The foreigners: “Ik vind Nederlandse mannen niet erg attent”

Koude lunches, Zwarte Piet, iedereen feliciteren op een verjaardag en zijn we nou direct, of ronduit bot? Deze dertien mannen komen uit het buitenland en vertellen wat ze opvalt aan Nederland én aan de Hollandse mannen.

Leonel (links)
Fotograaf, afkomstig uit de Dominicaanse Republiek
“Ik woonde een tijdje in Spanje en bezocht wat vrienden in Amsterdam. Het was liefde op het eerste gezicht en binnen een jaar verhuisde ik naar Nederland. Daar heb ik geen seconde spijt van gehad.

Ik hou van het eten hier, maar mis af en toe wel die typisch Latijns-Amerikaanse kruiden. Nederland is heel anders dan Latijns-Amerika; dingen worden hier op een veel logischere en meer concrete manier aangepakt. Daardoor is je leven heel gestructureerd en georganiseerd. Je weet altijd precies wat, wanneer en waarom. De keerzijde is dat de spontaniteit daardoor vaak uit het oog verloren raakt. Alsof alles zorgvuldig gepland moet worden, als een soort Instagram-feed. En jullie horen het vast niet voor het eerst, maar als ‘blatino’ voelt het het nog steeds als een klap in m’n gezicht wanneer ik Zwarte Piet zie.

Nederlandse mannen zijn heel eerlijk, ze zeggen waar het op staat. Daar kan ik goed mee. Wel jammer dat ze niet zo romantisch zijn. Dat ben ik, gezien mijn afkomst, echt anders gewend. Gelukkig heb ik een te gekke en heel romantische Nederlandse jongen ontmoet waar ik mee samen ben.

Van mijn thuisland mis ik hoe makkelijk het is om spontaan bij vrienden aan te bellen. Je kunt ze altijd bellen of spontaan iets met ze ondernemen, zonder dat dagen of zelfs weken van tevoren te hoeven plannen. We geven gewoon niet zo veel om het maken van afspraken. Maar ik ben van mening dat je je moet aanpassen aan het land waar je bent gaan wonen, met als gevolg dat ik zelf tegenwoordig eigenlijk ook niet meer zit te wachten op ongenode bezoekers.”

Alejandro (rechts)
Werkt bij een kunstinstituut, afkomstig uit Mexico
“Ik kom uit Mexico City, wat een enorme, gevaarlijke, viezige, maar ook weer prachtige stad is. Ik ben naar Nederland gekomen om een studie voor de schone kunsten te gaan doen. Ik zou maar één jaar blijven en verwachtte geen tijd te hebben voor liefde. Toen ontmoette ik mijn inmiddels ex-vriendje en we hadden tien jaar lang een prachtige relatie. Ik heb er geen moment spijt van gehad om te blijven. Mijn leven in Nederland heeft me veel goede dingen gebracht.

Als je naar een ander land verhuist, krijg je altijd te maken met verschillen op cultureel vlak. Dat was ook zo met Nederland. In het begin is dat even wennen, maar het is aan ons om die verschillen te beschouwen als leermoment in plaats van als een probleem.

Ik hou er niet van om stil te staan bij wat ik goed of slecht vind aan Nederland. Dat vind ik niet constructief. Natuurlijk zijn Nederlandse mannen anders dan de mannen uit het land waar ik vandaan kom, maar ik hecht niet aan stereotypes. In fysiek opzicht zijn Nederlandse mannen vaak wat langer, blonder

en blanker dan waar ik vandaan kom. Dat vind ik wel aantrekkelijk, maar ik val op persoonlijkheid. In elk land kom je leuke en verschrikkelijke mensen tegen, dat beperkt zich niet alleen tot Nederland.

In cultureel opzicht heeft jullie protestantse achtergrond duidelijk invloed gehad op de manier waarop jullie leven en werken, zoals mijn katholieke achtergrond dat in mijn land gedaan heeft. Het landschap en weer vormen iemand daarbij ook. Wat ik het meeste mis aan Mexico, is het eten. In Mexico dacht ik altijd dat het onmogelijk zou zijn om vegetariër te worden – als je eenmaal een goede taco hebt gegeten, wil je nooit meer terug – maar hier in Nederland is het me toch gelukt.”

