Column Pim Nugteren

“Hoe ben je eigenlijk uit de kast gekomen?”

Leestijd: < 1 min

“Hoe ben je eigenlijk uit de kast gekomen?” Die vraag is mij inmiddels misschien wel vaker gesteld dan: “Hoe was je weekend?” Of: “Zullen we een keer een drankje doen?”

Dat is misschien wat overdreven, maar je begrijpt mijn punt. Op deze specifieke vraag ben ik het alleen een beetje beu geworden antwoord te moeten geven. Niet wanneer de vraag uit oprechte interesse voortkomt hoor, maar wel wanneer een wildvreemde 'm lukraak en uit gebrek aan andere gespreksstof stelt tijdens een willekeurige borrel.

Oké, heel kort: het ging allemaal prima, viel reuze mee en ik leefde nog lang en gelukkig. Oh wacht, dat wilde je natuurlijk helemaal niet horen. Je wilde een naar verhaal horen over mijn jarenlange strijd met mezelf en over hoe ik gebukt ging onder eeuwigdurend gepest voor ik mezelf met veel moeite en hulp van een aantal Beyoncé-nummers herpakte om hier nu tegenover jou te kunnen staan. Dan heb je namelijk weer een mooi verhaal voor de verjaardag waar je deze zaterdag heen moet. Dan kun je in het kringgesprek onder het genot van een blokje kaas, een plakje leverworst en zo’n zure goedkope hoofdpijn-Chardonnay vertellen over die ene homo die jij kent en hoe erg je het vond om te horen hoe zwaar hij het heeft gehad in deze maatschappij. Maar gelukkig kon jij hem als open-minded heteroseksuele man die je bent, steun bieden nadat hij volledig ongedwongen en uit zichzelf zijn levensverhaal over je heen stortte.

Nee sorry, daar werk ik niet aan mee. Je praat op die verjaardag maar lekker schaapachtig mee over de laatste roddels rond het Koningshuis die je half hebt gelezen in één of ander slecht roddelblad terwijl je bij de kapper aan het wachten was.

Wanneer wist jij voor het eerst dat je op meisjes valt?

Want wat als we de rollen eens omdraaien? Wat als ik jou vraag hoe jij als heteroseksueel uit de kast bent gekomen? Wanneer wist jij voor het eerst dat je op meisjes valt? Hoe voelde dat dan? En vertel ook vooral even openlijk tijdens de borrel op werk hoe die eerste keer met iemand van het andere geslacht was. Hoe oud was je toen? En voelde het niet een beetje raar en vreemd? Wanneer vertelde je jouw ouders daar dan over? En hoe reageerden die? En je broer en zus? En je opa en oma? En die ene streng gereformeerde tante? Wat moet die het moeilijk gevonden hebben zeg, wat knap dat jij je daar zo dapper en alleen doorheen hebt weten te slaan. Goed van jou hoor, ik ben heel blij voor je. Maar als het verhaal niet sappig genoeg is, vertel dan vooral ook even openlijk over die burn-out die je zo’n twee jaar geleden had. Je weet wel, dat enorme gat in je cv. Jeetje zeg, dat je nu toch weer een nieuwe baan hebt gevonden. Wat goed van jou, ik ben zo blij voor je. Maar vertel, wat deed dat dan met je en wat ging er door je heen?

Het spijt me, maar er zijn al een Dr. Phil en Oprah Winfrey op deze wereld en ik heb me niet opgegeven om op die pluche bank te zitten. Mijn coming-out is inmiddels alweer bijna twintig jaar geleden. Ik was een kind. Wat ik eerder vertelde klopt: het ging goed, viel mee en ik heb mijzelf daarna geleerd een gelukkig mens te zijn. Maar makkelijk was het zeker niet. Het was vreselijk moeilijk en het was een heel lang proces dat jaren in beslag nam. Dat wil ik best eerlijk zeggen. Maar voor je als heteroseksuele man of vrouw iemand deze vraag stelt, bedenk je dan alsjeblieft wel eerst even dat dit nog altijd een wat gevoelig onderwerp zou kunnen zijn. Net als wanneer iemand in jouw duistere en onzekere puberjaren gaat zitten wroeten. Het kan, het mag, geen enkel probleem zelfs. Ik vertel je er graag alles over. Maar wel alleen wanneer onze band er ook daadwerkelijk naar is. Want ik vraag iemand die ik net heb ontmoet toch ook niet meteen naar zijn scheiding, overwonnen ziekte of psychische aandoening? En voor deze tip wilde ik na al die jaren nou ook eindelijk eens eerlijk uitkomen.

Foto: Monseigneur Madhatter

Powered by Labrador CMS