Nachtvlinder

“Ik voelde mezelf altijd een outsider. De creatieve zwarte homo van het dorp”

Interview Paolo Yao

Leestijd: < 1 min

Modern danser Paolo Yao kwam negen jaar geleden voor de liefde van dans vanuit Italië naar Nederland. Vorige week was hij ambassadeur van Rotterdam Pride en op Winq.nl vertelt hij zijn verhaal. “Ik snap nog steeds waarom ze mij vroegen.”

Je kwam vanuit Italië naar Nederland voor een opleiding aan de dansacademie in Rotterdam. Dat moet spannend zijn geweest.
“Dat was het ook. Een nieuwe stad, een nieuw land. Alles was anders.”

De organisatie van Rotterdam Pride vroeg of je ambassadeur wilde worden van de Pride eind september.
“Klopt. Om heel eerlijk te zijn wist niet helemaal wat ik moest verwachten. Ik vond het ook best wel overweldigend dat ze mij voor zoiets vroegen. Ik werd gevraagd door iemand waarmee ik vroeger op dezelfde opleiding zat. Het eerste was ik vroeg, was of hij het wel zeker wist.”

Waarom?
“Ik wilde wel weten waarom hij mij vroeg. Hij zei dat ik uniek was en dat durf te uiten. Volgens hem maakt het niet uit wie of wat je bent. Dat vond ik mooi, ik vind het belangrijk te laten zien waarvoor ik vecht en sta.”

“Ik had het gevoel dat Rotterdam beter bij mij zou passen”

Wanneer begon je met dansen?
“Toen ik twaalf was, maar op mijn zestiende startte ik op een privéschool in Italië om ballet en moderne dans te studeren.”

En wanneer besefte je dat je beter was dan andere kinderen?
“Ik zou mezelf nooit beter noemen. Of slechter. Ik heb gewoon altijd gehouden van wat ik doe. Het verschil tussen mij en andere mensen is dat ik altijd wat meer doorzettingsvermogen had dan anderen. Volgens mij is een getalenteerd persoon iemand die iets te zeggen heeft en dat kan uiten.”

Is dat een reden waarom je naar Nederland bent gekomen?
“Er waren meerdere redenen. Ik heb mezelf altijd een outsider gevoeld. Een Italiaanse jongen met Afrikaanse roots, de creatieve, zwarte homo van het dorp. Ik paste niet in het plaatje dat heerste in die omgeving, kon mijn eigen plek niet vinden in Italië. Ik had het gevoel dat Rotterdam beter bij mij zou passen. Dat het een betere omgeving voor mij zou zijn.”

Dat klinkt alsof je een moeilijke tijd achter de rug hebt.
“Ik leerde mezelf terug te trekken, te leven in mijn eigen realiteit. Dat was moeilijk, een dagelijks gevecht. Ik probeerde mijn problemen weg te gooien, maar uiteindelijk bleven die me achtervolgen.”

“Je kunt mensen niet tot acceptatie dwingen”

Hoe was het voor jou om uit de kast te komen?
“Mijn moeder reageerde niet goed, gelukkig kreeg ik veel steun van mijn niet-biologische grootouders. Het zit zo: mijn vader verdween op mijn negende uit mijn leven. De werkgever van mijn moeder en zijn vrouw hebben mij zo’n beetje opgevoed. Ik zie hen als mijn grootouders. Gelukkig heb ik altijd support van hen gekregen.”

Het lijkt me heel moeilijk als je dat niet van je moeder krijgt.
“Dat is ook moeilijk, maar je gaat door met je leven.”

Hoe is het als je nu teruggaat?
“Hetzelfde. We praten er niet over. Ik leef in Nederland mijn eigen leven. Aan de ene kant vind ik het heel verdrietig dat ze mijn creatieve nachtvlinderkant niet kent.”

En dat terwijl je er heel trots op bent, dat kun je al zien als je door je Instagram scrolt.
“Je kunt mensen niet tot acceptatie dwingen.”

Op de website van Rotterdam Pride schrijf je dat je altijd probeert je dans een gay randje te geven. Kun je dat uitleggen?
“Ik gebruik vaak het thema gender in dans, omdat het is wie ik ben. Door dat te doen, heb ik veel vrijheid om mezelf te uiten. Als persoon ben ik niet iemand die heel erg verbonden is met zijn eigen vrouwelijkheid, maar dat komt vaak door de anderen in beeld. Vooral door vrouwen.”

Waarom vooral door vrouwen?
“In de wereld waarin wij leven worden vrouwen klein gehouden. Het draait om de witte cisgender-heteroman. Maar vrouwen zijn heel powerful. De kracht van een sterke vrouw is een mix van masculinity en vrouwelijkheid. Dat vind ik fascinerend.”

Benieuwd geworden naar Paolo? Volg hem dan op

Coverbeeld: Jos Kuklewski

Powered by Labrador CMS