Anthony
Uitwisselingsstudent, afkomstig uit Libanon
“De eerste keer dat ik Nederland bezocht, was in 2015 tijdens de Gay Pride. De openheid en mate van acceptatie die ik toen voelde, zorgde ervoor dat ik naar Nederland wilde verhuizen. Door het uitwisselingsprogramma van de Erasmus Universiteit is dat gelukt.

Wat ik een vreemde Nederlandse gewoonte vind, is het eten van broodjes voor de lunch. In Libanon zouden we lunchen met een warme maaltijd, maar ik heb me aangepast en eet nu ook broodjes.

Nederland is véél beter georganiseerd dan Libanon. Het openbaar vervoer is zo goed geregeld, net als de vuilophaal en recycling. In Libanon moet je mensen vaak omkopen als je iets gedaan wil krijgen. Corruptie is tot diep in het politieke systeem doorgedrongen. Nederlanders zijn veel opener en oordelen niet zo snel als Libanezen. Ik kan hier openlijk homo zijn, terwijl in Libanon van me verwacht zou worden dat ik me voordoe als hetero. Dat zorgde ervoor dat ik in mijn thuisland vaak depressief was.

De Libanese cultuur gaat wel wat meer uit van de groep dan het individu. Dat mis ik soms. Mensen zijn er guller en gastvrijer. En ik mis het Libanese eten. In het dorp waar ik vandaan kom, wordt alles nog ambachtelijk gemaakt, inclusief kaas, tomatensaus, jam en drank.

Ik mis het om verwend te worden door mijn familie, het warme weer en de warme mensen.

Wat ik heel aantrekkelijk vind aan Nederlandse mannen is hun uiterlijk: lang, blond of bruin haar, gekleurde ogen. Maar ze kunnen niet goed met complimenten omgaan. Ze zeggen direct te zijn, maar zijn dat niet op emotioneel vlak. Soms kunnen ze té pragmatisch zijn, wat barrières opwerpt. In Libanon zijn mannen wat warmer en romantisch, hoewel dat vaak ook gepaard gaat met oppervlakkigheid en materialisme.”

Aaron (links)
Haarstylist, afkomstig uit Amerika
“Ik kwam hier voor het eerst in 1998 en bleef toen acht jaar. Sind 2015 ben ik terug. In Amerika werkte ik als haarstylist voor film en tv, maar privé voelde ik me ongelukkig. Ik was niet echt close met mijn familie en ik zag hoe mijn vrienden zich verloren in een wereld van drugs. Nederland werd destijds gezien als een van de drie beste plekken voor Amerikanen om naartoe te verhuizen, dus besloot ik de gok te wagen. Ik kocht een enkeltje en vloog met nog geen vijftig dollar in mijn zak naar Amsterdam. Daar heb ik nooit spijt van gehad.

In eerste instantie vond ik het verschil tussen de seizoenen heel apart, ik was niet gewend dat het weer tijdens de zomer zó anders is dan tijdens de winter. En natuurlijk vond ik Zwarte Piet vreemd, maar ik denk dat de meest niet-Nederlanders dat vinden.

Nederlandse mannen zijn maar moeilijk. Ik vind het geen echte gentlemen. Nederlanders zijn goede vrienden, maar God sta je bij als je ze probeert te daten. Het lijkt soms alsof ze al moeite hebben om een eenvoudig praatje te maken. Ik ben single en happy.

Nog iets dat te wensen overlaat: service en klantvriendelijkheid. Dat is hier écht heel anders dan in Amerika.

In Nederland ben ik van rauwe oesters, mosselen en stroopwafels gaan houden, maar drop heb ik nooit kunnen waarderen.

Ik mis Amerika niet en voel me hier echt thuis. Het leven lijkt hier makkelijker. In LA heb je overal een auto voor nodig, in Nederland doe ik álles op de fiets en ik zou ook nooit meer anders willen.”

Bob (rechts)
Immigratie-advocaat, afkomstig uit Amerika
“Op een feest in New York ontmoette ik tijdens de Gay Games in 1994 een mooie Nederlandse man. Het was liefde op het eerste gezicht, en hij is nog steeds de liefde van m’n leven. Voor hem ben ik naar Nederland verhuisd.

