We gaan terug naar de jaren negentig, toen de societyfeestjes nog niet waren vergeven van b-garnituur BN’ers en influencers, maar er sprake was van heuse poldervedettes als Jan en Monique des Bouvrie, Harry Mens en alle vriend(inn)en van Jeroen Krabbé. Hier een aantal leuke fragmenten uit Glamourland.
Glamourland had als ondertitel ‘Society volgens Dröge’. Het was een programma waarin presentator Gert-Jan Dröge met gepaste afstand en een scherp oog voor buitenissige details vilein commentaar gaf op premièrefeesten, winkelopeningen, jachtpartijen, vernissages en andere gelegenheden. Hij gaf de mensen vanaf 1990 een kijkje in de wereld van de vaderlandse nouveau riche, die hij steevast met een vleug ironie benaderde zonder mensen compleet voor schut te zetten.
Daar zijn we weer!
Een van de vaste pijlers van het programma was Jan des Bouvrie, de bekende interieurontwerper uit Naarden-Vesting die steevast werd aangekondigd met de woorden: “Hallo, daar zijn we weer!”
Elke aflevering eindigde met Gert-Jan Dröge, die liggend in bed moest bijkomen van al dat gefeest. Een verpleegster stopte hem in en zei daarbij iedere keer opnieuw: “Gaat het weer een beetje, meneer Dröge?”
Wie was Gert-Jan Dröge?
De presentator was openlijk homoseksueel, begon zijn carrière als regieassistent en was een graag geziene gast in Amsterdamse uitgaansgelegenheden in de jaren tachtig. Hij begon zijn eigen café Chez Nelly, samen met Nelly Frijda. Later werd hij bedrijfsleider van Richter en De Schakel, twee discotheken.
Rond die tijd kreeg hij ook een column in de Haagse Post, Milieu genaamd. Hier plantte hij het zaadje voor wat later Glamourland zou worden. Op 64-jarige leeftijd kwam Dröge te overlijden aan de gevolgen van longkanker, in 2007.
Bontmodeshow
In het onderstaande fragment is te zien hoe een piepjonge Humberto Tan vanonder een volle bos haar een aflevering van Glamourland aankondigt waarin Gert-Jan Dröge een bontmodeshow bezoekt en een ‘moordweekend’. Het begint al goed, met de aankondiging van Pauline Broek-Omlaag van het NOS Journaal.
Vervolgens komt Frank Govers in beeld, die mag vertellen dat dieren die voor hun bont worden gefokt ‘een verrukkelijk leven’ hebben, en volgens Dröge dus automatisch voor ‘verrukkelijke manteltjes zullen gaan zorgen’. Dit allemaal onder het motto ‘Bont is natuurlijk’. En zo trok een BONTE stoet aan mannequins aan het publiek voorbij. Dat voornamelijk bestaat uit vrouwen die zelf ook een bontjas hebben maar deze niet durven aan te trekken. De voormalige Miss Holland 1965 Anja Schuit vindt er het hare van: “Belachelijk als het een bontshow is en niemand durft z’n bontjas aan te trekken!” En zangeres Sasi Naz vindt bont gewoon heel vrouwelijk en mooi.
Modehuis Hardies
In een ander fragment bezoekt Dröge het jaarlijkse gala van Modehuis Hardies in Den Haag. Ook hier weer vosjes die losjes om schouders zijn geknoopt, parels die nonchalant in de hals liggen en bijou-koffers die tot op de bodem zijn uitgeschraapt, waarbij een dame in beeld komt die van top tot teen in strass-stenen is gehuld – zelfs haar voorhoofd is ermee bekleed.
De presentator vergaapt zich aan alle sieraden die hij aantreft: “Een enkeling had er zelfs de kroonluchter voor gesloopt. Als het maar glimt.” Waarop actrice Liz Snoyink briesend in beeld komt en roept: “Goud, glitter, goud, glim, ik vind het allemaal lelijk!”
Even verderop lalt Sylvia de Leur in de camera dat ze Ans Markus al drie keer in dezelfde jurk met veren heeft gezien. Dit na de opmerking van Dröge: “Het kippenhok van Ans Markus oogste weer veel bewondering.” Zangeres Sugar Lee Hooper sluit de avond ‘ordinair’ af, want daar houden ze volgens Dröge ook wel van in Den Haag.
Gentleman ‘91
Tot besluit een derde fragment, waarin te zien is hoe Gert-Jan Dröge een soort voorloper van de Miljonair Fair bezoekt. Met de volgende woorden als introductietekst: “Op het gevaar af dat we te vaak elitair zijn en u te vaak meenemen naar zuiver exclusieve partijen, konden we toch niet nalaten een bezoek te brengen aan de bijeenkomst Gentleman ’91. Een beurs voor echte heren.”
Aansluitend introduceert Dröge een nieuw probleem in Nederland: de bloemenkinderen van de jaren zestig worden een dagje ouder. Hij bezoekt een congres met de naam ‘Grijs of Turbo-grijs?’. Hier is te zien wat mensen van rond de veertig aan moeten trekken.
Ook hier kan hij het niet laten: er verschijnt een dame in beeld met een strakgetrokken witte lap om haar hoofd, waarop hij zegt: “Spijtig genoeg was het niet echt de moeite waard de kleding mee te nemen na afloop. Op een enkele steunkous na.”
