Jamie-acteur Max: “Ik dacht niet dat ik de rol echt zou krijgen”

Drie jaar geleden was hij toeschouwer van het verhaal waarin hij nu zelf de hoofdrol speelt. Max Harwood maakt zijn acteer-debuut in de verfilming van de hit-musical Everybody’s talking about Jamie, vanaf 17 september te zien op Prime Video.

Het was een koude 18 februari in 2018 toen Max Harwood het Londense Apollo Theater binnenliep. De school waar Max drama studeerde sloot vroegtijdig die dag, en om de tijd te doden besloten hij en zijn vrienden een musical te bezoeken. Met natte sneeuwlaarzen en bibberend van de kou strompelden ze de zaal in. Ze hadden de goedkoopste kaarten gekocht voor de – op ware feiten gebaseerde – musical Everybody’s Talking About Jamie. Als je Max toen had verteld dat deze musical zijn leven drie jaar later compleet zou veranderen, had hij je waarschijnlijk niet geloofd. Nu speelt hij de hoofdrol in de verfilmig.

Het is 2021 en Max (23) zit niet meer op de goedkoopste rij, hij staat zelf in de spotlights. Everybody’s Talking About Jamie is zijn allereerste betaalde klus als acteur. Het verhaal gaat over het leven van Jamie Campbell, dat aardig wat gelijkenis heeft met dat van de jonge acteur Max. In het kort: Jamie is een tiener die niets liever doet dan optreden. Hij is vastberaden om in drag naar het jaarlijkse schoolgala te gaan. Zijn vader is het daar niet mee eens, evenals de schoolleiding en veel van zijn klasgenoten.

“Bij de eerste auditie kreeg ik te horen dat ik er veel te oud uitzag voor de rol”

Wanneer hoorde je voor het eerst dat ze iemand zochten voor de rol van Jamie?
“Via mijn vriendin Lydia, die mij meteen aanmoedigde auditie te doen. Ik dacht alleen maar: doe normaal, dit is een filmrol, dat staat nog zover van me af dat ik er niet eens van durf te dromen. Ik zat in het tweede jaar van mijn dramaopleiding en wist zeker dat ik er nog niet klaar voor was. Ik hield het af, maar Lydia bleef aandringen. Voor de eerste auditieronde moest je een video insturen, dus dwong zij me min of meer iets op te nemen. Daarna ging ik de molen in. Ik moest dialogen oefenen met alle kandidaten voor de rol van de hoofdmeester. Daarna moest ik twee keer in drag. De eerste keer kreeg ik van de productie te horen dat ik er veel te oud uitzag voor de rol. Toen ik een softere look aangemeten kreeg, viel dat beter in de smaak. Gelukkig maar, anders had ik de rol nooit gekregen.”

Weet je nog wanneer je hoorde dat de rol voor jou was?
“Ik had geen agent op dat moment, ik studeerde nog. Mijn auditie deed ik in het geheim, want in het tweede jaar van je opleiding mag je niet op eigen houtje audities doen voor professionele rollen. Ik liet me hier niet door tegenhouden en sloeg een paar lessen over met het excuus dat ik ziek was. Die auditie duurde de hele dag. De regisseur, Jonathan Butterell, zei dat hij zich iets heel anders had voorgesteld bij de scène die ik moest spelen. Ik dacht dus dat het niets zou worden. Maar ze vonden het juist heel goed wat ik deed. Toen vroeg hij me voor de rol van Jamie. Ik stond aan de grond genageld, ik geloof dat ik ook heb gevloekt. ‘Hou je me nou voor de gek?’ vroeg ik, en daarna: ‘Mag ik mijn moeder bellen?’ Het hele auditieproces lang hield ik mezelf voor dat het gewoon leuk was om te doen, een mooie ervaring waar ik veel van zou kunnen leren. In mijn hoofd was ik nooit bezig met het idee dat ik die rol ook echt zou kunnen krijgen. Dus toen ik het werd, dacht ik: nu moet ik het waarmaken ook.”