In eerste instantie was alles vreemd. Migreren voelt een beetje als langzaam gek worden: je verliest je sociale instincten, je professionele vaardigheden, je taal en het vermogen om reacties van anderen te kunnen voorspellen. Maar inmiddels ben ik er helemaal aan gewend en voelt Amsterdam echt als mijn thuis.

Wat ik prettig vind aan Nederlanders is hun gepassioneerde eerlijkheid. Ze houden ervan om de waarheid te spreken. Dat is niet altijd leuk, beleefd of charmant, maar het is wel wáár. Je kunt erop rekenen en het geeft me een veilig gevoel. Door die drang naar eerlijkheid worden vriendelijkheid, charme en warmte soms over het hoofd gezien. Dat vind ik wel jammer.

Nederlandse mannen zijn uitmuntend: knap, sexy, eerlijk én de meeste mannen koken graag. Dat zijn heel aantrekkelijke eigenschappen.

Wat ik mis aan Amerika is spontane vriendelijkheid, goede service en klantvriendelijkheid in restaurants, en hoe makkelijk mensen daar een praatje over koetjes en kalfjes aanknopen. Het is hier wat stiller. Soms iets té stil naar mijn smaak.”

Udi
Senior onderzoeker en manager, afkomstig uit Israël
“Ergens in 1988 ben ik voor mijn eerste grote liefde Lenny naar Nederland gekomen. In het begin vond ik de Nederlandse obsessie met gezelligheid heel frappant. Ik stond ooit in een lift met drie mensen die elkaar niet kenden en toch geanimeerd met elkaar spraken. Na afloop zeiden ze tegen elkaar dat ze het zo gezellig hadden gehad. Dat vond ik hilarisch en tegelijkertijd totaal onbegrijpelijk.

Het leven in Nederland is rustig en relaxter. De balans tussen werk en privé is een stuk gezonder en mensen bemoeien zich minder met je leven. Aan de andere kant maakt die bemoeienis, de spontaniteit en de snelle interactie tussen mensen Israël een stuk levendiger. Ik ga nog vaak terug en dan geniet ik enorm, maar ik keer ook graag terug naar de Nederlandse rust.

Ik vind dat Nederlanders erg naar het midden zijn gedrukt. Het is hier goed om gemiddeld te zijn, in Israël mag je echt trots zijn op je vaardigheden.

Je kunt Nederlandse mannen niet op een hoop kan gooien. Sommigen hebben helaas calvinistische trekjes, maar ik ken er ook genoeg die super bonvivant zijn. Ik was dertien jaar met zo iemand getrouwd. Via mijn ex Max en zijn vriendenkring ben ik echt van Nederland en de cultuur gaan houden. Verder vind ik de seksualiteit van de Nederlandse man veel experimenteler dan die van de Israëliër. Tijdens Koningsdag tong ik elk jaar met een andere heteroman, vaak onder luid gejuich van diens vriendin. Israeliërs zijn veel minder fluide, zelfs als ze dronken zijn. Nederlandse mannen zijn niet zo macho en dat wijst alleen maar op sterkte, vind ik.

Ik mis de Joodse/Israëlische humor het meest. Niet dat Nederlanders niet kunnen lachen, integendeel, maar in Israël lig ik veel vaker in een deuk. Gelukkig heb ik in Nederland ook grappige mensen ontmoet – die laat ik nooit meer los.”

Che-sheng (links)
Percussionist, afkomstig uit Taiwan
“Ik kwam zeven jaar geleden naar Nederland om klassiek slagwerk te studeren. Nederland heeft een perfecte ligging in Europa. Het zorgt ervoor dat kunst uit jullie buurlanden heel toegankelijk is en ik krijg regelmatig les van docenten uit het buitenland. Veel tentoonstellingen, evenementen en optredende artiesten doen Nederland aan. In Taiwan zijn er minder mogelijkheden om kennis te maken met andere culturen.

De manier waarop Nederlanders een verjaardag vieren, vind ik nog steeds vreemd. Wat is er leuk aan met z’n allen om de tafel te zitten en over hetzelfde onderwerp te praten? Het voelt meer als een ceremonie dan een feest. Toen ik nog studeerde, was ik geshockeerd dat andere studenten tussen de middag alleen maar broodjes met ham of kaas aten. Ik werd er een beetje bedroefd van. Ik mis het Taiwanese eten überhaupt wel, al ben ik er inmiddels een beetje aan gewend om ‘koud’ te lunchen.

