Daten tijdens een lockdown: hoe doe je dat?

Chinese LBHTI-activist en filmmaker Popo Fan besloot om in tijden van corona monogamie eens te proberen. Maar aan de vooravond van de lockdown koos zijn potentiële ‘corona-buddy’ ineens voor een andere man. Noodgedwongen overpeinst Popo nu zijn erotische opties in coronatijd. 

Eind maart verscheen er een hartverwarmend verhaal op de blog Humans of New York: terwijl hij gespannen het resultaat van zijn coronatest aan het afwachten was, opende een jongen Grindr op zijn telefoon en deelde zijn angst met een gepensioneerde dokter die hij op de app had leren kennen. De twee hadden elkaar nog nooit ontmoet, maar ondanks dat bood de oudere man meer dan een luisterend oor: hij haalde boodschappen voor de jongen en liet deze voor zijn deur achter.

De post kreeg honderdduizenden likes op Facebook, misschien wel omdat mensen juist in deze tijd zo toe zijn aan dit soort positieve berichten. Wie had gedacht dat Grindr – waar het normaal draait om het maken van seksafspraakjes – zo veelzijdig inzetbaar is. Maar zaten de twee louter en alleen op de app voor een onschuldig gesprekje? Door de lockdown staan onze sekslevens onder hoogspanning. Is de zorgeloze seksdate in een wereld waarin social distancing het nieuwe normaal is verleden tijd?

De paniekstemming doet denken aan de angst voor aids tijdens de uitbraak in de jaren tachtig, waardoor homomannen in de VS en Europa wantrouwend tegenover elkaar kwamen te staan. De crisis leidde tot een diep stigma dat vandaag de dag nog steeds van invloed is op de hele gemeenschap: van de daddy’s die het zelf hebben meegemaakt tot de twinks, cubs en otters die nieuw zijn in de scene.

“Nieuwe ziekten worden vaak geassocieerd met een bepaalde identiteit”

Maar nu is er dus een nieuw virus waar homomannen (net als ieder ander) mee te kampen hebben. Een vriend uit New York stuurde me de volgende screenshots van Grindr aan het begin van de uitbraak:

“White-Asian couple in search of third. No coronavirus here lol.”
“Midtown, hung, can host, no corona symptoms.”
“Vers dtf #coronafree”

Het woord ‘clean’ op iemands profiel – normaal gesproken een botte term om hiv-negatief aan te duiden – heeft een nieuwe betekenis gekregen. In sommige opzichten is het coronavirus, in vergelijking met hiv, natuurlijk minder angstaanjagend: de incubatietijd is korter en verreweg de meeste jonge mensen die besmet raken, herstellen volledig.

Maar nieuwe ziekten worden vaak geassocieerd met een bepaalde identiteit. Terwijl Covid-19 om zich heen begon te grijpen, nam over de hele wereld de xenofobie en het aantal geweldsincidenten tegen mensen met een Aziatische afkomst in rap tempo toe. Zowel online als offline werden er massaal beledigingen geuit: tijdens het Internationaal Filmfestival van Berlijn werd een Singaporese regisseur op een app voor “coronavirus” uitgemaak. Ik heb zelf ook de nodige verwenseningen naar mijn hoofd geslingerd gekregen (en heb hier melding van gemaakt bij de Duitse politie).

Dit soort voorbeelden staan niet op zichzelf en zijn ook niet nieuw. Voor de coronacrisis kwamen veel mannen ongegeneerd uit voor hun voorkeuren en vooral het type waar ze niet op vallen. “No Asians” was daarvan een van de meest voorkomende. In 2018 probeerde een Aziatisch-Amerikaanse man Grindr aan te klagen voor het gedogen van racisme, maar zoals te verwachten heeft de rechtszaak tot niets geleid. Online platformen lijken het lelijkste in mensen naar boven te halen en geven een agressieve bijklank aan de racistische uitingen van homomannen onder elkaar, een probleem dat nooit serieus is aangepakt door de gemeenschap.

Persoonlijk heb ik datingapps als Grindr lang geleden verwijderd. Ze hadden een negatieve impact op mijn geestelijke gesteldheid: er is zoveel impliciete en expliciete druk van de moordende concurrentie. Zo’n beetje ieder bericht dat je ontvangt bevat een oordeel over je lichaam, je uiterlijk, je kleding of zelfs je overtuigingen. Langdurig gebruik kan makkelijk leiden tot afhankelijkheid: een aantal van mijn vrienden zijn zo verslaafd dat ze elke paar minuten even op hun telefoon moeten kijken. De heroïneshot in de virtuele wereld.

