Eenzame date in Marokko

“Ik ben zo blij zo vrij te kunnen praten,” Samir (25) zucht zichtbaar opgelucht en neemt voorzichtig een slok van zijn rosé.

We zitten op een paarse bank in de vrijwel uitgestorven M-club, een typisch semi-chic hotelcafé van het Medina Hotel in Essaouira. Dit pittoreske Marokkaanse vissersdorpje, beroemd om z’n gnawa-muziek, kunstboetieken en verse vis, trekt jaarlijks miljoenen toeristen uit binnen- en buitenland. De meesten zijn mensen die een dagje komen uitwaaien vanuit het bloedhete Marrakech. Slechts een enkeling blijft een nacht of twee.

Ik verblijf er een week maar heb het na een paar dagen wel gezien. Want hoe mooi Essaouira ook is, als jonge man alleen is het maar moeilijk contact maken. De lokale vrouwen zijn off-limits en toeristen zien in mij de volgende verkoper of casanova met slinkse plannen.

Naar de kapper dus maar, high fives met verkopers, het is leuk allemaal maar na het volgende eenzame biertje op een stampvolle rooftop bar besluit ik mijn mobiel maar uit mijn zak te trekken. Grindr blijkt een volledig gezichtloos wespennest waar wanhopige mannen in de kast uit zijn op een vluggertje. Gezichtsfoto's willen ze niet sturen. Echt chatten ook niet.

Mijn profiel roept veel reactie op. Ik ben een van de weinige toeristen met een profiel en het regent berichtjes.

Wat dat betreft voel ik me terug in Amsterdam Nieuw-West waar Grindr al even wemelt met anonieme Marokkaans-Nederlandse en Turks-Nederlandse profielen, of de trouwring en het kinderspeelgoed in de achtergrond van het ontblote bovenlijf van de zogenaamde heteroseksuele man in kwestie pijnlijk zichtbaar zijn. 


Mijn profiel roept veel reactie op. Ik ben een van de weinige toeristen met een profiel en het regent berichtjes. Ik ben doodsbang aan de andere kant met een agent te maken te hebben. En wat ik wil? Geen idee. Een theetje misschien? En block. Het is buigen en barsten. Vaak nog tegen betaling ook.

Tinder dan maar. Matches met vrouwen krijg ik niet - zo veel blijken er ook niet op de app te zitten, ik ben binnen een paar keer uitgeswiped. Maar mannen die zijn er wel, een paar. Met gezicht dit keer. Zo vind ik Samir die Frans, Engels en zelfs Egyptisch-Arabisch blijkt te spreken. Match. En seks? “Misschien, maar ik zoek vooral vriendschap,” stuurt hij. Nou, die was bij deze geboren.    


"Ik ben jong. Skinny. Een echte twink. Ik sta tien-nul achter"

Hoewel Essaouira bekendstaat als een van de meest creatieve en vrije broedplaatsen van Marokko, voelt Samir zich er verstikt. Na een paar jaar van relatieve vrijheid als student in Marrakech, woont hij nu weer thuis bij zijn ouders die niets weten van zijn alcoholgebruik, zelfverklaarde ongeloof of geaardheid. Samir is naar eigen zeggen biseksueel. Althans, dat hoopt hij te zijn, biecht hij op. “Waarheid is dat ik nog steeds probeer mijn geaardheid uit te zoeken, maar hoe doe ik dat in deze stad?”

Daten met Marokkanen durft hij niet. “Die zitten allemaal in de kast, zijn alleen uit op seks want meer zit er niet in en herkennen me vervolgens. Je wil niet weten hoeveel verhalen ik over chantage hoor. Deze plaats is heel klein. Voor je het weet, komt mijn familie erachter. Daarbij wordt de sfeer steeds grimmiger. Mannen die het met mannen doen? Wie niet? Maar de homofobie groeit met de dag.”

“Maar de andere partij is toch ook kwetsbaar?”

Samir haalt zijn schouders op. “Ik ben jong. Skinny. Een echte twink. Ik sta tien-nul achter.”
Ik kijk naar zijn strakke spijkerbroek en elegante handgebaren en verbaas me dat hij niet vaker op straat wordt lastiggevallen. Maar dan vertelt Samir dat dit ook gebeurt. “Laatst stopte een agent me zelfs, zei dat hij mijn stijl mooi vond en vroeg of ik even met hem mee wilde komen. Het was overduidelijk waarover hij het had. Ik heb hem gevraagd of ik iets verkeerds deed en waarom hij me aansprak en ben toen snel doorgelopen.”


Eenmaal buiten trekt Samir een stoere leren jas met bontkraag aan, loopt opeens wijdbeens. 
“Het is belangrijk dat mensen me in deze plaats regelmatig met een vrouw aan de arm zien,” vertelt hij. “Zo neem ik het wantrouwen uit de lucht.”

"De toeristen komen en gaan. Iedere keer als ik een man een beetje leuk vind, gaat hij weer weg"

Maar nu lopen wij samen. Niet arm in arm, al pakt Samir op een gegeven moment wel mijn hand vast. “Ooit liepen alle mannen hand in hand, maar nu… bijna niemand die het durft,” zegt hij. Dan laat hij mijn hand weer los.

“Ik ga op Tinder en Grindr alleen op verzoeken van toeristen in, als ze een appartement hebben tenminste. Want in een riad of hotel kunnen we niet afspreken, daar mag ik als lokale Marokkaan niet met een toerist verblijven. Maar ze komen en gaan. Iedere keer als ik een man een beetje leuk vind, gaat hij weer weg,” hij zucht. “Ik ben blij dat je een paar dagen blijft,” zegt hij dan opgewekt. “We kunnen morgenavond na mijn werk ook nog even afspreken.”

Dan neemt hij afscheid. Ik krijg een vluchtig kusje op de wang. Snel stapt hij in een taxi. Thuis wacht zijn moeder nietsvermoedend met het eten. In mijn oren echoën zijn woorden: “Mounir, eenzaamheid is vreselijk. Maar niets is erger dan eenzaamheid in gezelschap.”

Om veiligheidsredenen is de naam van Samir gefingeerd.

Foto: Monseigneur Madhatter