Bij Nederlanders is de balans tussen gewoon jezelf zijn en onbeleefd zijn of egoïsme soms ver te zoeken. Ik vind Nederlandse mannen sociaal en spraakzaam, ze delen graag hun verhaal, mening en voorkeuren. Dat kan ik erg waarderen. Tegelijkertijd vind ik Nederlandse mannen niet erg attent. Ze doen alleen wat je van ze vraagt, maar geven niet een beetje extra. Het zou leuk zijn als ze wat meer initiatief zouden nemen.

Van Taiwan mis ik vooral de taal: mijn moedertaal is Mandarijn. Iedere taal heeft z’n eigen nuances, logica, uitdrukkingen en gevoel voor humor. In andere talen dan mijn moedertaal kan ik mezelf niet exact uitdrukken zoals ik wil.

Vooral subtiliteiten gaan dan ver-loren. Misschien ben ik daarom muzikant. Muziek is immers een universele taal.”

Chung (rechts)
Junior data analist, afkomstig uit Vietnam
“Zes jaar geleden kwam ik naar Nederland om een bachelor te volgen. Ik vond het erg spannend om naar de gay capital van Europa te verhuizen.

Het is interessant hoe Nederland op sommige vlakken zo vooruitstrevend en efficiënt kan zijn, en op andere vlakken toch wat achterloopt. Die oude huizen met piepkleine trappenhuizen bijvoorbeeld, waarbij je met een touw je meubels door het raam naar binnen moet takelen. Kan dat niet automatisch?

Ik snap ook niet hoe jullie zó vaak brood kunnen eten. Bij het ontbijt, tijdens de lunch, soms zelfs bij het avondeten. Elke dag!

Ik kan het wel enorm waarderen hoe open-minded Nederlanders zijn. Iedereen kan zichzelf zijn zonder bespot te worden. Doordat ik bij een gay studentenvereniging ging, heb ik mijn eigen homoseksualiteit beter leren accepteren. Het was inspirerend om te zien hoe iedereen zo zichzelf durft te zijn. Nu ben ik trots op mijn seksualiteit.

Ik vind Nederlandse mannen erg knap, maar soms wel wat te lang voor mij. De datingscene is divers, hoewel het er niet altijd even fraai aan toegaat. Als iemand van Aziatische afkomst krijg ik vaak te maken met ‘no Asians’ op datingprofielen en word vaak afgewezen. Misschien vanwege het vooroordeel dat Aziatische mannen zwak zijn en niet cool genoeg. Ik heb een dikke huid, maar soms schaadt het m’n zelfvertrouwen wel. Desondanks ben ik hier wel mijn eerste grote liefde tegengekomen en is mijn hart voor het eerst gebroken.

Ik mis het eten van thuis. Vietnamees eten is het beste eten van de wereld. Ook mis ik het gevoel van gewild zijn in de Vietnamese datingscene. Maar ik geef niet zomaar op, ik blijf daten en kom vanzelf mijn prins tegen.”

Thomas (links)
Producent, afkomstig uit België
“Elf jaar geleden ben ik hier naartoe gekomen vanwege mijn studie. Daarna vertelde iets me dat ik nog niet klaar was met Amsterdam, dus toen ik na mijn studie een job aangeboden kreeg, nam ik die meteen aan.

Het is grappig te merken dat Belgen en Nederlanders dezelfde taal spreken, maar toch zo verschillend zijn. Ik vind het nog steeds heel raar dat ze je hier feliciteren met de verjaardag van een vriend of vriendin. Als je iemand ontmoet, weet je nooit hoeveel zoenen je moet geven. Het is me al vaker overkomen dat ik iemand die ik niet ken ongemakkelijk net niet op de mond zoen. Oliebollen eten tijdens oud en nieuw is ook zo’n gekke gebeurtenis.

Nederland heeft het in veel opzichten goed voor elkaar. De efficiëntie van hoe zaken hier geregeld zijn, is bijzonder om te zien. Wifi in de trein, een supermarkt die open is tot tien uur ’s avonds, zodat je er na werk nog terecht kunt. In België ben ik weleens verbaasd over hoe vooroorlogs sommige dingen nog steeds zijn.

