Mijn, op camera vastgelegde, eerste date

Daar stond ik dan, op de pont naar Amsterdam-Noord. Ik kom niet graag buiten mijn geliefde grachtengordel. Normaal sloot ik daarom vaak mijn ogen net zolang tot ik mezelf wijs kon maken dat ik op een boot naar Londen zat, maar vandaag hoefde dat niet. Alleen al wanneer ik dacht aan de bestemming waarnaar ik op weg was, brak het angstzweet me uit.

Ik ben nu al geruime tijd single. En nee, niet bepaald een ‘happy single’. Diep-, diep-, diep- en doodongelukkig single. Dat is wat ik ben. En de schaamte ben ik inmiddels ook al lang voorbij.

Toen een vriendinnetje op het idee kwam dat ik me maar eens moest opgeven voor Nederlands best bekeken datingprogramma First Dates, waren die twee overgebleven vezels in mijn lichaam, die nog enig verzet vertoonden, zo omgepraat.
En daar stond ik dus, op de boot op weg naar Noord, voor mijn allereerste, op camera vastgelegde, first date.

Ik moest een avond lang mijn buik inhouden.

Met knikkende knieën liep ik achter het meisje dat me zojuist was komen halen aan. Op naar de kap en grime, maar natuurlijk! Wat zou er immers van mijn grauw uitgevallen dertigerswalletjes overblijven zonder zes lagen plamuur? En dan had ik het nog niet eens over de tien kilo die ik zwaarder zou lijken op televisie. Dat beloofde dus dat ik een avond lang mijn buik moest gaan inhouden.

Take one!

Een vriendelijk lachende dame voeg me gulzig het hemd van het lijf. De ene veel te persoonlijke vraag na de andere vloog me om de oren, terwijl haar smile onverantwoord positief bleef. Het had een beetje het ongemakkelijke effect alsof de cassière je, nadat ze vraagt of je het bonnetje mee wilt, ook nog even tussen neus en lippen vraagt of je nog terminaal zieke of recentelijk overleden familieleden hebt. Ik slikte een paar keer diep en beantwoordde alle vragen met dezelfde positieve grimas.

Het vragenvuurtje was over. Tijd voor de echte date. Het moment van de waarheid. Stel je voor dat het een groepje televisiemakers, na al die jarenlang mislukte pogingen van mij en mijn vrienden, wel zou lukken die ene ware liefde voor mijn neus te plaatsen (én met een camera er bovenop natuurlijk). De zenuwen gierden door mijn lichaam terwijl ik mezelf op de barkruk hees, nadat ik een ietwat overenthousiaste ontvangst van een butlerachtig figuur, die mijn jas aannam, was gepasseerd. En nog voor ik met mijn ogen kon knipperen, stond hij daar…

Ik maakte er een dagtaak van mijn zalmcarpaccio te ontdoen van alle kruiden, voordat ik een hap durfde te nemen.

Zijn felblauwe ogen priemden diep in de mijne. Het perfect getrimde stoppelbaardje, tot in de puntjes gladgestreken overhemd en zijn parelwitte smile maakten het plaatje compleet. Zijn hand gleed langzaam door zijn perfect golvende haar, terwijl hij me vriendelijk aanstaarde en de perfecte openingszin uit zijn mond liet komen. “Kan ik iets te drinken voor je inschenken?” Met zijn rechterhand stak hij een kaart mijn kant op. Shit! Niets geen match made in heaven, dit was de barman waar zo’n beetje half Nederland bij wegsmelt.

Gelukkig liet de echte date niet lang op zich wachten. Wat volgde was een leuk gesprek. Ik begreep wel waarom ze ons aan elkaar gekoppeld hadden: hij hekelde alle befaamde datingapps misschien nog wel meer dan ikzelf, had het geluk in de liefde na al die jaren ook nog niet kunnen vinden en had besloten zich daarom ook maar vooral op werk te richten. Bovendien was hij ook nog eens dol op dieren. Even zou ik bijna vergeten dat ik me op een tv set bevond, maar juist op die momenten zag ik vanuit mijn ooghoek een camera in de vorm van een verdacht uitziende bloempot mijn kant opdraaien. En dus besloot ik dat ene gerecht op de kaart vooral maar duidelijk aan te wijzen om zo te voorkomen dat ik het verkeerd uit zou spreken. Ook maakte ik er een dagtaak van om mijn zalmcarpaccio op subtiele wijze van alle dille en kruiden, die ook maar mogelijk tussen mijn tanden zouden kunnen komen, te ontdoen, voordat ik er een hap van durfde te nemen.

Twee keer knipperen en ik stond weer buiten. Ik vroeg me sterk af of mijn ware liefde überhaupt wel een kans gehad zou hebben als hij op dat moment voor me had gezeten. Een tweede date is er niet meer van gekomen. Wel hebben we nummers uitgewisseld en nog even contact gehad. En zelfs dat was dan, geheel televisie getrouw, natuurlijk weer op de aftiteling te lezen.

Foto: Peter van der Wal