Interview
Thomas Olde Heuvelt kiest voor gay hoofdpersonage in nieuw boek
Pas op: slapeloze nachten gegarandeerd
Horrorthriller HEX van schrijver Thomas Olde Heuvelt stond in 2016 wekenlang in de Bestseller 60 en werd een groot succes in de Verenigde Staten, China en Brazilië. Vandaag komt zijn nieuwste boek Echo uit, met een gay personage in de hoofdrol. “Misschien willen ze Echo niet uitgeven in Rusland, dan maar niet.”
HEX bezorgde mij jaren geleden al nachtmerries, na het lezen van Thomas Olde Heuvelts nieuwste boek Echo zag ik opnieuw schimmen op de trap. “Missie geslaagd”, begint Thomas als ik hem ontmoet in Amsterdam. Hij is in onze hoofdstad voor de promotie van de langverwachte opvolger van zijn succesvolle boek HEX.
Na de internationale lancering van HEX heb je een enorme tour door de Verenigde Staten gedaan. Ik geloof dat je wel naar 36 steden bent geweest, hoe heb je die tijd ervaren?
“Het was heel dubbel. Toen ik elf jaar oud was, droomde ik ervan net zoals Stephen King de wereld over te reizen om boeken te promoten. Toen werd dat ineens werkelijkheid. Ik was zes weken in Amerika en de dagen waren enorm hectisch. Het was heel gaaf.”
Daarna was China aan de beurt.
“Ik vind het belangrijk de lat hoog te leggen voor mezelf. Amerika gehad? Dan wil ik weer wat groters. Ik was vorig jaar in China, maar eerst nog onder andere in Polen, Tsjechië en Oekraïne. Het was bizar. Af en toe vergeet je erbij stil te staan wat je hebt bereikt en ervan te genieten.”
Stephen King noemde je vorige boek ‘briljant’.
“Dat was natuurlijk een droom die uitkwam. ”
Lag de druk daardoor heel hoog voor dit nieuwe boek?
“Zeker. Daardoor heeft het ook lang geduurd voordat Echo kwam. Hoe overtref je Hex? Dat boek werd gelauwerd door Stephen King en journalisten van The Guardian en The Wall Street Journal. Dan weet je dat de opvolger ook door die mensen gelezen wordt. Daar moet je mee leren omgaan.”
“In Amerika willen ze heel graag een boek met een gay hoofdpersonage”
De hoofdpersonages van Echo zijn gay.
“In een vroeg stadium van het schrijven heb ik aan uitgevers gevraagd wat zij daarvan vonden, een gay hoofdpersonage komt namelijk niet vaak voor in populaire fictie. Mijn Nederlandse uitgever zei meteen dat het geen probleem was, mijn Britse uitgever zei wel dat ik er rekening mee moest houden dat Britten conservatief zijn. Uiteindelijk vroeg ik het haar een jaar later nog eens, toen vond zij het prima.”
En in Amerika? Was het daar een probleem?
“Daar wilden ze het juist heel graag. Ze wachten daar op boeken waarin het een normaal onderdeel van het verhaal is.”
Zonder dat de homo’s doodgaan, zeg maar.
“Precies. Je wilt juist een keer een verhaal waar het gewoon de helden zijn.”
Waarom is dat voor jou zo belangrijk?
“Nou, het is niet per se belangrijk. Ik wil niets verkondigen met mijn werk, ik wil entertainen. Ik heb Echo heel erg vanuit mezelf geschreven. Ik ben zelf ook een bergbeklimmer. Je voelt je heel klein tegenover een berg, dat gevoel wilde ik overbrengen in het boek. Ik begon het verhaal te schrijven van een expeditie naar zo’n mysterieuze berg die langzaam bezit van je begint te nemen, daarna ontstond het verhaal eromheen pas. Wat heeft dat voor een effect op jezelf en de thuisblijvers? Dat als iemand klimt, hij zijn leven in gevaar brengt. Daar heb ik zelf ook mee te maken. Nu ik een langere relatie heb, ben ik ook voorzichtiger geworden.”
“Mijn agent gaf aan dat we misschien dit keer het boek niet in Rusland en Turkije kunnen verkopen, dan maar niet”
Voor als er iets zou gebeuren?
“Je hebt een soort verantwoordelijkheid naar de thuisblijvers. Daarover gaat het in Echo ook. Op een gegeven moment schreef ik daar een partner in en dat werd Sam. Het was voor mij heel logisch dat Sam een jongen moest worden, omdat dat in mijn eigen situatie ook een jongen is.”
Je zegt dat je niets wilt verkondigen met je werk, toch kies je ervoor een homokoppel in je boek te schrijven. De hele wereld gaat dat lezen, hebben daar misschien wel een mening over. Je had voor de makkelijke weg kunnen kiezen met een heterokoppel in de hoofdrol.
“Maar dan had ik veel minder plezier gehad aan het schrijven. Ik wilde terug naar de basis, helemaal in een verhaal kunnen duiken en daarvan kunnen genieten.”