De gezondheidszorg is hier echter heel anders geregeld. Je betaalt je helemaal blauw, en bij de huisarts sta je na vijf minuten weer buiten. Dat is in België toch wel anders, je hebt daar meer het gevoel serieus te worden genomen.

Nederlanders kunnen zó ontzettend klagen, dat vind ik zo’n afknapper. Je weet wel meteen waar je aan toe bent: ze nemen geen blad voor de mond. Dat is in België vaak niet het geval.

Ik mis de kleine dingen, zoals sommige producten in de supermarkt, maar ook het gemak waarmee je je vrienden opzoekt. Hier in Nederland wordt alles dubbel en dik gepland en als ik mijn vrienden wil zien, moeten we dat ver van tevoren afspreken.”

Claudio (rechts)
Projectmanager, afkomstig uit Zuid-Afrika
“De eerste keer dat ik Amsterdam bezocht, was in 2012 tijdens Koninginnedag. Ik was zó onder de indruk van de levendigheid van de stad, dat ik na mijn studie in Milaan besloot hier naartoe te verhuizen. Dat was in 2014.

In het begin vond ik dat er voor zo’n internationale stad echt een gebrek aan goed eten was, maar gelukkig is het aanbod sindsdien langzaamaan verbeterd.

Wat ik nooit heb begrepen aan Nederlandse mannen is waarom ze hun schaamhaar zo fanatiek scheren. Da’s toch creepy? Ik heb me erg vermaakt met Nederlandse mannen, maar hoef er niet per se eentje te daten. Het lijkt wel alsof er een vast protocol aangehouden moet worden bij het daten met Nederlandse mannen, waarbij weinig ruimte is voor spontaniteit. Ik had eens een date bij een jongen thuis. Na afloop stuurde hij me een Tikkie, omdat we spontaan een tosti en salade bij hem hadden gegeten. Dat snap ik gewoon niet. Misschien is het niet sociaal geaccepteerd om gul en gastvrij te zijn? Of zitten jullie écht zo op de centen?

Dit land is heel functioneel. Ik heb hier een goede balans kunnen vinden tussen mijn werk en privéleven, alles is hier erg efficiënt en je kunt hier vrijwel alles doen wat je wil.

Ik voel me hier ook heel veilig. Dat realiseerde ik me pas toen ik onlangs Zuid-Afrika bezocht.

Daarentegen mis ik het strand enorm, en dat je de horizon vanuit elke richting kunt zien. Ik mis de warmte en de energieke persoonlijkheden die je in Zuid-Afrika tegenkomt. De mensen daar zijn heel oprecht. En daar had ik minder het gevoel dat álles wat je doet, wordt gezien of gemonitord door de overheid.”

Sven (staand)
Projectmanager creatief reclamebureau, afkomstig uit Duitsland
“Ik kwam in 2009 naar Nederland, waar ik eerst een bachelor mediamanagement deed, gevolgd door een master mediapsychologie. Net als Marco (zijn vriend, red.) vind ik de kringverjaardagen gek, maar ook om collega’s drie keer te zoenen op 2 januari, hoe gek mensen op frituur zijn en hoe belangrijk en bijna geforceerd het idee van gezelligheid is.

Soms lijkt het land ook wat schizofreen. Enerzijds geloven jullie erg in het uniforme ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Anderzijds staat Nederland bekend om grenzen te verleggen, innovatief te zijn en dingen onconventioneel aan te pakken. Dat vind ik een interessant spanningsveld.

Nederland is vooruitstrevender en innovatiever dan Duitsland op het gebied van maatschappelijke vraagstukken. Mensen zijn hier ook minder pessimistisch, hebben veel meer humor en zijn vooral flexibeler en oplossingsgerichter. ‘Komt goed’ is een credo dat je vaak hoort of voelt, en vaak zat hebben ze ook nog eens gelijk.

Aan de andere kant kunnen Nederlanders soms nogal opschepperig zijn. Het is absoluut een trots volk. Ook zijn Nederlanders soms wat chaotisch of slordig in hun doen en laten. In Duitsland zijn mensen wat bescheidener en degelijker. En lekker gründlich natuurlijk, dat mis ik soms wel.   

Ondanks dat Amsterdam een kosmopolitische stad is, vind ik dat veel mensen op elkaar lijken: qua uiterlijk, maar ook qua gedrag en interesses. De Dutch millennials binnen de grachtengordel zijn best uniform en op elkaar afgestemd. In Berlijn heb je meer diversiteit, individualiteit en ruimte voor uitschieters.

