“Het voelde alsof ik hem moest verdedigen tegenover mijn vrienden”

Met alle apps en datingsites die tegenwoordig beschikbaar zijn, liggen de leuke jongens bijna voor het oprapen. Maar wat als de mogelijke liefde van je leven duizenden kilometers verderop woont? We spraken met Sander*, die online een jongen uit Amerika ontmoette. De jongen in kwestie kwam naar Nederland, en het was de bedoeling dat ze nog lang en gelukkig zouden leven…

“Ik was er ontzettend aan toe om een nieuw iemand te ontmoeten om mee te daten, maar ging er wel een beetje vanuit dat ik gewoon iemand in Amsterdam tegen zou komen. Ik was in ieder geval niet online actief op zoek, en zat al helemaal niet te wachten op een langeafstandsrelatie. Ik had ook niet echt ervaring met daten; de enige app waar ik gebruik van had gemaakt was Tinder. Daar is het devies: we wonen bij elkaar in de buurt, dus laten we niet te lang over koetjes en kalfjes lullen, laten we gewoon iets gaan drinken en dan zien we wel. Hoewel ik met een paar jongens van Tinder had afgesproken, had dat niet echt iets opgeleverd.

Op een avond was ik met een Amerikaanse vriendin van me aan het chatten, toen haar huisgenoot binnenkwam en zich in het gesprek mengde. Zo raakten we aan de praat. We werden vrienden op Facebook en begonnen berichten met elkaar uit te wisselen. Al in de eerste week maakte hij een flirterige opmerking, waar ik in eerste instantie vooral speels op reageerde.

Na een week stapten we over op Skype, en daar spraken we elkaar dagelijks. We deelden alles met elkaar, ik dacht op een gegeven moment echt dat ik hem door en door kende. Toen begonnen we ook meer te flirten, tot een van ons op een gegeven moment zei: ‘Ik kan echt niet wachten tot we seks met elkaar hebben’. Dat zorgde ervoor dat de gesprekken wat explicieter werden: we chatten over hoe het zou zijn om seks te hebben, wat we met elkaar wilden doen, alles kwam uitvoerig aan bod. Maar we besloten wel om elkaar geen naaktfoto’s te sturen; dat wilden we bewaren tot het moment dat we elkaar in het echt zouden ontmoeten.”

“Onze gesprekken werden steeds intenser, en op een gegeven moment bedacht hij dat hij naar Amsterdam wilde komen. Dat was natuurlijk erg spannend. Toen spraken we elkaar wat minder vaak online, omdat we ons allebei aan het klaarmaken waren voor zijn reis. Hij begon hard te werken zodat hij überhaupt de reis naar Amsterdam kon betalen, ik was naar een nieuw appartement aan het verhuizen en probeerde hier en daar al te informeren hoe hij aan een baan zou kunnen komen. Hij had geen paspoort, dus leende ik hem geld waarmee hij versneld een paspoort aan kon vragen. Ik denk dat we allebei verwachtten dat we elkaar op Schiphol in de ogen zouden kijken, en meteen verliefd op elkaar zouden zijn. Die verwachting hebben we allebei ook wel uitgesproken.

Tweeënhalve maand nadat we elkaar online voor het eerst hadden ‘ontmoet’, pakte hij het vliegtuig naar Amsterdam. Het idee was dat hij, eenmaal in Amsterdam, zo snel mogelijk eigen woonruimte zou zoeken. Hij zou hier zoveel mogelijk z’n eigen leven opbouwen en niet te veel van mij afhankelijk zijn. Natuurlijk wilde ik er voor hem zijn als hij hulp nodig had, maar het plan was altijd dat hij hier een leven voor zichzelf op zou bouwen. Dus we zouden wel samen zijn, maar niet meteen gaan samenwonen of iets in die richting.

Ik haalde hem op van het vliegveld, en dat ‘liefde op het eerste gezicht’-moment bleef eigenlijk meteen al uit. Het was niet alsof we in een romantische film zaten. Maar eigenlijk was dat ook wel logisch; we hadden een supergoedkope vlucht gevonden waarbij hij 4 keer over moest stappen en uiteindelijk 36 uur had gereisd. Dat moet behoorlijk uitputtend voor hem zijn geweest. Dus we gingen naar mijn huis om z’n spullen te droppen en zijn samen een hapje gaan eten. Het was ergens wel fijn. Er was genegenheid, maar wel op een voorzichtige manier.

Ik had eigenlijk verwacht dat we die avond na thuiskomst elkaar de kleren van het lijf zouden scheuren en alle dingen zouden doen waar we al die tijd over gepraat en gefantaseerd hadden. Maar hij zei dat hij wilde wachten met seks tot hij zijn eigen woonruimte had. Hij zei dat hij pas seks wilde als hij na afloop ervoor kon kíézen om ook te blijven slapen, in tegenstelling tot de situatie waar we in zaten, waarbij hij hoe dan ook na afloop in hetzelfde bed lag als ik. Ik legde me er maar bij neer, maar het was wel een beetje frustrerend.”