Een andere reden dat ik Grindr heb verwijderd is omdat er in Berlijn, waar ik woon, offline plekken te over zijn waar je seks kunt hebben. Er is voor ieder wat wils: feestjes met de meest uiteenlopende thema’s, allerlei soorten genders en de waanzinnigste dresscodes. Als je wilt kun je het hele weekend feesten tot je erbij neervalt – sommige clubs gaan pas op maandag dicht. Verder kan je natuurlijk ook dansen en flirten, wat veel leuker is dan je telefoon checken op nieuwe berichten. Maar seksclubs zijn daarnaast ook een brandhaard van soa’s en allerlei soorten nare infecties – zelfs in de tijd van PrEP, nu hiv niet meer dezelfde angst oproept als in het verleden.

In 2018 brak er bij KitKatClub, een van de beroemdste seksclubs van Berlijn, bacteriële meningitis uit. Nadat verschillende mensen positief waren getest zag de club zich genoodzaakt het pand grondig te ontsmetten. En in het weekend voordat Duitsland al zijn uitgaansgelegenheden dicht gooide, liepen meerdere mensen het coronavirus op bij de populaire club Kater Blau - zo veel zelfs dat de gemeente iedereen die daar die avond was geweest opriep om in zelfisolatie te gaan. Als het coronavirus voorlopig nog onder ons is, zal seks dan ooit weer zo onbekommerd zijn als het was? Ik huiver bij de gedachte aan de goedkope geur van ontsmettingsmiddel op een plek waar lichaamssappen normaal gesproken rijkelijk vloeien. En wat moeten we dan doen: vooraf de edele delen van onze bedpartner ontsmetten met een alcoholhoudende desinfectiespray? Dat heeft waarschijnlijk niet eens nut en kan daarnaast tot andere problemen leiden.

“Deze jongen wilde altijd afspreken. Dat soort gretigheid komt onder Duitsers zelden voor”

De derde reden dat ik niet meer op Grindr zit is omdat ik een aantal vaste seksbuddy’s/bedpartners heb. De – tot voor kort – best inzetbare onder hen was een jonge Duitser die qua persoonlijkheid het complete tegenovergestelde van mij was: extreem introvert terwijl ik juist een enorme kletskop ben. Mijn vrienden noemden hem altijd ‘de Stille’. Met ‘inzetbaar’ bedoel ik dat hij qua lichaamsbouw en uiterlijk precies mijn type was: ik val meestal op mannen die niet erg lang zijn, en hij was iets minder lang dan ik, wat zelden voorkomt in Duitsland. Daarbij vulden we elkaar in bed perfect aan. Bovendien reageerde hij altijd gelijk op mijn berichtjes en wilde hij altijd wel afspreken, wat wel zo makkelijk was. Dat soort gretigheid komt onder Duitsers, die normaal niet snel voor iets warmlopen, zelden voor. Omdat we zo van elkaar verschilden, hadden we toen we elkaar voor het eerst ontmoetten besloten dat we alleen seks met elkaar zouden hebben en nooit een relatie zouden aangaan.

Meer dan een jaar spraken we zo’n beetje om de week met elkaar af: niet alleen voor seks maar ook voor een kopje thee of om te lunchen. Maar nu hadden we elkaar al bijna een maand niet meer gezien. Dat kwam deels door een ongemakkelijk voorval tijdens ons laatste afspraakje: terwijl we lekker met elkaar bezig waren viel mijn oog op twee kleine bobbeltjes rond zijn anus. Omdat ik zijn lichaam als geen ander kende zat deze verandering, hoe klein ook, mij niet helemaal lekker. Haastig maakte ik het af en na afloop raadde ik hem onverholen aan om zich te laten testen. Meteen maakte hij een afspraak bij de dokter en gelukkig waren alle testen negatief. De twee bobbeltjes bleken een veelvoorkomende huidaandoening te zijn en geen soa.

Daarna kregen we het allebei druk en gingen er een aantal weken voorbij zonder dat we met elkaar afspraken – misschien kwam het wel door het gênante momentje, ik weet het niet. Toen het Internationale Filmfestival van Berlijn eenmaal begonnen was zat mijn agenda tien dagen lang helemaal vol. Iedere dag steeg het aantal nieuwe coronagevallen, en de vijandigheid tegen Aziaten werd steeds erger. Aan het einde van het festival besloot ik, een week voor de meeste andere inwoners van Berlijn, om in zelfisolatie te gaan – en om mijn risico zoveel mogelijk te beperken zonder aan geheelonthouding te hoeven doen, bedacht ik me dat ik monogamie wel eens kon uitproberen. Ik stuurde “hoe is-ie” naar de Stille en na wat ge-app over en weer, schreef hij:

“Popo, ik moet je iets vertellen. Ik heb iemand ontmoet, en we gaan serieus daten.”

