“Draag make-up en stap op je fiets: het is tijd onszelf te laten zien op straat”

Joshua Granell tourt als Peaches Christ de wereld rond met zelfgeschreven shows en staat op het podium met dragqueens als Bianca del Rio en BenDeLaCreme in Nederland was hij als Peaches nog nooit geweest. We spreken af met Joshua Granell tijdens zijn eerste bezoek aan onze stad.

Je toert de wereld rond met verschillende dragshows, hebt meerdere films gemaakt en meer dan 50 duizend volgers op Instagram. Maar toch ben je nog nooit voor een show in Amsterdam geweest, hoe kan dat?
“Ik snap het zelf ook niet helemaal.”

Wat ga je in Amsterdam doen?
“Ik co-host het event Agora Club II: Thrill Demeter van University of the Underground donderdagavond. Normaal sta ik op het podium voor een lipsync of presentatie van een film, dit is iets compleet anders: ik moet een paar uur lang een avond presenteren zonder script, waarbij het publiek mij hopelijk grappig vindt en de show overeind blijft staan. Het is zó lang! Mensen gaat Peaches haten op het einde. Tenminste, dat zou ik doen.”

“Duitsers begrijpen mijn show niet”

Wat gaat er allemaal gebeuren?
“Het is een vol programma met dans, discussies, een diner, workshops en een fashionshow. We gaan onderzoek doen naar het thema angst en de daad van transformatie in een tijd waarin we afhankelijk zijn van extremen.
Heel Europees: in Amerika zouden we nooit zoveel in een avond proppen, een event van twee uur is al lastig. Ik heb de organisatoren van tevoren ook gebeld: no way dat ik zo lang op hakken kan staan!”

Dus hoe ga je dat oplossen?
“Full Peaches met gigantische pruik, nagels, een korset en hakken start de show. Iedereen die met die vrouw op de foto wil, moet dat dan doen. Na een uur of 3, 4, trek ik een gigantische circustent aan.”

Het is niet je eerste keer in Europa.
“Klopt. Ik ben er zelf ook wel verbaasd over dat het mijn eerste keer in Amsterdam is, aangezien ik wel shows in Zwitserland, Duitsland en Noorwegen heb gedaan. Ik heb jaarlijks ook een show van een maand in het Verenigd Koninkrijk.
In Berlijn was het trouwens niet zo’n succes: Amerikanen daar vonden mijn show geweldig, maar de Duitsers keken vooral verbaasd.”

Zijn we in Duitsland en misschien Nederland nog niet klaar voor jouw donkere humor?
“Misschien… goed punt! Maar volgens vrienden uit Nederland gaan mijn shows hier wel werken. Ik ben nu vooral aan het kijken of ik in de toekomst hier meer shows kan geven.”

Hoe ben je met drag begonnen?
“Vanaf jongs af aan had ik een fascinatie voor kunst, muziek en films. Ik schreef op jonge leeftijd al scrips en maakte korte toneelstukken. Mijn ouders hadden door dat ik anders was, maar hebben dat nooit ontmoedigd. Ze zeiden dat ik geld moest gaan verdienen met iets dat me gelukkig zou maken, wat dat ook zou zijn. Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor.
Voor mij betekende dat dat ik films wilde maken en drag wilde doen. In 1996 begon ik met Peaches Christ. Het werd een succes en op een gegeven moment verdiende ik zoveel dat ik films kon gaan maken.”

Wat zeiden je ouders ervan toen je drag ging doen?
“Ik groeide op in een klein katholiek dorpje vol witte mensen. Ze vonden de make-up en jurken minder erg dan mijn dragnaam. Ik ben katholiek opgevoed, ging naar een katholieke school en elke zondag naar de kerk. Op jonge leeftijd keerde ik me tegen het geloof. Ik werd gothic, boos en had een obsessie voor horrorfilms. Ik denk dat het ongemakkelijk voor ze was dat ik de dragnaam Peaches Christ koos. Destijds was ik sowieso nog veel meer punk, met een hardere politieke boodschap.”

