“Een historisch maar vooral heel intiem relaas over vrouwenliefde en de female gaze”

Wat is er intiemer dan tot in het kleinste detail bekeken worden en je dan langzaam realiseren dat de andere persoon je ook echt ziet, precies zoals je bent? 

Een goede portretschilder kan dit natuurlijk doen en dat is dan ook het basisgegeven van Portrait de la jeune fille en feu (Portret van een meisje dat in brand staat), een klein meesterwerkje van de Franse regisseur Céline Sciamma (Girlhood). Klein omdat de film, alhoewel het verhaal zich in de 18e eeuw aan de Atlantische kust afspeelt en dus vol hoepelrokken en gevaarlijke klippen zit, het tegenovergestelde van een epische geschiedenis wil zijn. Het is een historisch maar vooral heel intiem relaas over vrouwenliefde en de female gaze. 

De jonge aristocraat Héloïse (Adèle Haenel, met een van de prachtigste pruillippen van de Franse cinéma) moet, geheel tegen haar zin, uitgehuwelijkt worden. Haar Italiaanse moeder (Valeria Golino) vraagt de ondoorgrondelijke portretschilder Marianne (Noémie Merlant) om te proberen haar portret te schilderen voor mogelijke kandidaten. Maar dat moet wel gebeuren zonder dat Hél dit door heeft want een vorige schilder werd door haar al de laan uitgestuurd.

Het plan lijkt te lukken totdat Héloïse zich bewust wordt van de intense blikken van haar nieuwe ‘wandelcompagnon’ en ze mogelijk verkeerd begint te interpreteren. Er is geen andere regisseur op de wereld die weet hoe weergaloos je Haenel kunt filmen als Sciamma, die zelf jarenlang een relatie had met de actrice. Sciamma en Marianne kijken dus gelijktijdig heel intens, geobsedeerd en tegelijkertijd enorm verliefd en teder naar Héloïse. En het zijn de aan elkaar gekoppelde handelingen van het kijken en het idee hebben dat je echt gezien wordt die de emotioneel in zichzelf gekeerde vrouw in Héloïse doen opbloeien. En dat is een verbluffend gezicht.