“Ik had altijd het gevoel dat er iets mis met me was”

Imad (30) groeide op in Beirut. Hij kwam uit een conservatieve familie waar gay zijn geen optie was. Na een grote ruzie met zijn broer en moeder, waar hij een brandwond aan over heeft gehouden, vluchtte hij naar Nederland.

“Gay zijn was geen optie, dat was niet iets wat mijn familie zou accepteren”, vertelt Imad als ik hem ontmoet in Amsterdam. “Ik wist altijd al dat ik anders was dan de mensen om me heen. Ik kom uit een grote familie: heb twee zussen en een broer, en daarnaast zo’n zeventien neven. Ze hadden een hechte band met elkaar, maar daar paste ik niet echt tussen.”

Op school werd hij gepest omdat hij volgens zijn omgeving te vrouwelijk was. “Van mijn moeder mocht ik nooit de kleren dragen die ik nu draag. Dat zou ze nooit goedgekeurd hebben.”

Dat moet een lastige periode zijn geweest.
“Heel erg lastig. Ik had altijd het gevoel dat er iets mis met me was. Toen ik veertien was, begonnen mijn haar en baard te groeien. Het maakte me mannelijker. Tegelijkertijd ging ik op zoek naar mijn eigen seksualiteit. Ik had veel vriendinnen, dus mijn familie dacht dat dat mijn vriendinnetjes waren. Ik leek de casanova van de familie.”

Wanneer kwam je er achter dat je op mannen valt?
“Ik denk toen ik achttien was. Ik voelde me aangetrokken tot de jongens op mijn school. In die tijd kreeg ik veel problemen met mijn broer. Vanwege de muziek die ik luisterde en omdat ik altijd aan het dansen was door het huis. Hij sloeg me dan, terwijl mijn moeder naar me schreeuwde. Ze noemde me haram en zei dat ik ermee moest stoppen.”

“Toen ik uit de kast kwam, wilden vrienden mij niet meer zien”

Omdat je te vrouwelijk was, in haar ogen?
“Ik luisterde naar de Backstreet Boys, dat was een probleem. Als ik naar Arabische muziek had geluisterd, was het beter geweest. Volgens hen wilde ik het westen nadoen. Door die dingen kreeg ik nooit een hechte band met mijn broer. Als je ons 24 uur in een kamer zou zetten, zouden we geen woord tegen elkaar zeggen.”

Wanneer begon je andere homoseksuele mannen te zien?
“Toen ik ouder werd. Op mijn 26e ging ik voor het eerst naar een plek in Beirut waar andere homo’s kwamen en daar ontmoette ik mijn eerste vriend. Ik ging steeds vaker uit op dat soort plekken en kwam ook uit de kast bij een aantal vrienden. Een vriend die ik al acht jaar kende, wilde me niet meer zien.
Ik probeerde mezelf nog steeds mannelijker voor te doen dan dat ik was. Had een soort masculiene attitude om me heen hangen. Ik was het niet gewend mezelf te zijn. Ik vond ook dat anderen vooral niet te vrouwelijk moesten doen. ”

Kon je openlijk gay zijn in Beirut?
“Ja, het is niet allemaal geheim. In Beirut is een gay scene. Er is zelfs een straat met allemaal gaybars, maar die worden wel door politici gerund. Dus af en toe sluit er een vanwege homofobie binnen de regering.”

Je besloot naar Amsterdam te komen.
“Klopt. Dat kwam door mijn toenmalige vriend. Hij kwam uit Syrië, maar leefde in Beirut. Hij besloot naar Amsterdam te verhuizen en vroeg of ik mee wilde. Ik was begonnen met het invullen van de papieren, tot mijn broer mij betrapte. Hij zag de papieren waarop stond dat ik met mijn partner naar Nederland wilde. Mijn moeder was daar ook bij en we kregen een enorme ruzie. Ik was aan het koken, en mijn broer duwde mij in de hete olie. Ik had geluk dat ik uitgleed en de olie alleen mijn voet raakte. Het was derdegraads verbrand. Ik rende met een brandende voet naar buiten om mijn beste vriendin te bellen. Zij bracht me naar het ziekenhuis, maar het was al te laat. Ik was geïnfecteerd en het was een open wond geworden. Twee dagen later was mijn hele been opgezet.”