Een berichtje zonder een enkele emoticon: de ongemakkelijkheid en de aarzeling aan de andere kant van de telefoon waren voelbaar.

Ik had wel gedacht dat deze dag zou komen, maar nu het zover was, gingen er allemaal tegenstrijdige gevoelens door me heen. Op de een of andere manier had ik het niet zien aankomen. Zou het misschien anders zijn afgelopen als we het de vorige keer niet over soa’s hadden gehad?

Nadat we die nacht seks met elkaar hadden gehad, waren we dicht tegen elkaar aangekropen. "Ik moet je iets vertellen." Door op die manier over het onderwerp te beginnen had het geleken alsof ik met een serieus voorstel zou komen. Maar in plaats daarvan zei ik dat hij daar beneden twee bobbeltjes had. Geregeld lagen we na een vrijpartij verstrengeld in een omhelzing, en soms vroeg ik me af, als ik zijn hart hoorde bonzen, of hij me misschien iets wilde vragen? Wilde hij misschien meer?

Gelukkig had ik het nooit gevraagd. We wisten dat een relatie er niet in zat.

Als hij het gevraagd had, hadden we misschien niet eens meer seks kunnen hebben.

“Net toen het spannend begon te worden, vroeg hij me abrupt op het vliegtuig te stappen”

Europa was een oorlog begonnen tegen de pandemie en ik had het gevoel dat ik aan de vooravond van de strijd een generaal had verloren: ik had een seksuele hongersnood in het vooruitzicht die lang zou kunnen gaan duren. Terwijl Europeanen massaal naar de supermarkt gingen om eten te hamsteren, begon ik mijn erotische opties tijdens de quarantaine te overpeinzen. Op date met nieuwe mannen was geen optie en bovendien ook onveilig. Maar virtueel zouden mijn behoeften nog wel kunnen worden bevredigd.

Dus pakte ik mijn telefoon erbij en appte ik een van mijn andere Europese lovers, een jongen die in S----- woont. We hadden plannen om in maart samen naar Italië te gaan (we hadden het niet slechter uit kunnen kiezen!), maar die reis moest natuurlijk op de lange baan worden geschoven. Na wat uitdagende appjes werd het hem duidelijk wat mijn bedoeling was. Net toen ik mijn seksuele fantasieën op de app had gezet en het spannend begon te worden, vroeg hij me abrupt op het vliegtuig te stappen om hem op te komen zoeken: “Als je bij mij naar binnen wilt, moet je dat vliegtuig in.” Het klonk alsof hij het meende. Het was duidelijk dat hij niet helemaal door had hoe ernstig de situatie was, en dat reizen echt geen optie was.

De aflevering “Striking Vipers” in het vijfde seizoen van Netflix-serie Black Mirror gaat over virtuele seks die de grenzen van geslacht en ras overschrijdt. In een virtual-realityspel kiezen twee zwarte heteromannen een Aziatische man en vrouw als avatar en hebben dan onverwachts explosieve seks met elkaar. Maar in de echte wereld laten we ons leiden door woorden, geluiden en beelden, en niet iedereen heeft genoeg fantasie om van virtuele seks te kunnen genieten. Het kan zelfs een bepaalde esthetische training vereisen: je moet je kunnen losmaken van de fysieke wereld en diep in je eigen ziel en die van je partner staren om jullie diepste verlangens naar boven te halen. Het is duidelijk dat mijn vriend uit S ----- niet de meest geschikte partner hiervoor was.

Maar waarom zou ik mezelf tot Europa beperken als geografische afstand niet meer uitmaakt? Meteen dacht ik aan een vriend in B---- met wie ik ooit een vakantieliefde heb gehad. Als ik zijn social media mocht geloven, dan zat hij behoorlijk in de put vanwege zelfisolatie. Ik appte hem en in no time was het vuur weer aangewakkerd. Ik werd overweldigd door de woeste sensatie dat ik op hem zat en hard zijn lichaam binnendrong. Maar ik was zo gefocust op mijn eigen opwinding dat ik het nauwelijks merkte toen de zware ademhaling aan de andere kant van de lijn stopte: de verbinding was verbroken.

“Hallo? Hallo? Kut!”