Drankjes met vrienden bij de Späti avondwinkel halen en ‘s nachts een lekkere döner kebab eten. Dat mis ik aan Duitsland. Om het op zijn Hollands te zeggen: dat is echt genieten, jongens!”

Marco (zittend)
Creative director, afkomstig uit Italië
“Ik heb al eens eerder in Nederland gewoond. In 2005 kwam ik terug voor een tweede stage en sindsdien ben ik hier gebleven. Dingen die ik altijd gek ben blijven vinden: hoe iedereen elkaar feliciteert op een verjaardag, en het concept van ‘lekker uitwaaien’, dat is niet te vertalen.

Ik vind het leven in Nederland georganiseerder en resultaatgedreven. Ook de informaliteit en directheid van mensen kan ik waarderen, zowel op mijn werk als in vriendschappen. Het kan soms bot overkomen, maar uiteindelijk maakt het relaties tussen mensen makkelijker en eerlijker.

Wat ik hier wel mis, is het belang van maaltijden als moment van samenzijn, als sociale gelegenheid bij families en vrienden. Ontbijten gebeurt vaak snel tussendoor, de lunchpauze duurt maar een halfuurtje en zelfs het diner is meestal kort en efficiënt. In Italië wordt het veel meer gezien als qualitytime.

Het kost ook best veel moeite om écht dicht bij iemand te komen en vrienden te worden. Hoewel iedereen wel vriendelijk en open is, moet je eerst een heel proces doorlopen voordat iemand zich openstelt en jou als vriend beschouwt. Bij homo’s gaat dat gelukkig wat makkelijker.

Ik val over het algemeen op blonde, noordelijke types, dus Nederland is voor mij qua mannen zeker interessanter dan Italië. Qua karakter zijn jullie vaak minder gepassioneerd en toegankelijk, waardoor ik het moeilijker vond om ze te peilen en met ze te flirten.

Wat ik mis aan Italië? De openluchtzomeravonden bij de Colonne di San Lorenzo in Milaan, waar je met vrienden tot laat in de nacht biertjes van de avondwinkel kunt drinken. En natuurlijk die drie of vier maanden per jaar waarin je stabiel en warm weer hebt, en je weet dat je je wollen trui zorgeloos in de kast kunt laten liggen.”

Kai
Wetenschapper en psycholoog, afkomstig uit Duitsland
“In 2008 ben ik voor werk naar Nederland gekomen. Er was me al eerder een baan in Nederland aangeboden, maar in eerste instantie trok het me niet zo. Uiteindelijk ben ik van gedachten veranderd.

Wat me opvalt, is dat Nederlanders niet oprecht hun excuses kunnen aanbieden. Wanneer ze het proberen, komt er vaak een ‘sorry’, gevolgd door een ‘maar’, waarmee ze hun excuses proberen te relativeren. Daar staat tegenover dat Nederlanders meer lachen dan Duitsers en zichzelf minder serieus nemen. Dat vind ik een verademing ten opzichte van de Duitse cultuur. Het is hier allemaal wat minder formeel. In Duitsland is men niet zozeer krampachtig, maar worden er wel meer ongeschreven sociale ‘regels’ gevolgd.

In de Nederlandse samenleving lijkt het wel alsof de middenmaat vaak goed genoeg is. Er heerst een zesjescultuur, terwijl ik streven naar perfectie soms ook nodig vind.

De Nederlandse mannen zien er qua styling soms uit alsof ze een paar seizoenen terug zijn blijven hangen. Denk aan de krullen-met-wetlook naar achter. Gelukkig zijn er meer en meer Nederlanders met nieuwe looks, dus het wordt al beter.

Uit mijn thuisland mis ik de muesli zonder toegevoegde suikers, die haal ik nog altijd uit Duitsland. Verder heb ik weleens heimwee naar de biertuinen in Beieren. En Apfelschorle, maar dat zie je hier gelukkig ook steeds vaker.”

Concept: Martijn Tulp & Armando Branco
Foto's: Armando Branco
Styling: Jeroen Kamphorst
Grooming: Camellia Alifi
Met dank aan Clayton Leslie | Hoo