Laugh out loud

“Nu lach ik, maar het huilen stond me vaak veel nader”

Martijn Kamphorst

Gepubliceerd 26-09-2018 - 12:09

Leestijd: < 1 min

Jordan Roy (31) toert vanaf november vijf maanden langs veertig Nederlandse theaters met een eerbetoon aan George Michael.

“Ik heb er lang over gedaan om te zijn waar ik nu ben. Ik groeide op in een pinkstergemeente en de manier waarop daar over homoseksualiteit werd gesproken, maakte het ontzettend lastig om uit de kast te komen. Dat heeft dan ook geduurd tot ik 23 was. En het blijft een proces. Toen ik op mijn 27ste mijn eerste vriendje had, heb ik dat volledig verzwegen voor mijn ouders. Heel gek eigenlijk, op die leeftijd. Soms denk ik: had ik maar eerder voor mezelf gekozen, maar aan de andere kant heb ik deze weg moeten bewandelen om te staan waar ik nu sta.

Ik ontvang vaak hulpvragen van jongeren die in hetzelfde schuitje zitten als ik destijds. Daarom ben ik onder andere in gesprek met een voorganger van mijn oude kerk, om samen een weg te banen voor degenen die worstelen met hun gevoelens.

Mijn band met mijn ouders kent ups en downs, maar ze staan nog altijd achter me.

Ik vind het belangrijk dat mensen uit zulke gemeentes zich gaan realiseren wat voor effect hun houding en uitspraken hebben. Ik ben nu 31 en nog steeds aan het leren om mezelf volledig te accepteren. Nu lach ik, maar het huilen stond me vaak veel nader.
Ik wil geenszins suggereren dat George Michael en ik hetzelfde leven hebben geleid, maar er zijn wel een paar duidelijke overeenkomsten, zoals die worsteling met het verbergen van je geaardheid. Het voelt voor mij daarom vrij natuurlijk om deze show te maken. Tijdens mijn optreden praat ik de nummers aan elkaar met verhalen over zijn leven en trek ik gelijkenissen met dat van mij. Ik ga dus ook over mijn ouders vertellen. Dat vind ik lastig, want ik wil hen absoluut niet afvallen, maar het is wel een deel van mijn leven. Mijn band met hen kent ups en downs, maar ze staan nog altijd achter me en komen kijken naar al mijn optredens.”