“Al sinds mijn tienertijd wil ik de beste zijn”

Sinds zijn lastige tienertijd kampt columnist Pim Nugteren met bewijsdrang. “Diep in de kast voelde ik me minder dan anderen. Ik putte hoop uit de gedachte dat ik de wereld ooit het tegendeel zou bewijzen.”

Daar was ze dan. Tot in de oneindigheid torende ze boven me uit. Met haar 163 verdiepingen en 829,84 meter hoogte is de Burj Khalifa het hoogste gebouw op aarde. Waar je ook rijdt in Dubai, je ziet haar in de verte trots boven alle andere gebouwen uitsteken. Soms verlicht door duizenden lampjes, soms zelfs vergezeld door een spectaculaire lichtshow. Ze claimt haar plek op deze wereld op een manier waarop niemand anders dat kan.

Ooit wilde ik, net als de Burj Khalifa, mijn kop ver boven elk maaiveld uitsteken. Ik zat vol dromen en ambities, was vastberaden de beste te zijn. Mijn tijd in de kast, waarin ik me anders voelde dan anderen, minder zelfs, vormde de voedingsbodem voor deze onuitputbare geldingsdrang. Het leek alsof ik er niet toe deed – een gevoel dat pestkoppen maar wat graag bevestigden – maar ik putte hoop uit de gedachte dat ik de wereld ooit het tegendeel zou bewijzen.

“In mijn Amsterdamse grachtenwoning torende ik uit boven de pestkoppen uit het boerendorp waar ik opgroeide”

Die tijd kwam. Na mijn coming-out haalde ik, vastberaden te bewijzen wat ik in mijn mars had, alsnog de verloren schooljaren in op een peperdure privéschool. Daarna rondde ik een hbo-opleiding af en vervolgens een universitaire. Nadat ik het in mijn ogen hoogst haalbare opleidingsniveau had behaald, begon ik mijn carrière. Ik hopte van job naar job met zo groot mogelijke sprongen om zo snel mogelijk te belanden waar ik wilde zijn. Het merendeel van mijn vrienden was ik inmiddels voorbijgestreefd. De mensen die mij ooit pestten vanwege mijn homoseksualiteit liet ik ver achter me in de Vinex-wijk van het boerendorp waar ik opgroeide. In mijn Amsterdamse grachtenwoning torende ik ver boven hen uit. Het was goed zo, het was me gelukt.

Na mijn bezoek aan de Burj Khalifa belandde ik op de bank bij vrienden die ik was op komen zoeken in het prachtige Dubai. We hadden een open gesprek over hoe je in de jeugd reeds de eigenschappen en karaktertrekjes lijkt te ontwikkelen waar je het de rest van je leven mee zult moeten doen. Hoe hard je ook probeert je ertegen te verzetten, het blijft een deel van je.

Ik begaf me in hun penthouse, dat, net als alles in Dubai groot, groter, grootst was. Vergeleken met hun vijfhonderd vierkante meter met een spa, zwembad, gym en meer slaapkamers en marmeren badkamers dan je op één hand kunt tellen, leek mijn grachtenpandje in Amsterdam ineens een kleine zolderkamer. Ineens borrelde mijn bewijsdrang weer op, als een bijna ontkurkte fles champagne. Alles wat ik bereikt had, deed er niet meer toe. Dit wilde ik ook. Ik wilde de beste zijn. Ooit word ik net als de Burj Khalifa.

Meer lezen? Hier vind je alle columns van Pim Nugteren.

Beeld: Peter van der Wal