Het probleem lag duidelijk bij mij. Sinds het begin van de lockdown zat iedereen thuis als een malle te videochatten en series te bingewatchen. Door een historisch hoge piek in de vraag, kon de piepende en krakende infrastructuur van Europa het allemaal niet meer bijbenen – Netflix moest zelfs de beeldkwaliteit tijdelijk verlagen. Met mijn laatste data van de maand belde ik hem op, maar tegen die tijd waren we niet meer in de stemming. Er zat niets anders op dan uitleggen wat er was gebeurd en hem welterusten wensen.

Zelfs bij virtuele seks is goed werkend gereedschap cruciaal.

“Een bekend Chinees gezegde luidt: van elkaar houden is makkelijk, maar samenwonen verre van”

Toen ik dit alles aan een vriendin vertelde, moest ze lachen. 'Dus nu zie je dat het singlebestaan een keerzijde heeft?' Dit was een toespeling op haar eigen superieure situatie: ze heeft thuis een vriendje en twee katten. En toch vraag ik me af... zijn mensen met partners nu echt beter af? Het is net als die mensen die wc-papier hamsteren, bang als ze zijn dat het opraakt waardoor ze meer kopen dan ze nodig hebben. Vriendjes hebben ook hun nadelen, vergeleken met wc-papier: ze hebben een mond maar daar komen niet altijd fijne dingen uit; ze hebben handen, maar kunnen niet altijd koken. Soms slaan ze je zelfs.

Volgens Southern Weekend, een Chinese hulpverleningsinstantie voor slachtoffers van huiselijk geweld, kwamen er in februari 175 meldingen binnen in één district van de provincie Hubei – twee keer zoveel als in januari en drie keer zoveel als in dezelfde periode vorig jaar. Omdat de politie aan de frontlinie stond in de strijd tegen de pandemie en officieren van justitie thuiswerkten, was er niemand om de telefoon op te nemen, en werd het extra moeilijk om melding te doen van huiselijk geweld. Omdat door heel China wegen waren afgesloten was het voor families en instanties nauwelijks mogelijk om hulp te verlenen – en dit in een land waar de meeste zaken over huiselijk geweld uitlopen op verzoening, waardoor slachtoffers bij de daders in blijven wonen.

Sinds de Chinese burgerlijke stand weer open is, loopt het aantal echtscheidingsaanvragen dat wordt ingediend steeds verder op. Het lange, geïsoleerde samenzijn heeft geresulteerd in een dramatische stijging van het aantal echtscheidingsaanvragen in vergelijking met vorig jaar. 'Van elkaar houden is makkelijk, maar samenwonen verre van', luidt een Chinees gezegde, en bij elk stel dat erin slaagt een maand lang samen opgesloten te zitten zonder elkaar de hersens in te slaan zit het wel goed.

Als de Stille en ik een week in hetzelfde appartement vast hadden gezeten, zouden we gillend gek van elkaar zijn geworden, hoe fantastisch de seks ook was. Hij zou door het lint zijn gegaan door mijn eindeloze geratel en ik zou zijn stilte verstikkend hebben gevonden. Desondanks ben ik nog steeds een beetje verbluft dat hij nu een ander heeft.

Moraal van dit verhaal: wie is je veiligste en meest geschikte sekspartner? Dat ben jij zelf! Je hebt handjes waar niks aan mankeert, dus waarom zet je die niet gewoon aan het werk? Wetenschappelijke onderzoeken hebben aangetoond dat zelfbevrediging een dopaminegolf veroorzaakt die pijn verlicht en voorkomt; het geeft je immuunsysteem een boost en helpt tegen verkoudheid en griep. En voor degenen onder ons die in thuisisolatie zitten, is het een niet onbelangrijke vorm van lichaamsbeweging. Blijkbaar verbrand je met masturberen ongeveer 70 calorieën en doordat je hartslag omhooggaat is het ook nog eens een goede work-out voor je hart. Om iedereen aan te sporen thuis te blijven, krijg je bij Pornhub een gratis premium-lidmaatschap van 7 dagen als je je nu inschrijft.

Een orgasme houdt het virus natuurlijk niet op afstand. Maar de meesten van ons weten uit ervaring wel dat het wat verlichting biedt. Iets dat velen van ons tijdens de lockdown hard kunnen gebruiken. Dus als je in de stemming bent en niemand binnen handbereik hebt, wees dan eens lief voor jezelf. Maar vergeet in deze tijd dus niet je handen te wassen!

Dit essay werd vertaald door Allen Young en Sebastiaan Breukel. Het verscheen eerder in het Chinees, in iets langere vorm, op Initium Media. 

Coverfoto: Dahahm Choi