“Na die eerste avond bleek toch al vrij snel dat hij minder goed had nagedacht over wat hij hier precies zou komen doen. Ik denk dat hij wat naïef was over de stappen die nodig zijn om in een vreemd land een nieuw bestaan op te bouwen. Hij had eigenlijk zo goed als geen geld bij zich om zichzelf van te onderhouden, dat was natuurlijk een probleem. Ik had ook het idee dat hij niet goed wist hoe hij met geld om moest gaan; hij had nog nooit geld gespaard, en later kwam ik erachter dat hij in Amerika ook maar met moeite iedere maand z’n huur kon betalen. Hij volgde ook een speciaal dieet met uitsluitend biologische, vrij prijzige producten, en gaf daar bijna al z’n geld aan uit. Niet echt haalbaar op de lange termijn als je geen of amper inkomen hebt.

In het begin verbleef hij bij mij, maar ik begon me gaandeweg een klein beetje aan hem te ergeren. Hij hield er bijvoorbeeld heel vreemde uren op na, ging ineens midden in de nacht koken of een paar uur wandelen. Ik wist dat het een beetje een apart type was, dus het was soms lastig om onderscheid te maken tussen zijn soms wat excentrieke persoonlijkheid en asociaal gedrag. Het voelde alsof ik hem moest verdedigen tegenover mijn vrienden, terwijl ik z’n gedrag zelf vaak ook niet helemaal passend vond.

Na een week besloten we dat het beter was dat hij bij iemand anders zou gaan wonen. Ik had toen nog het idee dat dat een noodzakelijke stap zou zijn, om onze relatie ooit nog van de grond te laten komen. Dus we hebben z’n spullen ingepakt en verhuisd. De volgende dag kwam hij bij me langs, zei hij dat hij met me wilde praten, en vertelde me dat hij geen relatie met me wilde. Dat voelde zo abrupt. Hij vertelde dat hij nog nooit eerder een relatie had gehad, en dat hij had verwacht dat hij op Schiphol meteen liefde op het eerste gezicht zou voelen, wat hij dus niet voelde. Ik dacht alleen maar bij mezelf: als je denkt dat dit de juiste manier is om er een punt achter te zetten, dan wil ik ook geen relatie met jou. Hij zei dat je niet zelf kunt bepalen op wie je verliefd wordt, en dat hij hoopte dat we vrienden konden blijven. Ik zei dat ik de sleutels van m’n appartement terug wilde.”

“Toen hebben we elkaar een week niet gezien, en ineens wilde hij met me gaan lunchen. Hij leek bedroefd, alsof hij niet had verwacht dat we elkaar niet meer zouden zien na dat laatste gesprek. Alsof in zijn optiek onze relatie alleen even op pauze was gezet, en dat we later wel verder zouden zien, als hij wat meer gesetteld was. Als hij zou hebben gezegd: ‘Joh, het is nu allemaal een beetje veel, gun me wat tijd om m’n leven hier op de rails te krijgen en daarna kijken we hoe we samen verder kunnen gaan’, was het anders geweest. Maar zo had hij het niet gebracht. Het was echt voorbij, en daar was hij verdrietig over. Hij is nu nog steeds in Amsterdam. Hij vraagt me nog steeds weleens of ik iets wil afspreken, maar daar heb ik geen behoefte aan. Trouwens, als ik zou zeggen: ‘Ja, lijkt me leuk, bel me volgende week maar en dan gaan we iets drinken!’ dan denk ik niet dat ik vervolgens ook daadwerkelijk iets van hem zou horen.

Achteraf durf ik niet met zekerheid te zeggen dat hij er niet op uit was om gewoon iemand te vinden die z’n paspoort voor hem zou betalen en waar hij in het begin een paar dagen zou kunnen crashen, zodat hij een nieuw leven kon beginnen. Aan de manier waarop dingen tussen ons geëindigd zijn, zou je best kunnen afleiden dat hij dit allemaal zo gepland had. Ik bedoel niet dat hij op eenzelfde manier te werk ging als van die Nigerianen die je e-mailen omdat ze een erfenis van een paar miljoen euro tijdelijk op je rekening willen storten, of postorderbruiden die zo wanhopig zijn om uit hun eigen land of situatie te ontsnappen dat ze iedere willekeurige Nederlandse man aan de haak willen slaan. Dit was de huisgenoot van een vriendin van me, dus in die zin vertrouwde ik het grotendeels wel. Maar misschien had ik het feit dat hij zo makkelijk geld aannam om zijn paspoort te bekostigen als rode vlag moeten zien, hoewel ik er echt het volste vertrouwen in had dat ik het wel terug zou krijgen. En zou ongeveer honderd euro tussen jou en de potentiële liefde van je leven in moeten staan? Dat geld voor dat paspoort heeft-ie overigens nooit terugbetaald.

Ik heb hier wel van geleerd. Het heeft me niet ontmoedigd om te blijven daten, ik ben er juist wel klaar voor om een nieuwe jongen te ontmoeten. Maar wel iemand die gewoon in de buurt woont. Ik zou nu minder snel daten met iemand die niet zo volwassen is, een heel andere kijk op het leven heeft en niet zelfstandig is. Ik ben nu klaar voor iets echts, want dit voelde een beetje als ‘doen alsof’.”

* de naam Sander is gefingeerd