Netta's tour de Tel Aviv

Deze maand moet ‘Toy’-zangeres Netta Barzilai haar Eurovisie-troon opgeven. Ze heeft een druk jaar achter de rug, met veel optredens in Europa, maar ook een voorzichtige doorbraak in Amerika.

Bewondering voor Nettas unieke sound en haar pleiten voor zelfacceptatie gaat vaak gepaard met kritiek op het feit dat Israël – een land met een controversieel verleden en heden – het Songfestival won. Maar voor Netta draait het allemaal nog steeds om muziek, niet politiek. Ze leidt ons rond in Tel Aviv, waar ze nu een paar jaar woont.

Op een woensdagochtend rijden Netta, haar team en ik in een busje door Tel Aviv. Ik geef een zak stroopwafels die ik voor haar meenam uit Amsterdam, en ze wil er meteen eentje. Vandaag leidt Netta ons rond in de stad waar ze woont, en die in mei het toneel zal zijn voor het Eurovisie Songfestival. “Ik woonde vroeger in Hod HaSharon, da’s ongeveer anderhalf uur van Tel Aviv met de bus. Maar ik móést gewoon hiernaartoe verhuizen, ik zag het niet zitten om alsmaar heen en weer te blijven rijden. En mensen rijden hier als gekken, het is niks voor mij. Ik heb niet eens m’n rijbewijs gehaald.”

“Als je goed genoeg zoekt, kun je hier echt heel toffe dingen vinden. Twee van mijn favoriete jurken kocht ik op Shuk Hapishpishim, en ze kostten ongeveer 2 sjekel per stuk.” Dat komt neer op zo’n 40 cent, geen slechte deal voor een jurk.

Zodra we uitstappen, proberen we nonchalant de vlooienmarkt op te lopen om wat foto’s te maken, maar we komen nauwelijks verder dan het eerste kraampje. Netta wordt belaagd door enthousiaste marktbezoekers en -koopmannen die haar naam roepen. Moeders moedigen hun kleuters aan om Nettas naam te roepen in de hoop haar aandacht te trekken. Ze willen allemaal een foto, of gewoon even hoi zeggen tegen de vrouw die een hernieuwd gevoel van trots naar het land bracht. Nettas stylist filmt het hele gebeuren op zijn telefoon, terwijl haar manager zijn excuses aanbiedt. “Het is heel moeilijk om met haar naar buiten te gaan in Tel Aviv”, legt hij uit, en we besluiten eerder terug te lopen naar het busje en naar de volgende locatie te rijden. 

Netta lijkt blij met de erkenning, maar ze heeft ook iets droevigs. “Dit is nog steeds een van mijn favoriete plekken om naartoe te gaan als ik wat vrije tijd heb in Tel Aviv. Maar misschien kan ik hier voorlopig beter niet in m’n eentje naartoe gaan.”

Smoorverliefd
Tijd voor lunch. We nemen plaats bij Farouk Bashuk, een trendy maar casual tentje dat zowel vegan en vegetarische gerechten als gerechten met vlees serveert. “Je móét de bouregas proberen”, stelt Netta voor. We krijgen een heerlijk bladerdeeghapje gevuld met geitenkaas en getopt met een gepocheerd ei en knoflook-tomatensalsa. Het smaakt niet alleen heerlijk, maar ziet er ook nog eens heel Instagrammable uit. “Sociale media is zo krachtig!”, vertelt Netta.

“Ik bood aan om, de volgende keer dat ik in L.A. was, bij hem langs te komen en het hem te laten zien. We deden een sessie, hij tagte me in een Insta Story en binnen 24 uur had ik er 30.000 volgers bij. Echt bizar.”

Ze neemt een hapje van haar bourega. “Dit is waar ik heb ontbeten met mijn vriendje toen we elkaar nét hadden ontmoet. Ik was net terug uit L.A. en ging hier naar een plaatselijke club, Radio EPGB. Ik had m’n vriendinnen van tevoren duidelijk geïnstrueerd: ik wil vanavond níet gecockblockt worden! Natuurlijk kwamen een paar mensen vragen of ze met me op de foto mochten, onder wie een jongen die net van L.A. naar Tel Aviv was verhuisd. Hij vroeg me te dansen, en ik zei: ‘Waarom niet.’ Ik zag vanuit m’n ooghoek hoe z’n vrienden verbaasd toekeken. Kijk, dit is ‘m!” Ze laat me op haar telefoon een foto zien waarop ze op haar wang gezoend wordt door een knappe jongen met baard en een twinkeling in z’n ogen. “We hadden meteen een klik, dus aan het einde van de avond vroeg ik of hij met me mee naar huis wilde gaan. Zodra hij m’n rek met jurken zag, wilde hij ze per se allemaal passen. Tot zes uur ‘s ochtends deed hij een modeshow voor me. Die ochtend nam ik hem mee naar Farouk.”