Moest je in het ziekenhuis blijven?
“Ja. Daarna ben ik 25 dagen bij een vriendin geweest om te herstellen. Mijn vriend was net vertrokken naar Amsterdam en ik had goed contact met een man die mij ook kon helpen weg te gaan uit Beirut.”

Had je nog contact met je broer of moeder?
“Nee. Ze probeerde met me in contact te komen, maar dat wilde ik niet. Ze zeiden dat er religieuze plekken waren waar ik aan mijn ‘problemen’ kon werken. Ik had een oom, hij was een grote religieuze leider. Ze waren van plan mij mee te nemen naar oorlogsgebied. Ik zat in grote problemen. 
Ondertussen kon ik nog steeds niet goed lopen. Gelukkig was er een man die me naar Istanbul kon brengen. Hij zou zorgen voor onderdak voor drie maanden, zodat ik daarna verder kon naar Amsterdam. Ik was ondertussen zwaar verzwakt: tien kilo afgevallen. Ik kon bijna niets, behalve me ellendig voelen. Doordat ik gevaar liep in Beirut, werd mijn asiel in Nederland snel goedgekeurd. Op 23 mei 2015 ben ik naar Nederland gegaan.”

“Ik moest helemaal opnieuw beginnen”

Naar je vriend.
“We verbleven in Zaandam. We woonden in een klein huisje en hadden allebei onze eigen problemen. Het was geen gezonde relatie. De eerste maanden ging het prima, maar na een half jaar was het verschrikkelijk. We hadden overal ruzie over.
Ik wilde graag nieuwe mensen ontmoeten, vrienden maken, hij wilde dat niet. Was heel erg jaloers. Daardoor zaten we 24/7 met elkaar op dat kamertje. We gingen samen naar school om Nederlands te leren, samen naar de sportschool en samen boodschappen doen. Na een tijdje waren we twee vreemden in een huis. Ik wilde in relatietherapie, maar dat zag hij niet zitten. Een paar weken later heeft hij mij het huis uitgezet, waardoor ik op straat stond. Ik had niets. Ik had geen status in dit land, ik zou dus worden teruggestuurd naar Beirut. Hij snapte dat probleem niet, dacht alleen aan zichzelf en hoe ik hem gekwetst had. Toen heb ik mijn spullen gepakt en ben ik anderhalf jaar lang met een rugzak van de ene naar de andere slaapplek gegaan.”

Je sliep op banken van vrienden?
“Ja. Ik heb er soms over nagedacht op straat te slapen, maar gelukkig waren er altijd mensen die een bank of bed voor mij hadden. Uiteindelijk heb ik een baantje op Schiphol gevonden, in een café. Daardoor kon ik een huisje huren in Amsterdam en vrienden maken in de stad. Ik begon naar feestjes te gaan, geld te sparen en mezelf te worden.”

Je hebt helemaal opnieuw moeten beginnen.
“Vanaf een nulpunt. Het moeilijkste was nog wel dat ik mezelf moest gaan ontdekken. Wat wil ik uit het leven halen? Wat wil ik bereiken? Ik moest eerst alles achter me laten. De woede van vroeger loslaten. Mensen vergeven. Toen ik dat had gedaan, begon ik mezelf beter te voelen. Ik meldde me aan voor een studie en nu ben ik de persoon van wie ik altijd al droomde. Ik ben nu degene die mensen op zijn bank laat slapen. Ik heb een nieuwe familie opgebouwd. Die mij accepteert om wie ik ben en wat ik ben geworden.”

Spreek je je familie uit Beirut nog?
“Ik heb contact met een zus die nu in Qatar woont. Ze stuurde me een paar maanden geleden een bericht dat ik niet alles op Instagram moet zetten. Dat ik too much ben. Ze was behoorlijk hard tegen me, dus sindsdien hebben we niet meer met elkaar gesproken. Mijn moeder heeft gevraagd of ik naar Qatar kom. Maar ik vertrouw haar intenties niet. Naar Beirut ga ik denk ik nooit meer terug.”

Mis je ze?
“Ik mis het idee van een familie. Ik zou het leuk vinden een ander soort familie te hebben, maar deze familie mis ik niet.”