Saskia en Mandy werden moeders met behulp van een C-donor

Saskia en Mandy werden moeders van dochter Yuna met behulp van een C-donor. Dat is een donor die bekend is bij de ouders. “Mandy wilde het kindje niet dragen, maar gelukkig hadden we nog een baarmoeder”

Saskia: “We hebben elkaar leren kennen via internet. Ik had allemaal tekeningen op mijn profiel en daarover gaf Mandy mij een compliment.”
Mandy: “We spraken met elkaar af en het werd steeds leuker.”
Saskia: “En na negen jaar is het nog steeds leuk.”
Mandy: “Vijf jaar geleden hebben we een huis gekocht, twee jaar geleden zijn we getrouwd. Sinds mei 2019 zijn we de mama’s van Yuna.”
Saskia: “Ik heb altijd al een kinderwens gehad. Mijn ouders wisten toen ik vier jaar oud was al dat ik moeder zou worden.”
Mandy: “Tijdens onze eerste date vertelde je mij dat al. Ik had die wens eigenlijk helemaal niet, vond mezelf daar destijds ook te jong voor. Toen we vier jaar samen waren, bereikten we een punt waarop we besloten te kiezen of we wel of geen kinderen zouden krijgen. We wachtten toen nog even, maar uiteindelijk besloten we er toch voor te gaan.”
Saskia: “Jij wilde wel een kindje opvoeden, maar niet dragen. Nou, komt het dan even goed uit dat we nog een baarmoeder hadden. Zo is het uiteindelijk gegaan. Ik heb het kindje gedragen en we zijn samen moeder.”

Mandy: “Yuna is mede mogelijk gemaakt door onze donor die wij ook wel onze zaadjesman noemen. Zo willen we het later ook aan Yuna uitleggen als ze erachter komt dat twee vrouwen biologisch gezien samen geen kinderen kunnen krijgen.”
Saskia: “De donor is een vriend van ons die begin 2018 naar ons toe kwam met de vraag of hij ons kon helpen. Hij had al twee kinderen en wilde ons helpen met onze kinderwens. In de zomer hebben we een contract opgesteld bij een notaris en zijn we gaan proberen zwanger te worden door middel van zelfinseminatie. We hadden verwacht dat het heel lang zou duren, maar het ging heel snel. De zwangerschap heb ik als iets heel positiefs ervaren.”
Mandy: “Ik was wel een beetje bang. Het ging allemaal zo snel en vlekkeloos, wat nou als het toch misgaat? Jij had ook een erg hoge bloeddruk waardoor we naar het ziekenhuis moesten.”
Saskia: “Is dat dan een stukje onmacht?”
Mandy: “Ja, dat je niets kan doen, behalve rustig blijven. En het hele hormonencircus dat je natuurlijk voor lief moet nemen.”
Saskia: “Maar daar had ik toch helemaal geen last van!”
Mandy: “Nee hoor... Is goed schatje, komt goed schatje, gaan we doen schatje…”
Saskia: “Het was een heel bijzonder moment toen ik na de bevalling voor het eerst onze dochter zag. Ik zag hoe ontroerd Mandy was, dat was heel erg mooi.”

Mandy: “Het is nu alsof ze er altijd al was. Ik kan me een leven zonder Yuna niet meer voorstellen. De eerste weken hadden we wel het gevoel alsof we op een andere baby aan het oppassen waren, in plaats van dat we er zelf een hadden.”
Saskia: “Wanneer wordt ze opgehaald?”
Mandy: “En niet omdat ze weg moest, maar het was gewoon een beetje onwennig.”
Saskia: “De eerste weken na de geboorte van Yuna zat ik ook niet op een roze wolk, eerder een donkergrijze. Maar die wolk wordt telkens een stukje meer roze. We leren onze dochter steeds beter kennen en ervaren meer geluksmomenten.”
Mandy: “We zijn als koppel overgegaan naar een familie, dat vind ik heel mooi.”
Saskia: “De kleine geluksmomenten vind ik magisch. Het moment dat jij Yuna haar eerste flesje gaf, bijvoorbeeld. Daar kan ik intens van genieten.”
Mandy: “We willen uiteindelijk nog een broertje of zusje voor Yuna.”

Video en fotografie: Ilse Paulussen