Uit de kunst

Igor Vrebac onderzoekt opnieuw het verschil tussen mannelijk- en vrouwelijkheid

“Ik denk dat we aan het beginpunt van acceptatie staan”

Leestijd: < 1 min

HEROES, het slotdeel van het drieluik waaraan theatermaker Igor Vrebac de afgelopen jaren heeft gewerkt, is nog tot eind dit jaar te zien. Het is een stuk waarin Igor zijn persoonlijke verhouding tot en perceptie op het mannelijke en het vrouwelijke gedrag onderzoekt.

Voor Macho Macho kreeg hij al de Dioraphte Amsterdam Fringe 2016 award, het tweede deel TRÆNS werd geselecteerd voor de Nederlandse Dansdagen 2018. HEROES kan dan ook niet anders dan een succes worden. “We gaan bijna repeteren in de grote zaal”, vertelt de theatermaker en danser. “De dansers kunnen zich dan veel meer verhouden tot het publiek en ik kan beter schakelen tussen maker en toeschouwer. Hoe ervaren toeschouwers het stuk? Dat is heel spannend. Er moet nog veel gebeuren.”

Je hebt het al twee keer eerder gedaan.
“Eigenlijk wel, ja. Ik werk met drie vrouwen en ik merk dat ik heel bewust moet zijn wanneer ik wel en niet met mijn vrouwelijke en mijn mannelijke energie werk. Dit is een sluitstuk van mijn zoektocht naar de persoonlijke verhoudingen tot mannelijk- en vrouwelijkheid. Ik ben ervan overtuigd dat we die allemaal hebben, ook al is niet iedereen zich daarvan bewust. 
Als ik mijn mannelijke energie inzet, merk ik dat vrouwen een knop omzetten als ze op mij reageren. Ze zijn geneigd te praten, dingen op te lossen en te bespreken. Iets wat mannen veel minder doen.”

Heb je die vrouwelijkheid altijd bewust gehad?
“Nee, niet altijd. Al zat het er wel altijd in. In mijn vorige voorstellingen was ik altijd op zoek naar wat dat nou is. Onze maatschappij leert ons bepaalde dingen: een man moet gespierd zijn en niet te emotioneel. Een vrouw het tegenovergestelde. Dat vind ik heel storend, ik vind me daar helemaal niet in.”

“Ga ik twee jaar naar de sportschool om eindelijk een sixpack te hebben, en dan?”

Jij past niet in dat plaatje?
“Daar wil ik ook niet in passen. Ga ik twee jaar naar de sportschool om eindelijk een sixpack te hebben, en dan? Mijn gevoel veranderde daar niet door.”

Dacht je dat je meer man zou worden door naar de sportschool te gaan?
“Diep van binnen dacht ik dat, ja. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor spieren en kracht, dus ging ik spieren kweken. Want als ik meer spieren zou hebben, zou ik meer man zijn. Maar echt man zijn? In iedere man schuilt een sterke vrouw. Net zoals in iedere sterke vrouw een man schuilt. Die twee staan niet los van elkaar. Ik denk dat ik nu, na drie voorstellingen, dit hoofdstuk in mijn leven eindelijk kan afsluiten.”

Je brengt nu een ode aan sterke vrouwen. Het lijkt alsof je hebt ontdekt wat een sterke vrouw is.
“Na Macho Macho was ik zo getriggerd door vrouwen. Op een gegeven moment kwam ik in aanraking met vrouwelijke bodybuilders. Voor mij was dat echt een openbaring. Ik ben gay, maar ik vond de mannelijke energie die zij hadden heel aantrekkelijk. Die vrouwelijke bodybuilders hadden een bepaalde soort mannelijkheid die losstaat van mijn eigen seksualiteit. Het staat los van het hokje man en vrouw. Het zit daar tussenin en dat is zo’n mooi en tegelijkertijd vaag gebied.”

En dat gaan we zien in HEROES?
“Ja, althans, daar werken we nu aan. Ik heb gesprekken gehad met de danseressen uit mijn voorstelling en ze begonnen allemaal over hun moeders. Hoe sterk en onvermoeibaar die zijn in alles wat ze doen. Ze hebben altijd het beste met mensen voor. Dat is een vrouwelijke kracht. Mannen zijn daarin anders ingesteld, veel meer oplossingsgericht. Een vrouw is dat niet, die baant zich gewoon een weg daardoor. Dat is haar oplossing.”

Als ik het vragen mag: waarom kies je er zo bewust voor de verschillen tussen de man en de vrouw zichtbaar te maken?
“Doe ik dat?”

Zo klinkt het voor mij wel. Je blijft ver weg van genderneutraliteit.
“Daar gaat mijn werk juist niet over. Wat is genderneutraal nou eigenlijk? Dat is zo veel. Het heeft heel veel lagen en kleuren. Voor de een is het heel bevrijdend, voor de ander is het een heel vies woord. Het is het een of het ander, daarom heb ik het er denk ik over: het is meer dan het een of het ander.”

“Ik denk dat we aan het beginpunt van acceptatie staan”

Je bent genomineerd voor een belangrijke dansprijs als aanstormend choreochraaftalent. Noem je jezelf nu een choreochraaf?
“Zo heb ik mezelf nooit genoemd, maar als het voor anderen makkelijker is mij zo te plaatsen, dan doe ik dat. Dat helpt vaak. Als mensen mij vrouwelijk willen noemen, vind ik dat bijvoorbeeld ook prima. iedereen is vrij om te bepalen hoe die iemand anders ziet, mits het met respect en begrip gebeurt.”

Wordt er te snel een label op iemand geplakt?
“Dat vind ik wel. Mensen mogen vaker nieuwsgierig zijn naar dat gebied tussen de labels van man en vrouw. Ik denk dat we langzaam naar een wereld gaan waarin het oké is om anders te zijn, dat hoop ik tenminste.”

Denk je dat jij dat zelf gaat meemaken?
“Ik denk dat we aan het beginpunt van acceptatie staan, ik hoop alleen dat het sneller gaat. Daar moeten we aan blijven werken.”

Bekijk de complete speellijst van HEROES hier.  

Coverbeeld: Menno van der Meulen

Powered by Labrador CMS