Kinderwens

Nu Pride Amsterdam weer voor de deur staat, zie ik er ook meteen weer allerlei berichten over langskomen op internet. Van een heel sterk interview met de directeur over waarom sommige commerciële merken wel mee mogen varen en andere niet, tot alle prachtige organisaties en stichtingen die dit jaar hun steentje bijdragen aan het op een, zo divers mogelijke manier, vertolken van homo-emancipatie.

Eén van deze organisaties is de stichting ‘Meer Dan Gewenst’. De Nederlandse stichting die zich op tal van manieren inzet voor roze ouderschap. Zo geven ze raad en advies én organiseren ze evenementen en bijeenkomsten zoals een speeddate voor wensouders. 

Zelf heb ik mijn kinderwens nooit onder stoelen of banken geschoven. Ik weet niet precies waar die wens vandaan komt, maar ik weet wel dat hij heel sterk is. Van de eerste luier en de eerste schooldag tot het afstuderen en het eerste liefdesverdriet; niets mooier dan het overdragen van mijn normen, waarden en levenservaring op de volgende generatie. Ik wil dan ook niets liever dan een eigen gezinnetje stichten, net zo warm als het gezin waar ik zelf uit kom. Toen ik uit de kast kwam naar mijn familie en mijn zusje in eerste instantie huilend reageerde met “Maar dan word ik nooit tante”, sneed mij dat dan ook diep in mijn hart. “Onzin!”, legde ik, toen als tiener, mijn zusje dan ook meteen uit. Maar was het wel zo’n onzin? Of bevatte de eerste reactie van mijn zusje stiekem toch een op feiten gebaseerde kern van waarheid?

Voor het verwezenlijken van dat levensdoel lijkt mij nu steeds minder in de weg te staan.

Adoptie was altijd mijn grote hoop. Mijn lichtpuntje aan de horizon, maar toen mijn ex en ik er na een vijfjarige droomrelatie toch een punt achter besloten te zetten en ik als eind twintiger alleen verder moest, bleek dat lichtpuntje toch nog ver weg. Want een procedure, die al gauw zo’n tien jaar in beslag neemt en vaak ook nog eens met een prijskaartje van zo’n tienduizend euro komt, leek in mijn eentje ineens niet langer binnen handbereik.

Gelukkig keerde het tij en ben ik vandaag de dag niet langer alleen. Daarnaast is ook mijn andere langgekoesterde grote wens om aan de Amsterdamse grachten te wonen in vervulling gegaan. Hiermee is er eigenlijk nog maar één groot levensdoel over; zelf dat warme gezinnetje stichten. Voor het verwezenlijken van dat levensdoel lijkt mij nu steeds minder in de weg te staan, maar de tijd heeft niet stilgestaan en adoptie wordt met de dag lastiger. Gelukkig, want laten we dat vooral vooropstellen, vindt er een sterke daling plaats in het aantal afgestane kinderen in arme landen. Hierdoor zijn er ieder jaar weer minder kinderen die ter adoptie worden opgegeven en dus wordt die vijver, om als wensouder in te vissen, hiermee ook steeds kleiner.

Maar gelukkig zijn er organisaties, zoals de stichting ‘Meer Dan Gewenst’, die roze wensouders, single of in koppelvorm, met elkaar in contact brengen. Inmiddels als dertiger, klinkt dat idee van een draagmoeder al lang zo gek niet meer. Een leuke extra tante rol, of misschien zelfs wel twee, is, hoe meer ik erover nadenk, eigenlijk meer dan gewenst. Wie weet kan ik dan jaren later ooit echt volmondig tegen mijn zusje zeggen: “Onzin! Jij wordt echt wel tante! Er is alleen nog een ander iemand die ook een tante rol zal gaan vervullen voor het kindje.”

Coverbeeld: Peter van der Wal