"Niemand mag zich bemoeien met het coming-outproces van een ander"

Iemand ongevraagd uit de kast duwen, kan enorme consequenties hebben, aldus columnist Bo Hanna. "Ik was vroeger als de dood dat mijn 'geheim' bij de verkeerde mensen terecht zou komen."

Een vriendin vertelde mij laatst dat haar broertje, die gay is, met wilde verhalen thuiskwam over jongens die elkaar ‘exposen’ op Snapchat. “Jongens outen elkaar als ze ruzie hebben of omdat ze bijvoorbeeld wraak willen nemen op iemand waarmee hun vriendje is vreemdgegaan”, legde hij mij later uit toen ik ernaar vroeg. Hij maakte zich zorgen om de veiligheid van leeftijdsgenoten. En terecht, iemand ongevraagd uit de kast duwen kan enorm gevaarlijk zijn. 

"Ik baalde dat anderen voor mij besloten wanneer ik mijn seksualiteit publiekelijk kenbaar moest maken"

In Marokko werd vorig jaar pijnlijk duidelijk hoe verregaand de consequenties kunnen zijn van het ‘outen’ van queer personen. Daar werden verschillende homo- en biseksuele mannen lastiggevallen en mishandeld nadat foto’s van hen waren verspreid die afkomstig waren van datingapps als Grindr. Het geweld begon nadat een influencer, die zelf transgender is, haar duizenden volgers opriep nepprofielen aan te maken op datingapps om homomannen publiekelijk te ontmaskeren. Naar eigen zeggen wilde zij met de actie bewijzen dat homoseksualiteit veel meer voorkwam in de Marokkaanse samenleving dan werd verondersteld. Het leidde ertoe dat mannen die meestal niet open waren over hun seksuele voorkeur, uit huis werden gezet door familieleden of gechanteerd werden met hun identiteit.

Ook dichter bij huis worden queer personen uit de kast geduwd. Uit recent onderzoek van NRC bleek dat een gereformeerde scholengemeenschap uit Gorinchem leerlingen ertoe dwong uit de kast te komen bij hun ouders. Meerdere leerlingen werden geconfronteerd met een gesprek waarin zij geforceerd werden hun seksuele voorkeur kenbaar te maken aan hun ouders. Op de middelbare school heerste bovendien een homofoob klimaat. Zo liet een docent zich negatief uit over homoseksualiteit door het een ‘psychische ziekte’ te noemen.

Ook ik groeide op in een omgeving waar homoseksualiteit taboe was. Toen ik er op mijn vijftiende geleidelijk achter kwam dat ik op mannen val, hield ik dat in het begin voor me. Maar ondanks dat mijn christelijke omgeving veel moeite had met homoseksualiteit, vertelde ik het rond mijn vijftiende in vertrouwen aan een aantal vrienden. Na een jaar wikken en wegen bracht ik ook een paar familieleden op de hoogte. Als tiener wilde ik namelijk niets overhaasten; ik moest rekening houden met mijn woonsituatie en schoolomgeving. Zo koos ik ervoor mijn relatie geheim te houden op school en besloot ik op mezelf te gaan wonen vóór ik familieleden vertelde dat ik op mannen val.

Toen iemand mij samen met mijn vriend had gezien, verspreidden de roddels over mijn relatie zich alsnog in de Noord-Limburgse gemeente waar ik opgroeide. Al snel stonden mijn vriend en ik bekend als ‘homo’s’. Ik herinner me dat ik als de dood was dat mijn ‘geheim’ bij de verkeerde mensen terecht zou komen, dat ik zou worden ontmaskerd. Ik baalde ervan dat anderen voor mij dachten te mogen bepalen wanneer ik mijn seksualiteit publiekelijk kenbaar moest maken.

“Het is voor queer jongeren steeds moeilijker zichzelf in alle rust en anonimiteit uit te vogelen”

Door de komst van sociale media is de druk van de buitenwereld toegenomen en is het moeilijker geworden om onze privacy te beschermen. Voor queer jongeren wordt het daardoor steeds moeilijker om zichzelf in alle rust en anonimiteit uit te vogelen. 

Hoewel homoseksualiteit steeds bespreekbaarder lijkt te worden, moeten we oog houden voor persoonlijke omstandigheden. Het is belangrijk dat queer personen – ongeacht hun omstandigheden – altijd hun eigen tempo kunnen bepalen. Niemand dient zich te bemoeien met het coming-outproces van een ander.

Beeld: Celso de Sanders