Was dit de eerste keer dat je in drag te zien was?
“Ja. Toen ik jonger was, heb ik me weleens verkleed voor Halloween, met make-up en een pruik. Maar dit was de eerste keer dat ik een volledige make-over onderging op de manier zoals je die ziet bij programma’s als RuPaul’s Drag Race. Ik was opgewonden en nerveus tegelijk. De eerste keer in drag was nogal overweldigend. Een goede dragqueen draagt natuurlijk make-up, heeft een bepaalde look en goede schoenen, maar laat haar persoonlijkheid niet overschaduwen door al dat uiterlijk vertoon. De eerste keer wist ik niet zo goed raad met mezelf. Ik dacht: ik zie er écht fierce uit, maar wat gebeurt hier eigenlijk? Voor het eerst repeteren in drag vond ik doodeng. Ik deed het bijna in mijn broek van angst. Guy Common van het make-upteam gaf me het laatste zetje zelfvertrouwen dat ik nodig had door me aan te moedigen en toen voelde ik dat het goed was. Veel dragqueens spelen een uitvergrote, meer zelfverzekerde versie van zichzelf. Toen ik dat eenmaal doorhad, ging het een stuk makkelijker.” 

Heb je de echte Jamie ook ontmoet?
“Ja, maar pas nadat ik de rol had gekregen. Jamie was bezig met zijn Fifi Tour [dragshow rondom zijn alter ego Fifi La True – red.]. Hij had vooraf alleen een foto van mij gezien. De eerste keer dat we elkaar zagen, waren we allebei wat nerveus. Voor mij voelde het een beetje vreemd om de persoon achter mijn rol in het echt te ontmoeten. De Jamie die je ziet in de musical bestaat maar ten dele in het echt: het verhaal is gebaseerd op elementen uit Jamies leven en er zijn fictieve plotlijnen aan toegevoegd. Voor mijn filmrol wilde ik toch zo dicht mogelijk bij het karakter van de echte Jamie blijven. Je speelt iemand na die echt bestaat. Dus zijn energie, het verhaal en zijn manier van optreden wilde ik zo authentiek mogelijk overbengen. We ontmoetten elkaar in een café, dronken wat en leerden elkaar kennen. Toen we eenmaal begonnen met de opnamen, kwam ik erachter dat Jamie en zijn moeder Margaret erg betrokken waren bij de film. Dat vond ik prettig. Als ik een slechte dag had, dan was Jamie er om mij te steunen. Iets wat hij tot op de dag van vandaag is blijven doen.”

“Als klein kind noemt niemand je gay en kun je best van roze houden”

In hoeverre verschilt de film van de musical?
“In essentie zie je de hele musicalshow terug in de film. We werkten met hetzelfde creatieve team, dezelfde schrijver, regisseur en componist. In het verhaal trekt Jamie zich regelmatig terug in Jamie-Land, zijn eigen fictieve wereld. Zonder al te veel weg te geven: in de film zie je meteen welke wereld je voor je hebt, de echte of Jamies fantasiewereld. Het is prachtig hoe dat in beeld wordt gebracht. Daarnaast hebben de personages in de film veel meer diepgang dan in de musical. Dat is op het witte doek gewoon veel makkelijker over te brengen. Er is een moment in de film dat Jamies moeder close-up in beeld komt als hij voorgoed het ouderlijk huis verlaat. Dat is een emotionele scene en door de close-up voel je met haar mee. Dat werkt op de achtertse rij in een theater toch heel anders. Door dit soort details raakt de film je dieper, wat goed werkt bij het kwetsbare verhaal dat wordt verteld.”

En in hoeverre lijk jij op het personage Jamie?
“Jamie is iemand die goed weet wie hij is en vooral wie hij wil zijn. Hij wacht nog op het moment dat de rest van de wereld hem ook op die manier leert kennen en over dat proces gaat de film. Het is dus niet zozeer een zoektocht van Jamie zelf, maar meer een zoektocht van de mensen om hem heen. Zoals zijn beste vriendin Pritti, die niet weet wat drag is en daar dankzij hem achterkomt. Ik heb het gevoel dat ik ook op een punt in mijn leven ben dat ik weet wie ik ben en wat ik wil. Ik wist dat ik acteur wilde worden, net zo zeker als Jamie wist dragqueen te willen zijn. Net als Jamie wilde ik anderen overtuigen dat ik dit kan, dat ik weet wat ik wil. Dus in dat opzicht lijken we zeker op elkaar.”

Wanneer wist je dat je anders was dan anderen?
“Toen ik jong was kwam ik daar al vrij snel achter. Mijn klasgenoten zaten op voetbal. Ik niet, ik had een hekel aan viezigheid. Mij maakte je gelukkig met verkleden, dansen en zingen. Ik zat op ballet en kreeg altijd te horen dat ik meisjesachtig was. Omdat ik een jongen was met andere interesses dan de meeste jongens, hadden mensen een mening over me. Daardoor voelde ik me soms niet begrepen en een buitenstaander.”

