilo aan te komen, is dat nu wel anders. Niet dat ik dik ben hoor, dat zeker niet. Dat heeft nog nooit iemand mij hoeven zeggen en dat zal ik dan ook zelf zeker niet beweren. Maar voor het wasbordje dat als achttienjarig nog een vanzelfsprekend onderdeel van mijn lichaam was, moet ik nu een geforceerde dagelijkse sit-uproutine en gymverslaving creëren. En daardoor kan ik het niet laten me toch een beetje schuldig te voelen na elk wijntje, sigaretje of dubbele espresso, die dan vervolgens het weekend erop weer alle moeite voor niets laten zijn.

Want eerlijk is eerlijk, na een minuutje scrollen door de tijdlijn van alle health freaks op Instagram is iedereen dik.

En dus ging ik op zoek naar alternatieven. Want als er vleesvervangers en suikervervangers op de markt zijn, dan zou je toch denken dat er ook wel natuurlijke en verantwoorde ups zouden moeten zijn om dat wijntje, sigaretje en die dubbele espresso te vervangen. Ik vond het in het nieuwste drankje van de sterren: Kombucha. Kombucha is een tweeduizend jaar oude Chinese uitvinding. Het is een gefermenteerde thee en bevat een symbiotische kolonie van bacteriën en schimmels. Dat klinkt ranzig, maar het smaakt best prima. Sterker nog, heel Hollywood loopt ermee weg en dus moest ik het ook maar eens proberen.

Niet alleen zou het magische goedje het lichaam ontgiften, bijdragen bij het voorkomen van een aantal vormen van kanker, het risico op artritis en andere gewrichtsproblemen verminderen en het immuunsysteem stimuleren. Ook bevordert het gewichtsverlies, geeft het extra energie en stimuleert het de geest door middel van een natuurlijke high. Score, dacht ik, en dus ging ook ik als een echte volledig ingeburgerde health freak maar eens aan dit wondermiddel.

Heeft de Kombucha inmiddels mijn ochtendkoffie vervangen? Dat zeker niet! Maar heeft het ervoor gezorgd dat ik misschien een dubbele espresso minder drink? Dat zeker wel! Is het voor mij de levensveranderende natural high die mij van alle onzekerheden over vet eten, suikers, E-nummers en geforceerde sportschoolbezoekjes heeft afgeholpen? Nah, dat ook zeker niet! Want eerlijk is eerlijk, na een minuutje scrollen door de tijdlijn van alle #healthfreaks op Instagram, is iedereen dik. Daar kan geen Kombucha-thee tegenop, zelfs al moet je de twintig nog passeren. Dus een wijntje, sigaretje of dubbele espresso op z'n tijd moet best een keertje kunnen. Wat heeft ouder worden anders immers voor zin als je niet meer af en toe op een toch net even wat minder gezonde manier van het leven kunt genieten?

 

 

Powered by Labrador CMS