Nettas gezicht straalt als ze over haar vriendje praat. “We zijn nu zes maanden samen, hij is mijn eerste serieuze vriendje. Hij draagt mijn kleding vaak, hij voelt zich erg zeker over zijn seksualiteit. En het staat hem súpersexy. Hij is een Amerikaanse Jood, en hij heeft ‘alia’ gedaan.” Netta bedoelt daarmee dat hij aanspraak heeft gedaan op de Wet van de Terugkeer, waarmee mensen van Joodse afkomst aanspraak kunnen maken op het Israëlisch staatsburgerschap. “Hij is erg geïnteresseerd in fotografie, hij is er alleen nog niet zo heel goed in. Maar dat durf ik hem niet zo goed te vertellen!”

Terwijl we teruglopen naar het busje ziet een van de winkeleigenaren Netta en werpt hij enthousiast een rol vuilniszakken op de grond, alsof hij de rode loper voor haar uitrolt . Netta sashayt over de uitgerolde vuilniszakken alsof ze een sjieke filmpremière bezoekt. De winkeleigenaar hoeft geen foto, hij is gewoon heel blij om haar te zien.

We stappen uit bij een groot stuk street art. Het is een portret van Netta in haar Eurovisie-outfit, volledig gemaakt van flesdoppen. “Dit kunstwerk werd onthuld twee dagen nadat ik het Songfestival won. Veel mensen hier hoopten dat ik zou winnen, en toen ik won, raakten mensen echt geïnspireerd. Israëliërs hebben over het algemeen niet zo vaak redenen om vrolijk te worden: het land heeft nogal te kampen met slechte PR. Maar de mensen die hier wonen, zijn goed. Er hangt een goede sfeer. We wonen gewoon in een slechte buurt. Als ik een oplossing zou hebben voor onze problemen, als ik iets zou kunnen bijdragen door ergens te gaan zingen, zeg me dan waar ik heen moet. Mijn overwinning tijdens het Songfestival was een zeldzaam moment van geluk voor mijn land. Maar niet alles is politiek. Ik ben erg compromisloos en gelukkig, hopelijk kan ik anderen inspireren om ook zo te zijn.”

“Er is hier een school vlakbij, hopelijk zien de kids dit kunstwerk en zien ze mij als heldin, als idool, in plaats van een superdun model dat kleding verkoopt op de cover van een tijdschrift. Ik had als kind dolgraag een rolmodel gehad dat ik kon bewonderen om wat ze doet, niet om hoe ze eruitziet. Als ik naar dit kunstwerk kijk, zie ik niet mezelf, maar zie ik wat mijn Songfestival-overwinning voor mijn land heeft betekend.”

Geen materialistische meid
We brengen ook een bezoek aan HaTachanah, een oud treinstation dat aan het eind van de negentiende eeuw door de Fransen werd gebouwd . Het wordt sinds 1948 niet meer als zodanig gebruikt, maar in 2009 werd het gerestaureerd en omgebouwd tot shopping- en entertainmentgebied . Ik vertel Netta dat ik hier eerder ben geweest, in Soho, een winkel waar ze Etsy-achtige spullen verkopen voor je huis en keuken. “Oh, laten we daarheen gaan!”, zegt ze met grote ogen.

“Volgende maand ga ik verhuizen. Ik zie er echt naar uit om nieuwe meubels en spulletjes te kopen!” Ik vraag haar of ze het een fijn idee vindt dat ze eindelijk op zichzelf kan wonen, in plaats van met huisgenoten. “Oh nee, eentje verhuist met me mee. Ik zou echt niet in m’n eentje willen wonen, dan wordt m’n huis veel te stil. Soms ben ik wel een hele maand weg, dan vind ik het een fijn idee dat er iemand is als ik thuiskom. En we kunnen erg goed met elkaar opschieten, dus ik ben dolblij dat ze met me meeverhuist. Maar het wordt wel heel fijn om eindelijk een aparte kamer te hebben voor al m’n kleding en andere spullen.”

Vlak bij het oude treinstation is het Suzanne Dellal Center for Dance and Theater, gelegen in Neve Tzedek, de oudste buurt van Tel Aviv. Het is de thuisbasis van het internationaal gerenommeerde Batsheva Dance Company.

