Waarom heb ik geen gay vrienden?

Journalist Ruben Wissing is zo’n zes jaar happily uit de kast, wordt omringd door leuke homo’s in Amsterdam en leeft voor Drag Race en het Songfestival. Toch bestaat zijn vriendenkring voor negentig procent uit heterovrouwen. Hoe kan dat?

“Ik heb geen gay vrienden. Wel een paar lesbische vriendinnen en chille gay kennissen, maar op mijn vriendje na geen enkele gay man als goede vriend. Is dat toeval? Ik denk het niet. Is het erg? Niet per se, ik heb enorm lieve vrienden. Maar toch, hoe woke m'n hetero vrienden ook zijn, hun inlevingsvermogen is niet oneindig. Hun interesses en persoonlijke ervaringen stroken soms fundamenteel niet met de mijne. Niet uit onwil, maar simpelweg omdat ze een ander referentiekader hebben. Hoewel ik wéét dat er genoeg gay mannen rondhangen bij wie ik dan wel aan het juiste adres zou zijn, heb ik die vriendschappen nooit echt een kans gegeven. Bewust of onbewust. Voor iemand die maar wat graag roeptoetert dat-ie onderdeel uitmaakt van de lhbtq-gemeenschap, leef ik een behoorlijk geïsoleerd queerbestaan. Wat een doodzonde, realiseer ik me nu. Hoe heb ik het zover laten komen? Een hypothetische reconstructie.

Vermoeden 1: Vastgeroeste vriendschappen uit m’n ‘heterotijd’

Veel vrienden ‘voor het leven’ heb ik gemaakt toen ik zoekende was en in de kast zat. Destijds maakte ik geen gay vrienden uit angst voor mijn eigen outing, daarna maakte ik geen gay vrienden omdat m'n hetero vrienden me accepteren. Dus de noodzaak om me aan te sluiten bij een queer studentenvereniging of gezellige COC-chatgroep heb ik nooit gevoeld. Natuurlijk tref ik sindsdien leuke homo’s op m’n werk of op een feestje, maar vriendenkringen zijn vanaf een bepaalde leeftijd zo verankerd en onveranderlijk – tenzij je je leven radicaal omgooit of gaat emigreren. En zelfs zo’n toevallige ontmoeting opende niet per se deuren voor me. Dat brengt me bij vermoeden 2.

“Is dit de geïnternaliseerde homofobie waar je zo nu en dan over leest? Ja”

Vermoeden 2: De misconceptie dat contact tussen homo's altijd een beetje seksueel is

Mijn telefoon staat vol met nummers van oude dates, echt wel jongens waar ik een vriendschappelijke klik mee zou kúnnen hebben. Ik heb hen nog nooit een belletje gegeven, want dat zou op z’n minst voor één van de twee als een verkapte bootycall voelen, toch? Tenminste, dat dacht ik dan. Onbewust zat een volledig platonische vriendschap met homo's niet in mijn hoofd als optie. ‘Homo's neuken toch allemaal met elkaar?’ Bullshit natuurlijk, maar deze gedachte wemelde wel door mijn hoofd. Ook als een vriendelijke gay collega, waar ik geen geschiedenis mee heb, vroeg of ik koffie wilde drinken. Bij hetero vrouwen heb je tenminste de garantie dat iedere vorm van interesse in elkaar puur is gebaseerd op vriendschap. Is dit dan die geïnternaliseerde homofobie waar je zo nu en dan over leest? Ja.

Vermoeden 3: Het idee dat een homo tussen een horde hetero’s een teken van emancipatie is

Lekker mengen en verbinden, weg met hokjesdenken. Waarom uitgaan in de Reguliersdwarsstraat als je net zo goed jezelf kunt zijn op iedere andere plek? Er valt wat voor te zeggen, maar deze gedachte stoelt persoonlijk vooral op een ideaalbeeld waar ik me (nog) niet in kan vinden. Eigenlijk wil ik op plekken uitgaan waar ook dragqueens zijn, Songfestivalhits worden gedraaid in november en niet grappend met ‘flikkertje’ gescholden wordt. Maar ik heb me daar niet door laten leiden, want safe spaces waren toch iets uit de tijd van Stonewall, ver voor mijn geboorte?

“Gay vrienden kunnen natuurlijk net zo goed gaan wandelen op de Utrechtse Heuvelrug”

Vermoeden 4: Het idee dat opgaan in de gayscene een valkuil is

Nog zo’n stupide blokkade im Kopf. Alsof ik met gay vrienden per se een hedonistische levensstijl zou moeten hebben met drank, drugs en onveilige groepsseks in kelders in Zaandam. Gay vrienden kunnen natuurlijk net zo goed op zondag gaan wandelen op de Utrechtse Heuvelrug. En dan ergens een boerenuitsmijter eten en over het leven praten (een van de dingen die ik graag met m’n hetero vrienden doe). Maar ja, die realisatie heb ik nu pas, lekker laat. En precies op zo'n punt in mijn leven dat ik je een definitieve lijst kan geven van alle mensen waarmee ik de komende twintig jaar naar Lowlands zou gaan.

Ik hoor je denken: wat een treurige bedoening, Ruben! Ik weet het. Gelukkig begrijp ik waar het vandaan komt en kan ik nu een knop omzetten. Actief naar vrienden zoeken is een uitdaging, maar hé, waarom niet? Als je omgeving een beetje meezit zijn gelijkgestemden altijd te vinden, zolang je er maar voor open staat. Dus, wie heeft er zin in een gemberthee op anderhalve meter afstand?”

Beeld: iStock