In het pand van de oude YouII en Roque opende Valy Pintiuc (42) eind 2017 een nieuw homoclub: Yolo.
Hoe ben je in Amsterdam terechtgekomen?
“Ik heb in Roemenië economie gestudeerd, maar ben gaan werken als model. Dat heb ik acht jaar gedaan, door heel Europa. Bij een Nederlandse modeshow ontmoette ik Frans Meulenberg [toenmalig eigenaar van Amsterdamse gaybars Entre Nous en De Amstel Taveerne, red.].
Hij was verliefd op me, maar ik twijfelde vanwege het leeftijdsverschil. Toen we samen op vakantie gingen werd ik alsnog verliefd, op zijn hart. Hij was een heel bijzonder mens.
Na een bezoek aan de iT werd ik overvallen met een baksteen. Mijn bovenlip was gescheurd en ik verloor drie tanden. Dat was het einde van mijn modellencarrière.”
Hoe heeft Frans je toen geholpen?
“Ik mocht in zijn bars aan de slag. Toen in 2005 Entre Nous werd verkocht was ik verantwoordelijk voor de Amstel Taveerne. Er waren zo’n veertig vaste gasten, en die vonden het niet allemaal even leuk dat ik de zaak probeerde te verjongen. Ik denk dat ze een nostalgisch gevoel vast probeerden te houden. We waren net begonnen met verbouwen toen bij Frans longkanker werd geconstateerd.”
Eind 2007 is Frans overleden. Was het moeilijk om in je eentje de zaak draaiende te houden?
“Ik heb hard moeten knokken. Roemenen worden geassocieerd met criminaliteit en sommige vaste gasten dronken liever geen biertjes in de kroeg van een buitenlander. Ik voelde me echt gediscrimineerd, en had het gevoel dat ik me eerst flink moest aanpassen. Dat heb ik ook gedaan. Ik voel me hier thuis, en woon inmiddels langer in Nederland dan ik in Roemenië heb gewoond. Ik ben hier ook meer betrokken bij de gay community dan ik ooit in Romenië was.”
“Ik heb altijd gedroomd van een eigen club”
Je ziekenhuisbezoeken aan Frans waren de inspiratie voor een project dat nog steeds loopt, toch?
“Frans is vlak voor Kerst 2007 overleden, en lag daarvoor drie weken in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Ik ging elke dag naar hem toe en bleef ook slapen.
In het centrum van Amsterdam waren mensen goedgemutst: ze deden kerstinkopen en er werden kerstliedjes gedraaid. In het ziekenhuis was totaal niets van die sfeer te merken. Daar wilde ik verandering in brengen. Ik heb met vrienden en collega’s gezorgd dat honderden patiënten in het ziekenhuis kerstcadeautjes kregen.Daar werd zó enthousiast op gereageerd dat we dat nog steeds elk jaar doen. We zamelen geld in, doen een beroep op sponsors, en zo steken we al meer dan tien jaar enorm veel mensen een hart onder de riem.”
Tijdens Gay Pride organiseerde jij het Amstel Stage. Waarom stopte dat in 2016?
“Omdat de Amstel éénrichtingsverkeer werd kon er geen podium meer staan. De gemeente bood me aan het feest op de Dam te organiseren. Dat vond ik natuurlijk een hele eer, en tegelijkertijd een enorme uitdaging. Het Amstel Stage trok vierduizend bezoekers, maar het feest op de Dam wel drie keer zoveel.
Sommigen zien het als een commercieel feest, maar dat is het niet. Er zit meer dan acht maanden voorbereidingswerk in en de kosten voor techniek, beveiliging en artiesten komen al boven de €200.000 uit. Maar het was het allemaal waard: we hebben er met alle medewerkers en bezoekers een knalfeest van gemaakt en in 2018 weer.”
Waarom start je in deze tijd een gayclub?
“Er zijn nog steeds mensen die zeggen dat er niets te doen is in Amsterdam, of die kiezen voor feesten in het buitenland. Ik wilde mensen een extra reden geven om weer in Amsterdam uit te gaan. Ik runde jarenlang homobar Amstel 54, maar daar kon ik niet verder groeien. Ik was niet voldaan. In clubs deed ik steeds ideeën op waar ik in het kleine Amstel 54 niets mee kon. Vrienden vonden dat ik gewoon met Amstel 54 door moest gaan, maar Frans zei altijd dat ik juist dingen voor mezélf moest doen. Dat sterkte me.
Ik heb altijd gedroomd van een eigen club, dus ik ging op zoek naar een locatie. Toen ik hoorde dat het pand van de oude Roque te koop was, voelde dat meteen goed. Het openen van een club leek me een goede aanwinst voor de Amsterdamse community.
Het heeft flink wat voeten in de aarde gehad, maar ik heb het over kunnen nemen en nu zijn we een paar maanden open.”
Wat is er te doen in Club Yolo?
“We zijn open van donderdag tot en met zondag. We heffen alleen entree op vrijdag- en zaterdagavond na middernacht. Eens in de maand organiseren we een vrouwenfeest, er komt een maandelijks feest met internationale dj’s, en we gaan een maandelijks latinfeest organiseren. We zijn ook van plan om op zondag een t-dance te doen, met hapjes en entertainment. In de toekomst willen we ook avonden organiseren die écht alleen voor mannen zijn. Ik dacht dat een club minder hard werken zou zijn dan een bar, maar dat valt nog vies tegen! Mijn vriend Jorge, waar ik inmiddels zeven jaar mee samen ben, is een grote steun voor me. Hij staat me bij in al mijn ondernemingen. Daarnaast zijn de reacties heel positief. Ik probeer goed naar mijn gasten te luisteren en ze te geven wat ze willen.”
We moeten het toch even vragen: hoe zijn jullie bij de naam gekomen?
“We hebben lang naar een naam gezocht. Eind vorig jaar is mijn hond Boy overleden. Aanvankelijk wilde ik het daarom Boy’s Club noemen, maar bedacht dat zoiets toch als te mannelijk gezien zou worden. Ik zocht juist een naam die laat zien dat we open-minded zijn. Iedereen is namelijk welkom. Yolo is een begrip dat bij iedereen past: leef zoals je wil, wees wie je bent, voel je vrij en respecteer dat ook van anderen.”
En ben je nu even tevreden? Of denk je al na over een volgende stap?
“Ik ben erg tevreden, maar natuurlijk zou ik graag een grotere club willen, waar je meer met entertainment kunt doen. Als de kans zich voordoet, grijp ik met beide handen toe!”
Foto: Johan van Walsem