“Vroeger werkte ik daar vaak samen met de dansers. Ik improviseerde muziek met mijn looper, en daarop improviseerden de dansers hun bewegingen. Daardoor waren de optredens elke keer anders. Het was een te gekke tijd in mijn leven. Met veel van de dansers ben ik nu nog steeds bevriend.”

Spreek je uit
We rijden naar het Charles Clore Park, aan de kust gelegen. De plek heeft verschillende betekenissen voor de zangeres. “Als kind ging m’n vader hier vissen. Ik zat naast hem en staarde uit over de zee. Ik kom hier nu nog steeds als ik wil ontspannen of even mijn hoofd leeg wil maken. Ik kan hier echt úren zitten.” We worden onderbroken door een meisje dat eruitziet alsof ze er zelf al uren zit, tot ze doorhad dat Netta ineens naast haar stond. Ze vertelt Netta hoeveel de zangeres voor haar heeft betekend en hoe verrast ze is haar te ontmoeten.

Het park is ook de plek waar zich in mei het Eurovision Village zal bevinden, en waar jaarlijkse de Tel Aviv Pride-optocht eindigt in een massaal strandfeest. “Ik heb er vorig jaar opgetreden toen ik nét terug was uit Lissabon. We vonden het te gek om voor de homogemeenschap op te treden. Ik kijk ernaar uit om dit jaar weer op te treden tijdens de pride.”

Nettas verbintenis met de homogemeenschap gaat echter verder dan vriendschap en stylingtips. “Ik vind het ontzettend belangrijk dat ik mijn platform gebruik om aandacht te vragen voor homorechten. Ik vind het absurd dat homo’s niet dezelfde rechten hebben als ik. Het is toch belachelijk dat ik een gezin kan starten met wie ik wil, en zij niet?! We moeten verplicht belasting betalen, we moeten allemaal het leger in, we hebben allemaal verplichtingen, en toch worden we door de overheid niet allemaal als gelijk gezien. Het is goed om te zien dat we vooruitgang boeken, maar het gaat niet snel genoeg.”

“Ik omring me al sinds mijn vroege tienerjaren met gays – voordat ze zelf überhaupt uit de kast waren gekomen”

Netta redeneert dat het gebrek aan gelijke rechten ertoe kan leiden dat homomannen zichzelf minderwaardig gaan voelen. “Als je iemand zwakker maakt, als je tegen iemand zegt dat ze niet zoveel waard zijn als een ander, dan duurt het even voordat die persoon daarvan herstelt en weer in zichzelf gaat geloven. Ik heb het zelf ook meegemaakt: jarenlang geloofde ik dat ik minder waard was dan anderen, vanwege de manier waarop ik eruitzie en hoe ik ben. Als ik een kledingwinkel binnenloop hebben ze nooit iets in mijn maat. Nog steeds niet! Volgens de mode-industrie is het commercieel niet interessant genoeg. Maar waarom? Omdat grotere vrouwen wordt aangepraat dat ze niet sexy genoeg zijn om er ook fashionable uit te mogen zien. Ik denk dat veel homomannen bang zijn uit de kast te komen, omdat ze bang zijn en zich minderwaardig voelen. We zouden onze stem op sociale media moeten laten horen om dit onderwerp steeds opnieuw ter sprake te brengen, en we moeten de pride-optochten véél groter maken. Ja, je ziet nu wel dat families Tel Aviv Pride bezoeken, maar het is nog lang niet genoeg. Gay Pride zou een nationale feestdag moeten zijn, niet alleen een feestje. We moeten er altijd voor strijden om nóg meer mensen te laten aanhaken.”

Wat is de volgende stap voor Netta? “Ik heb een te gek jaar achter de rug. Maar ik vind het ook wel spannend dat het bijna voorbij is. Het winnen van het Songfestival heeft me natuurlijk een hoop goede dingen gebracht. Het heeft veel deuren voor me geopend, ik ben trots op wat ik voor Israël heb gedaan, en blij met wat ik heb bereikt. Natuurlijk ga ik tijdens het Songfestival in mei zelf ook optreden, hopelijk met een nieuw liedje. En als alles goed gaat, breng ik in de maanden erna een nieuwe EP uit. Ik ben er klaar voor om de wereld te blijven laten zien dat ik geen eendagsvlieg ben.”

Fotografie: Eran Levi
Styling: Itay Bezaleli
Make-up & hair: Eran Israeli
Kleding: Stella & Lori