“Een handtekeningenactie waardoor gelovige jongeren zich nog meer verstikt voelen”

December is weer voorbij en het nieuwe jaar is aangebroken. Voor velen was de laatste maand van 2018 een gezellige maand met voornamelijk veel familiemomenten. Voor anderen ook een emotionele maand. Een maand waarin je herinnerd werd aan het feit dat je iemand die je liefhad, bent verloren, of dat er geen contact is met je familie omdat je LHBTQ bent.

Dat is, zoals je kunt lezen in mijn columns, bij mij het geval. Gedurende het jaar denk ik regelmatig aan mijn ouders en heb ik het er soms vrij lastig mee. De maand december doet daar altijd een schepje bovenop: op tv, op straat en in magazines zie je overal een gezellig familiebeeld. Gelukkig heb ik een toffe schoonfamilie, een hechte vriendengroep en een lieve vriend bij wie ik mezelf kan zijn.

Vlak na het nieuwe jaar mocht ik tijdens een vakantie bijkomen van al die feestdagen. Tot het afgelopen weekend, toen het nieuws van de Nashville-verklaring naar buiten kwam. Ik was direct allesbehalve relaxed.

Waarom zou je een dergelijke verklaring uitbrengen en ondertekenen?

Dat sommige kerken in Nederland – met name de zware aftakkingen zoals Gereformeerde Gemeenten – tegen de LHBTQ-gemeenschap zijn, wisten we helaas (of natuurlijk) al. Dat de SGP, met Kees van der Staaij als voorman, tegen het huwelijk tussen koppels van hetzelfde geslacht is, ook. Maar waarom zou je een dergelijke verklaring uitbrengen en ondertekenen? Heeft deze wereld, of de wereld van christelijke Nederlanders, nu echt een dergelijke verklaring nodig?

Men wil een eenduidig christelijk geluid laten horen rondom thema’s als seks voor het huwelijk, het huwelijk tussen koppels van hetzelfde geslacht en de LHBTQ-gemeenschap. Christelijk zijn heeft naar mijn idee een heel andere betekenis. Iets met liefde, het gesprek met elkaar aangaan en elkaar omarmen. Niet het afwijzen, verwerpen of ontkennen zoals bij elk van de 34 artikelen in de verklaring van Nashville is beschreven.

Het hebben van een (christelijke) mening is goed, maar deze verklaring draagt niet bij aan (achtergebleven) pastorale zorg of aan de huidige dialoog over LHBTQ’s. Dit zijn wederom mannen in zwarte pakken die met een wijzende vinger de LHBTQ-gemeenschap op hun plek zetten.

De ‘zonden’ van een ander aanwijzen is iets dat de man in het zwarte pak heel goed kan, maar het spiegelbeeld is gebroken door een te hoge eigendunk, verkeerd geïnterpreteerde dogmatiek en verbazingwekkende liefdeloosheid. Zoals mijn ouders ooit spraken: “De liefde voor God gaat boven die van mijn kinderen.”

Met de Nashville-verklaring zet Van der Staaij en soortgelijke letterlijk tien stappen achteruit.

SGP’er Kees van der Staaij reageerde bij Jinek gisteravond dat hij het heel jammer vond dat men aangifte doet naar aanleiding van de verklaring. “Dat vind ik een gemiste kans voor een inhoudelijk gesprek”, zei hij. Mijn mond viel open: dat is juist de reden dat hij de verklaring niet had moeten ondertekenen. Zoals minister Van Engelshoven ook zei: “Er was een dialoog, er werden stapjes gezet.” En dat gevoel had ik ook. Soms leek het alsof het alsof er in de christelijke hoek langzaam ‘iets’ ten goede veranderde. Twee stapjes vooruit, een stap achteruit. Met de Nashville-verklaring zetten Van der Staaij en soortgelijken letterlijk tien stappen achteruit.

Dit is een klap in het gezicht voor de LHBTQ-gemeenschap en een groot verdriet voor jongeren die in deze lijst van ondertekenaars hun eigen vaders tegenkomen. Dit is een trap na voor iedere jongere die thuis niet meer welkom is omdat hij of zij niets anders dan zichzelf wil zijn en geaccepteerd wil worden. Dit is een handtekeningenactie waardoor jongeren, die nu in de kerkbanken zitten en worstelen met hun geaardheid, zich nog meer verstikt voelen.

Als gevolg van de Nashville-verklaring zien en voelen we gelukkig ook liefde. Liefde binnen de LHBTQ-gemeenschap en onder de mensen om ons heen. Deze verklaring biedt een kans om in een andere kerk wél welkom te zijn. Want ookal ben ik niet meer gelovig, ik voel mij gesteund door dominees en gelovigen die wel met hun armen wijd open staan en waar de LHBTQ-gemeenschap wel welkom is. Ik voel mij gesteund door berichtjes en gesprekken met lotgenoten en door de liefde van mijn vrienden.

Zoals een vriend schreef op Instagram:

“Somebody once told me this: ‘There’s just one thing a family should provide, and that’s shelter.
If it can’t give you that - or worse - if it has broken that very belief within you, you need to find it yourself. Well… a family.”

#ikstanaastje

Foto: Peter van der Wal