Wanneer deze column wordt gepubliceerd, ben jij waarschijnlijk net bezig met het voorbereiden van de laatste details voor het kerstdiner. Ik weet in ieder geval heel zeker wat ik aan het doen ben: ik ben aan het rennen, springen en vliegen om mijn laatste kerstinkopen binnen te harken. Op de valreep, of eigenlijk er ver overheen, net één minuut voor de winkels sluiten.
Ik kan wel doen alsof het dit keer anders zal zijn, maar het is ieder jaar weer hetzelfde liedje: de decembermaand is voor mij één grote stresswaan. Geen enkele andere maand in het jaar kent meer geplande (en dus verplichte) borrels. Elke r.s.v.p. is al netjes en beleefd binnen een dag verstuurd en dus is er geen ontkomen meer aan. Dat is wel wat anders dan die vrijblijvende zomerse avonden op het terras. En laten we vooral ook niet vergeten dat voor aankomst bij de borrel al je vingers er afgevroren zijn. Nee, ik kan er eerlijk over zijn, die decemberdrukte is niets voor mij.
Dus worden alle bruistabletten weer uit de kast gehaald. Alles voor dat kleine beetje extra energie om de dag door te komen. Maar niets lijkt echt te helpen tegen de ieder jaar terugkerende winterdip in deze drukke maand. Net toen ik dacht alles wel geprobeerd te hebben, kwam een vriend met dé oplossing: de Studeerpil. Nu studeer ik al jaren niet meer, maar dit puur natuurlijke supplement begint, aldus de vriend, inmiddels zelfs Ritalin uit de schoolbanken te verjagen en is naast studenten ook zeer geschikt voor de druk ondernemende mens. Dat vat ik dan maar op als een compliment. Dus ga ook ik nu elke dag hard op zo’n studentikoos pilletje. En dat is maar goed ook, want deze decembermaand bleek hectischer dan welke ooit tevoren.
Gelukkig wel om een fijne reden. Na jaren dromen werd één van mijn grootste levenswensen eindelijk werkelijkheid. Sinds deze maand zijn mijn kat en ik de trotse bewoners van ons droomhuis aan de Prinsengracht. Samen met de piramides in Egypte, de Toren van Pisa en de Chinese Muur staat het monumentale pand uit 1730 op de UNESCO werelderfgoedlijst. Precies op de hoek van mijn twee favoriete grachten, de Prinsengracht en de Lauriergracht, in hartje Jordaan, met uitzicht op de Westertoren en recht tegenover het beroemde Pulitzer Hotel en de Negen Straatjes. En ook nog eens boven mijn favoriete, Algerijnse traiteur. Dichter bij de hemel kan ik niet komen in dit leven. Maar ja, dan zit je er nog niet natuurlijk.
Zo’n verhuizing gaat je niet in de koude kleren zitten, en die drie helse steile trappen van de portiek zeker wél in de knieën.
Zo werd deze stressvolle decembermaand ineens nog een stuk intenser. Zo’n verhuizing gaat je immers niet in de koude kleren zitten, en die drie helse steile trappen van de portiek zeker wél in de knieën. Dan heb ik het nog niet eens over de maanden borg die je op moet hoesten, zonder je familie teleur te stellen met wat ze dit jaar onder de kerstboom aantreffen. Als je er dan eenmaal zit, dan ben je er ook nog niet. Want dat ik toch echt de jongste niet meer ben, werd al snel pijnlijk duidelijk tijdens de eerste nacht in mijn nieuwe huis. Waar ik vroeger zo’n beetje ieder jaar verhuisde en dezelfde dag nog weer vrolijk aan het werk ging en mijn dagelijkse leventje oppakte, had ik nu ruim een week nodig om te acclimatiseren. Mijn kat acclimatiseerde al even lastig met mij mee. Om bij de slaapkamer op de bovenste verdieping te komen moet je eerst een wenteltrap op. Maar mijn kat heeft haar hele leven nog nooit een trap gezien. Dat maakte het ding dan ook vooral heel erg eng. En dus til ik haar nu al ruim twee weken als een soort Mariah Carey elke nacht de trap op, om er haar de volgende ochtend weer, als dezelfde diva, af te tillen.
Daarom teer ik deze maand op pillen die oorspronkelijk voor studenten bedoeld zijn, en stommel ik, net als ieder jaar zo vlak voor kerst, gewapend met een lijstje mijn deur uit om – wederom veel te laat – die laatste kerstinkopen in te slaan. Dat dan natuurlijk dit jaar niet zonder dat er een groepje toeristen vanuit alle mogelijke windstreken voor mijn deur staat om selfies te maken. “Wow! It must be amazing to live here!”, zegt één van hen terwijl ik de deur uit loop. Zou ik in januari dan misschien eindelijk inzien dat deze maand voor mij nog niet zo slecht was?
Coverbeeld: Peter van der Wal
