Beter tien vogels in de lucht, dan één in de hand

De eerste dag van mijn vakantie was net aangebroken. Ik had zojuist een lekker bakje koffie gedronken op mijn balkon. Dat smaakte naar meer, maar terwijl ik richting mijn keuken liep om een nieuwe kop koffie in te schenken, werd die heerlijke rustige ochtend bruut verstoord door een enorme knal.

Was er iets omgevallen? Was mijn kat van het balkon gesprongen? Geschrokken rende ik terug naar waar het geluid vandaan was gekomen. Wat bleek? Een duif was met volle snelheid tegen mijn raam gevlogen en lag nu als een zielig hoopje ellende op mijn balkon. Het moet een enorme klap zijn geweest voor het beestje, want op de ruit zat zelfs nog een afdruk van de duif. 

Als dierenvriend brak mijn hart dit diertje hier nu zo te zien lijden in het hoekje van mijn balkon. Dus ik deed wat waarschijnlijk iedereen zou doen: het probleem Googlen.

Het wereld wijde web vertelde me dat het in de meeste gevallen wel weer goed kwam met de diertjes na een dergelijk ongeluk, het enige dat ik kon doen, was afwachten of het diertje uit zichzelf zou bezwijken aan de verwondingen, of weer zou herstellen en vrolijk verder zou fladderen.

De volgende ochtend durfde ik mijn gordijnen bijna niet te openen uit angst wat ik daar zou aantreffen.

Geen van die dingen leek te gebeuren. Het arme ding bleef daar maar in een hoekje zitten. Zo nu en dan opende ze even haar ogen, maar meer leven dan dat leek er niet meer in te zitten. Toen het bedtijd werd, plaatste ik daarom maar een schaaltje water bij het diertje en strooide ik wat broodkruimeltjes in de hoop dat dit zou helpen bij het herstel van het arme beestje.

De volgende ochtend durfde ik mijn gordijnen bijna niet te openen uit angst wat ik daar zou aantreffen. Ik hoopte natuurlijk dat het beestje in de loop van de nacht zou zijn aangesterkt en weer de vrijheid tegemoet gevlogen zou zijn, maar toen ik de gordijnen dan eindelijk durfde te openen, zat de vogel er nog steeds.  

Opnieuw brak mijn hart. Ik snap dat een duif geen kat of hond is en menig ander mens me misschien wel voor gek zou verklaren, maar het is en blijft een ziel met gevoelens. En deze ziel voelde overduidelijk vooral pijn en angst en dat was voor mij onverdraagbaar om te zien.

Ik besloot de dierenambulance te bellen en te vragen om advies.

Ik heb een zwak voor duiven. Van alle dieren op aarde, worden duiven het meest gediscrimineerd. Als ze wit zijn, noemen we ze ‘dove’, vernoemen we een zeepmerk naar ze en zijn ze op elke bruiloft welkom. Als ze grijs zijn, noemen we ze ineens ‘pigeon’, zijn het gevleugelde straatratten die enge ziektes verspreiden en laten we in de winter hun pootjes afvriezen.

Ik besloot de dierenambulance te bellen en te vragen om advies. Zij vertelden me dat ik de duif moest vastpakken met mijn handen en haar in een doos moest stoppen. Als dat niet zou lukken, omdat de duif zou protesteren en weg zou fladderen, was dit een teken dat ze genoeg was aangesterkt en weer een goede kans had zich te redden in de natuur.

Als het vangen van de duif wel zou lukken, zou dit erop duiden dat het beeste inderdaad niet in orde was. In dat geval mocht ik terugbellen en dan zouden ze de duif komen halen. Dit laatste was het geval.

Het duurde even voor ik de moed bij elkaar had geraapt, maar uiteindelijk kon ik de duif vastpakken en in een doos stoppen. Toen de dierenambulancemedewerkers haar kwamen halen, hebben ze haar meteen onderzocht. Gelukkig was er niets gebroken. De duif was nog een jonkie en kon waarschijnlijk niet wegvliegen omdat de balustrade van mijn balkon hiervoor te hoog was.
De ambulancemedewerkers gaven haar wat suikerwater om aan te sterken en lieten haar vervolgens rustig bijkomen op een vlakte zonder katten, zodat ze daar weer uit kon vliegen wanneer zij daar klaar voor was.

Volgens een oud Arabisch gezegde brengt het namelijk geluk wanneer vogels jouw huis uitkiezen als het thuis van hun kroost.

Ik snap dat het lastig is over te dragen wat de duif bij me losmaakte, zeker wanneer je zelf geen enorme dierenvriend bent. Maar iedere lente heb ik een duivennestje op mijn balkon. Mijn kat en ik mijden dan bewust het balkon tot de vogels zijn uitgevlogen. Volgens een oud Arabisch gezegde brengt het namelijk geluk wanneer vogels jouw huis uitkiezen als het thuis van hun kroost.

En nu koos een van die kinderen er zelfs voor om weer even terug te komen. Zou ik dan nu eindelijk echt geluk krijgen? Ik twijfel er niet aan: de liefde is immers nog nooit zo vaak bezongen als in diezelfde Arabische taal.

Wie weet spreid ook ik straks mijn vleugels om uit te vliegen en mijn eigen nestje te beginnen.

PS: Ben jij ook een dierenliefhebber? Je kunt vaak via de website van jouw plaatselijke dierenambulance lid worden of een eenmalige donatie naar keuze doen.

Foto: Monseigneur Madhatter