Bij jongens hoort blauw, bij meisjes hoort roze. Wanneer merkte je dat er dat soort strikte genderstereotyperingen bestonden, en wat vond je daarvan?
“Als je heel jong bent, merk je daar nog niet zoveel van. Als je klein bent, noemt niemand je gay en kun je best nog van roze houden. Al die dingen veranderen wanneer je naar de middelbare school gaat. Daar worden jongens en meisjes van elkaar gescheiden tijdens de gymlessen. De jongens spelen rugby en de meisjes volleybal. Aan beiden had ik een hekel. Ik weet nog dat ik ineens voetbalschoenen moest kopen, alle jongens vonden dat cool, ik voelde me er totaal niet prettig bij.”

Heb je je ooit kwetsbaar gevoeld vanwege je seksualiteit of identiteit?
“Toen ik achttien was kwam ik uit de kast. Ik ging toen studeren en voor die tijd had ik altijd alle twijfels over mijn geaardheid ontkend. Ik voelde me een buitenstaander op school. Toch heb ik het nooit echt als pesten gezien, ik liet niet met me sollen. Ik werd wel gay genoemd, maar reageerde daar niet echt op. Nu de film uit is, hebben verschillende oud-klasgenoten mij hun excuses aangeboden voor die periode. Destijds zagen ze het gewoon als een lolletje mij gay te noemen. Nu zeggen sommigen: ik weet dat we jaren verder zijn, maar ik voel me rot over de dingen die ik op school heb gezegd. Als dat je er ooit van weerhield om jezelf te zijn, dan spijt me dat echt.”

“Niet iedere man met vrouwelijke trekjes is per definitie gay”

Aan wie vertelde je als eerste dat je gay bent?
“Dat was tijdens mijn studie. Daar leerde ik een groep vrienden kennen waarvan de meesten gay waren of ook twijfels hadden over hun geaardheid. Ik voelde een groot verwantschap met hen. Ze vroegen me niet of ik gay was; ze gingen er gewoon vanuit. Dat is natuurlijk niet per se goed, want ook dat is tamelijk bevooroordeeld. Niet iedere man met vrouwelijke trekjes is per definitie gay. Maar bij deze mensen durfde ik me open te stellen. Vervolgens heb ik het mijn vrienden verteld, en daarna mijn familie.”

Kreeg je voorlichting over lhbtq-gerelateerde onderwerpen op school?
“Niet dat ik me kan herinneren. Ik ging naar een christelijke school en daar was niet eens seksuele voorlichting. Als het al over relaties ging, kwam nooit ter sprake dat een man ook met een man kon zijn. Achteraf is het best vreemd dat dergelijke onderwerpen niet op school werden behandeld.”

Wanneer ging je voor het eerst naar een gaybar?
“Zo rond mijn achttiende, dus in 2017, 2018. We gingen naar Heaven in Londen, waar Detox [Amerikaanse dragqueen die meedeed aan het vijfde seizoen van RuPaul’s Drag Race – red.] die avond optrad met haar dragshow. Dat was mijn allereerste keer in een gay club.”

En hoe beviel dat?
“Ik vond het doodeng. Ik kom uit een klein dorpje in het zuiden van Engeland en ik had nog nooit eerder zoveel queer mensen in één ruimte bij elkaar gezien. Ik was net begonnen aan mijn dramaopleiding, dus ik had pas koud een paar weken voet in Londen gezet. Totaal overweldigd was ik door alle mensen die compleet zichzelf waren en dat ook uitbundig vierden. Alle kleuren van de regenboog waren aanwezig. Ik weet nog goed dat ik erg onder de indruk was van de club en de sfeer. Ik baalde ook meteen dat ik niet zo’n club had in het dorp waar ik ben opgegroeid. Toen ik eenmaal een beetje geaklimatiseerd was kon ik mijn angst laten varen en ben ik gaan feesten met mijn vrienden. We hadden de avond van ons leven en ik liet me helemaal gaan. Geen ongemakkelijke gevoelens, alleen maar geluk. Dat gevoel van vrijheid gun ik iedereen. Daarom vind ik het belangrijk verhalen te blijven vertellen door mijn werk. Ik hoop dat ik dat zo lang mogelijk kan blijven doen en dat ik daarmee bij kan dragen aan erkenning en (zelf)acceptatie.” 

Everybody’s talking about Jamie is vanaf 17 september te zien op Amazon Prime.

Tekst: Cliff Joannou
Beeld: Olivia Richardson