“Ik denk niet dat mijn ouders verbaasd waren dat ik drag ging doen”

Hoe sloeg je je daar doorheen?
“In 1988 kwam John Waters met de film Hairspray. Die film werd in mijn stad opgenomen en ik kan me nog goed herinneren voor wat voor een ophef dat zorgde. Een man die de rol van moeder speelt? Shocking! Ik deed alsof ik dat ook heel shocking vond, maar ondertussen wilde ik die film gewoon heel graag zien. Later werd ik geobsedeerd door films als Pink Flamingos van dragqueen Divine en The Rocky Horror Picture Show. Ik denk eigenlijk niet dat mijn ouders verbaasd waren dat ik drag ging doen.”

En je coming-out?
“We zijn dus katholiek opgevoed, maar net zoals voor veel andere Amerikanen waren mijn ouders niet ‘echt’ gelovig. Mijn moeder had gay vrienden en was absoluut niet homofoob. Het was niet moeilijk uit de kast te komen, ook niet voor mijn jongere broer. Hij is diplomaat en woont in Londen. Mensen zeggen weleens dat we niet meer hadden kunnen verschillen, maar ik denk dat we juist heel erg hetzelfde zijn. Hij komt vaak meerdere keren naar mijn shows in Londen.”

Je verhuisde al snel naar San Francisco. Hoe heb je jezelf daar staande gehouden?
“Dat was wel lastig. Men schaamde zich voor mij: een punkrock dragqueen die grappen maakt over religie. Het waren de 90’s: RuPaul had drag nog niet zo populair gemaakt als het nu is. Je moet weten, tijdens de aidscrisis van die jaren gingen homo's niet met dragqueens om. Toen RuPaul een hit scoorde met 'Supermodel' schaamden homo’s zich nog steeds voor drag. Mijn boosheid in die tijd kwam misschien niet eens door het dorp waar ik opgroeide, misschien was het nog wel meer gericht tegen de homo’s uit die tijd. Ik dacht: ik wil helemaal niet normaal zijn.
Ik klink nu wel een beetje als een bitter old queen...”

Een beetje.
“Maar ik ben ook dankbaar voor die tijd: ik moest vechten voor een carrière en om een naam op te bouwen voor mezelf. Daardoor ben ik een betere performer geworden. Tegenwoordig is drag zo populair, dat niet alleen mensen die écht gepassioneerd zijn, maar íedereen het gaat doen. Je moet meer doen dan een lijntje om je lippen zetten en stel nepwimpers opplakken om me te verbazen. Laat maar zien wat je kan.”

Drag is te mainstream geworden?
“Vroeger was ik onwijs groot fan van The Cure en Depeche Mode. Toen zij populair werden, was ik er ook wel klaar mee. Nu ben ik soms bang dat ik drag ook ga haten.”

Maar je haalt er toch ook heel veel voordeel uit? Je tourt als Peaches Christ de wereld rond en staat op het podium met bekende mensen uit RuPaul’s Drag Race.
“Dat is ook zo. Ik kende Bianca del Rio en BenDeLaCreme al voordat ze meededen aan het programma. Ik werk veel met ze samen en werk ook met drag-initiatieven RuPaul’s Drag Con en World of Wonder. Natuurlijk haal ik voordeel uit de populariteit van drag, maar soms mis ik the good old punkrock days.”

Afgelopen zomer kreeg de Amsterdamse dragqueen Monique de la Fressange te maken met anti-homogeweld. In Club NYX kwam een actie waarbij ze zelfverdedigingslessen voor homo’s gaven en een house oprichtte zodat dragqueens zichzelf daar konden opmaken, en niet over straat hoefden. Wat denk je daarvan?
“Dat wist ik niet, en ik denk dat dat een verkeerde reactie is. Het is nu juist de tijd jezelf te laten zien op straat. Tijd om make-up op te doen en op je fiets naar een gig te gaan, om niet bang te zijn.
We laten ons toch niet terug de kast in jagen? Ik word echt een beetje boos als ik dit hoor. Je moet, zeker in een stad als Amsterdam, geloven dat er meer mensen achter je staan dan tegen je zijn. En die voorstanders hebben allemaal de verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat dragqueens beschermd worden.”

Wil je naar University of the Underground presents Agora Club II met Peaches Christ? Dat kan! Er zijn nog steeds kaartjes voor de show van 22 november.

Coverbeeld: Ash Danielsen