Je komt er als lezer pas laat achter dat Sam een jongen is.
“Daar heb ik bewust voor gekozen, mensen komen er vanzelf wel achter. In de campagne ligt de nadruk ook niet op die relatie.”
Je hebt HEX voor de Amerikaanse markt herschreven. Zelfs voor een ander einde gekozen. Wat nou als er een land Echo wel wil uitgeven, maar dan wel met een heterokoppel in de hoofdrol. Ga je het dan veranderen?
“In het begin heb ik die gesprekken gehad met mijn Amerikaanse agent, daar zelf ook over nagedacht. Hij gaf aan dat het vast niet zo moeilijk moest zijn het personage te veranderen, HEX had ik immers ook herschreven. Toen had ik er al moeite mee, maar als je op een gegeven moment 600 pagina’s met zo’n persoon hebt meegeleefd, ga je dat niet meer doen. Het zou niet werken. Ik ga bij Sam ook in op zijn seksualiteit, dat zou bij een heterokoppel niet werken.”
Dus het wordt een moeilijke discussie met je uitgever.
“Mijn agent gaf aan dat we misschien dit keer het boek niet in Rusland en Turkije kunnen verkopen, dan maar niet.”
“Iedereen die een relatie heeft kent dat wel, dat je elkaar vraagt wat er zou gebeuren als je ziek of verlamd raakt”
Je geeft meer maatschappelijke onderwerpen in het boek mee. Je hebt het over het prachtige lichaam van Nick, het vriendje van Sam dat een ongeluk krijgt en in het ziekenhuis belandt. Hoe belangrijk is dat lichaam dan nog?
“Dat vond ik een interessante vraag. Iedereen die een relatie heeft kent dat wel, dat je elkaar vraagt wat er zou gebeuren als je ziek of verlamd raakt. Blijf je dan bij elkaar? Natuurlijk zeg je ja, het gaat erom hoe je bent, niet om hoe je eruit ziet. Daar zit een kern van waarheid in, maar hoe zit het als het puntje bij paaltje komt? Ik wilde die worsteling beschrijven.”
Het is best wel confronterend.
“Ja, wat zou je zelf doen?”
Een ander iets waar ik het graag met je over wil hebben: je hebt weleens verteld dat je doel is om mensen nachtmerries te bezorgen.
“Ja! Jij vertelde het ook al, dat je nachten niet kon slapen na het lezen van HEX. Missie geslaagd, denk ik dan. Dat had ik als kind al, op de een of andere manier ben ik erdoor gefascineerd dat je in het leven soms geconfronteerd kan worden met iets dat heel naar is.”
In het echt?
“Ja. Mijn vader is overleden toen ik drie jaar oud was. Hij liep halve marathons, maar kreeg een virus en was binnen twee weken overleden. Het leven slaat je op zo’n moment in je gezicht met iets heel naars. Dat doe ik ook in mijn werk, in de verhalen die ik vertel.”
Dat gevoel wil je aan mensen geven?
“Ja. Je hebt in het leven geen controle over wat je overkomt, terwijl ik iemand ben die dat wel graag wil hebben. In het schrijven van mijn boeken heb ik die controle. Dan kan ik zelf sturen wat er gaat gebeuren en mijn personage de meest nare dingen laten doen of laten overkomen. In het echte leven heb ik die controle niet. Misschien is schrijven wel mijn obsessie om een bepaalde vorm van controle toch te hebben.”
“De kans je boek te herschrijven krijg je nooit”
Je ziet het als een obsessie?
“Ja. Ik denk dat het mede door de dood van mijn vader komt. Ik kon geen afscheid van hem nemen. In het verleden heb ik een paar relatiebreuken gehad en daar heb ik heel veel last van gehad. Dan was ik een jaar uit de running.”
Een gekke vergelijking, maar als je zo bezig bent de controle te houden, is je boek dan ooit af?
“Dat vind ik wel interessant. Toch wel. Ik wil dat een boek gelezen wordt, dat vind ik belangrijk. Dat lezers ervan genieten. Het moet dus ook leesbaar zijn, dus op een gegeven moment is het wel klaar.”
Het kwam je vast goed uit dat je de kans kreeg HEX te herschrijven.
“Die kans krijg je normaal nooit. Ik kon zelfs een nieuw einde schrijven en daardoor een nieuw publiek bereiken.”
Vroeger durfde je geen horrorfilms te kijken. Dat is toch absurd voor iemand die zulke gruwelijke dingen uit zijn pen krijgt?
“Dat durf ik nog steeds niet in mijn eentje in het donker. Ik had vroeger al een grote fantasie: de scheidingslijn tussen dingen die leven en niet leven was heel dun. Mijn teddybeer leefde voor mij, daar had ik een enorme band mee. Ik denk dat alle kinderen dat wel hebben, maar bij mij is het nooit meer weggegaan.”
