Wie is de hero en wie de loser?

Het thema van Pride Amsterdam dit jaar was Heroes. Ik denk dan aan mensen als Nelson Mandela en Harvey Milk. Anderen misschien aan Madonna, MayDay, Ellie Lust en Jos Brink. Misschien hou je het liever dichter bij huis en is je vader of beste vriend(in) wel een held of heb je zelf net een topprestatie geleverd en ben je zelf gewoon een hero.

Afgelopen weekend was Believer te zien op de EO. Een documentaire over suïcide en depressiviteit onder jonge homo’s met een religieuze achtergrond. Een mogelijk resultaat als een kind uit de kerk of zijn familie wordt gezet vanwege zijn of haar seksuele geaardheid.

Gelukkig accepteren veel kerken en andere religieuze gemeenschappen homoseksualiteit tegenwoordig, maar helaas zien we dat gereformeerde kerken en orthodox religieuze groeperingen daar nog steeds grote problemen mee hebben.

Wat ik voelde en wat ik was, is normaal. Ik ben hier niet de loser.

Toen ik ontdekte dat ik op jongens viel, voelde ik mij alles behalve een held. Ik voelde me een loser. Ik was zondig, vies. Dat was immers wat ik de dominee altijd hoorde zeggen tijdens een kerkdienst. Ik heb geworsteld met depressiviteit, omdat ik mij ongehoord en afgewezen voelde door de kerk en door mijn ouders. Een thuis, waar ik mezelf jaren als een loser heb gevoeld.

Ik denk dat iedereen zichzelf weleens een loser voelt. Als je een misstap hebt begaan bijvoorbeeld, of iemand anders pijn hebt gedaan. Je baalt, misschien huil je er zelfs om. En dan? Wat ga je er dan mee doen? Ga je aan jezelf werken? Bied je je excuses aan? Als je dat doet, kan je de stempel loser zo van je afschudden.

Gelukkig kwam ik er na lange tijd achter dat het anders lag: ik was niet vies en ik was ook niet zondig. Wat ik voelde en wat ik was, is normaal. Ik ben hier niet de loser.

Veel jongeren voelen zich een loser en zitten op hun slaapkamer of in een kerkbank met depressieve gedachten.

De kerk waar ik vandaan kwam, wist niet om te gaan met homoseksualiteit. Men was niet behulpzaam, ondanks dat ik mijn ‘problemen’ bespreekbaar wilde maken. Mijn ouders wisten zich ook geen raad. Het gevolg was dat ik de kerk verliet en mij niet meer thuis voelde in het ouderlijke huis.

Volgens mij hebben deze kerken en ouders geen idee wat die afwijzing met zich meebrengt. Veel jongeren voelen zich een loser en zitten op hun slaapkamer of in een kerkbank met depressieve gedachten. Zij worstelen met hun heldenstatus.

Ik doe daarom een oproep aan de ouders van jongeren die opgroeien in een strenggelovig gezin: keer nooit uw zoon of dochter - die uit de kast komt - de rug toe. Blijf je kind zien, zorg dat het je kleine held(in) blijft. Zorg dat je kind gelukkig is en blijft, omringd door liefde. Want dat is het grootste doel in de opvoeding van een kind.

Jij bent niet het probleem, wat jij voelt, denkt en bent, verdient een heldenstatus.

Ten tweede doe ik een oproep aan de kerken waar men het praktiseren van homoseksualiteit afwijst: hou de deur van uw kerk open voor deze groep jongeren. Ga het gesprek aan of bid samen. Bidden om verandering van de seksuele geaardheid is niet nodig, bidden om elkaar te begrijpen, samen te leven en samen naar de kerk te gaan wel.

Zorg dat de kerk en het gezin een veilige omgeving is en blijft, dan ben je als vader, moeder of als kerk geen loser, maar een held.

Als laatste schrijf ik dit stuk aan jou. De loser op het bed. Jij bent niet het probleem. Wat jij voelt, denkt en bent, verdient een heldenstatus. Nu alleen nog jezelf gedragen als een held! Dat is niet altijd makkelijk, maar blijf de Mandela, Madonna, MayDay, Ellie Lust of Jos Brink in de spiegel zien.

De held is niet hij die geen vrees voelt, maar hij die haar overwint.