Xillan Macrooy: “Er zijn zoveel queer verhalen die een podium verdienen”

‘Pretty Boy’ is de eerste van een reeks singles van Xillan Macrooy. In een interview met Winq vertelt de zanger over zijn eerste schreden op het muzikale pad, de band met zijn broer Jeangu en de thema’s die hij behandelt in zijn songs.

‘Pretty Boy’ is de eerste van een reeks singles waarin de beleving van zwart en queer zijn centraal staat. Het zijn cinematische passages uit het dagboek van Xillan Macrooy, waarin hij de schoonheid van verdriet, verlies en verandering bezingt. De eenzame melancholie die het begin van het nummer kleurt, ontwikkelt zich tot climax. ‘Pretty Boy’ is een schaamteloze smeekbede van iemand die wil voldoen aan het artificiële schoonheidsideaal dat door social media wordt opgelegd aan jonge queers. 

Daarover later meer Vertel eerst eens iets over je achtergrond, kom je uit een muzikale familie? 

“In mijn familie zijn er geen professionele muzikanten, maar wel grote muziekliefhebbers; er was altijd muziek in huis. Mijn vroegste herinneringen zijn van mijn moeder die met volle overgave meezong met soulvolle diva’s zoals Mariah Carey, Toni Braxton en Cher.

Wanneer we met mijn vader door de straten van Paramaribo reden, waren het de rauwe klanken van reggaelegende Bob Marley of de zoete liefdesverklaringen van Luther Vandross die door de speakers galmden. Mijn ouders hebben op die manier de eerste muzikale zaadjes geplant en daarmee onbewust mijn droom om muzikant te worden gevoed.

Ze hebben ook altijd mijn muzikale pad en de vele wendingen ook altijd ondersteund, in het begin door het kopen van de instrumenten waarmee ik mijn eerste nummers schreef en later door mijn studie aan het Conservatorium van Amsterdam mogelijk te maken. Ik zal hun eeuwig dankbaar zijn voor de vrijheid die ze mij hebben gegeven om niet alleen te dromen, maar ze ook waar te maken.”

Net als je broer Jeangu werk je aan een eigen soloproject. Inspireren jullie elkaar? Wat kun jij van hem leren en wat leert hij van jou?

“Jeangu en ik hebben dezelfde opvattingen over kwaliteit, omdat we inspiratie halen uit dezelfde bronnen. Het kan ook niet anders, aangezien we de eerste twintig jaar van ons leven onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. Als kleine jongens deelden we onze creatieve expressie. We spraken altijd dezelfde creatieve taal. Eerst door middel van beeldende kunst toen we op de Nola Hatterman Academie tekenden, en daarna als singer-songwriter duo in Paramaribo. 

Later zijn we wat meer ons eigen pad op gegaan, zodat we ons als individuen konden ontwikkelen. Maar het blijkt telkens opnieuw dat we elkaar in de muziek weer vinden en misschien wel het beste begrijpen. Het is heel fijn om een broer te hebben die een betrouwbaar klankbord is. Het delen van prille muzikale ideeën kan heel kwetsbaar zijn voor het creatieve proces, maar ik weet dat zijn feedback vanuit een oprechte plek komt. 

Jeangu en ik hebben ons losgemaakt van de gemengde identiteit die we als tweeling deelden en staan nu we als twee volwaardige individuen naast elkaar. Ik denk dat we beiden geduld en empathie van elkaar leren. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, zolang je de ander maar de ruimte en vrijheid geeft om te leven naar zijn eigen opvattingen en principes.” 

Je schrijft dat je (black) queer identity centraal staat, met thema’s die terugkomen als toxic masculinity, beauty standards en gender normativity. Een hele mond vol, waarom heb je hiervoor gekozen?

“Deze thema’s zijn zo nauw verbonden met mijn identiteit, dat ze op een heel organische manier ook in mijn werk als songwriter naar boven komen. Het was in die zin ook geen bewuste keuze om te schrijven over deze onderwerpen, maar veel van mijn nummers zijn nou eenmaal gedramatiseerde (semi-) autobiografische passages uit mijn dagboek.

Mijn songs zijn net hoofdstukken uit mijn coming of age verhaal, omdat ze vaak reflecteren op een bepaalde tijd in mijn leven als jongvolwassen man. Ik merkte dat hoe authentieker mijn persoonlijke leven, hoe authentieker mijn schrijven werd. Op een gegeven moment werd de verhaallijn in de verschillende songs duidelijker, waardoor het idee voor een serie singles rondom mijn queer identiteit ontstond.”

Wat kun je vertellen over je nieuwe single ‘Pretty Boy’ en de EP die daarop volgt?

“‘Pretty Boy’ is deel van de soundtrack van mijn leven als tiener en jonge twintiger, die gedeeltelijk getekend waren door een obsessie met gehoord, gezien en gewild willen zijn. Je kunt ‘Pretty Boy’ ervaren als break-up song, maar in essentie is het een nummer over de angst voor afwijzing. 

Als ik nu terugkijk naar de periode waarin ik dit nummer heb geschreven, dan zie ik hoe een ongezonde verhouding met afwijzing mijn onzekerheden onder een vergrootglas heeft gezet. Alhoewel mijn leven nu veel meer in het teken staat van balans, is het is nog steeds heel bevrijdend om me in mijn muziek over te geven aan de emotie, hoe irrationeel of buitenproportioneel die ook mocht zijn. 

Ik leer veel over mezelf door mijn schrijven, omdat de emotionele vrijheid veel materiaal om op te reflecteren geeft. De nummers op die op EP komen zullen niet allemaal autobiografisch zijn en ook niet allemaal even melancholisch, omdat ik het als schrijver ook fijn vind om de huid van andere personages te kruipen. Er zijn zoveel queer verhalen die een podium verdienen en ik hoop met dit project daar een steentje aan bij te dragen.”

Laatste vraag: wat zijn jouw plannen voor de nabije toekomst?

“Veel schrijven en op het podium staan voor echte mensen. Ik werk op dit moment aan een paar projecten waar ik heel enthousiast over ben. Ik kan niet wachten om daar meer over te delen met de mensen die mij volgen.”

Luister naar ‘Pretty Boy’ via Spotify.

Fotografie: Cal Dodge