“Door dat malle ouder worden, leer je toch wel echt dat less is more”

Gemeentemuseum Den Haag en Fotomuseum Den Haag brengen met een dubbeltentoonstelling een eerbetoon aan Erwin Olaf, die dit jaar zestig wordt. Het Fotomuseum zoomt in op het ambacht van fotografie en het Gemeentemuseum toont zijn meer recente werk. Winq belde met de jubilerende fotograaf.

Hoe gaat het met je gezondheid, met jouw longemfyseem?
“Relatief goed. Het is zoals het is. Af en toe ben ik buiten adem. Maar ik ben gelukkig met de situatie. Shit happens but flower grow on shit.”

Terugkijkend: waar ben je echt blij mee?
“Mijn leven is als een golf, merk ik nu ineens: soms gaat het beter en soms gaat het minder. Maar je hebt die mindere periodes ook nodig om weer tot een goede tijd te komen. Ik ben in ieder geval heel blij met mijn meest recente werk, Palm Springs – het derde deel van een drieluik, na Berlijn en Shanghai. Deze serie is echt een doorbraak in mijn denken – ik durfde nooit op locatie te fotograferen. Ik wil de emotie van film benaderen en ik dacht dat ik dat in fotografie op locatie nooit zou kunnen. Natuurlijk wel in bijvoorbeeld oorlogsfotografie, maar niet in mijn tak van sport: geënsceneerde beelden. Ik ben blij dat het wel echt goed is uitgepakt.”

Maar jouw serie Grief had die emotie toch wel echt?
“Jazeker. Weet je, door dat malle ouder worden leer je toch wel echt dat less is more. Dat geldt ook voor Grief. Dan hoor je mensen erover praten alsof ik ‘Vermeer-licht’ heb gebruikt. Zo kijk ik helemaal niet; als dat gordijn maar recht hangt, haha. Als ik terugkijk naar mijn oudere werk moest er altijd steeds maar meer bij: die vrouw kan best een pot op haar hoofd en waarom zetten we er niet een klein mannetje naast?”

En wanneer zat je in een mindere periode?
“Er zijn wel series die ik onder het tapijt heb geschoven. Het midden van de jaren negentig was niet zo goed, vind ik. Ik maakte veel te veel commercieel werk in die tijd. Maar ineens was daar ook Mind of their own, een serie met mensen met een verstandelijke handicap. Daarmee ben ik wel blij – ik gebruikte voor het eerst kleur. Was nog wel de tijd van de iT en de RoXY: het kón niet barokker. Wel ‘van dik hout zaagt men planken’- fotografie, hoor...”

Meer informatie vind je hier.