“Mijn muziek gaat over overleven, vanuit een mannelijk perspectief”

Javier Wallis is half Engels, half Venezolaans en brengt als Wilderness Hymnal op 5 november zijn eerste album uit. Zijn muzikale smaak werd gevormd in de queer scene van Manchester en tegenwoordig werkt en studeert hij in Utrecht. Aan Winq vertelt hij over zijn drijfveren, zijn muzikale helden en uiteraard over zijn nieuwe album Until Liars Fear You.

Kun je eerst iets vertellen over je achtergrond, wie ben je en wat doe je?

“Mijn naam is Javier en ik maak muziek onder de naam Wilderness Hymnal. Ik ben opgegroeid aan de rand van een bos in het zuiden van Engeland. Daarna heb ik lange tijd in Manchester gewoond, waar ik ben gevormd door de muziek en de queer scene in die stad. Tegenwoordig woon ik in Utrecht – een gevolg van de Brexit. Ik werkte voor de radio toen die beslissing werd genomen en had het gevoel dat ik niet echt vooruit kwam. Dus besloot ik naar Nederland te komen voor een nieuw avontuur. Ik ben begonnen op het Conservatorium in Utrecht, aan de opleiding Musician 3.0. Nu ben ik overgestapt naar de HKU waar ik word opgeleid tot Master of Music Design.”

Wanneer raakte je voor het eerst geïnspireerd door muziek, en weet je nog door wie?

“Mijn vroegste herinneringen gaan terug naar mijn vader, die Led Zeppelin, Bo Hansson en Madonna draaide – een wonderlijke combinatie. Toen ik jong was, ging ik helemaal op in goth en emo, het kon me niet corny genoeg zijn. Niet veel later raakte ik geïnspireerd door Regina Spektor en Cat Power. Die muziek vond ik vreemd en raakte me echt. De rest van de tijd luisterde ik naar Tool en Soundgarden en probeerde ik net zo te galmen als Chris Cornell.”

Wanneer kwam je tot het besef dat je zelf muziek wilde maken?

“Van mijn jeugd heb ik vijf jaar doorgebracht op een afgelegen Katholieke kostschool, wat precies zo leuk is als je je kunt voorstellen. Het enige fijne uit die periode waren de vele piano’s die overal stonden en waarop ik mijn eigen liedjes begon te schrijven. Soms sneakte ik er tussenuit om in het oude klooster aan de vleugel plaats te nemen. In het donker, want als kind was ik al goth natuurlijk.”

“Op een bepaald moment verloor ik het van mijn onzekerheid en ben ik gestopt met spelen. Mijn eerste vriendje speelde metal en maakte muziek die nogal intimiderend op mij overkwam. Hij was zo zeker van zichzelf dat ik er gek van werd, totdat ik realiseerde dat ik gewoon jaloers was op zijn muziek en mezelf niet goed genoeg vond. Dus toen we uit elkaar gingen, besloot ik dat ik goed wilde worden. Ik heb me helemaal uit de naad gewerkt voordat ik eindelijk wist hoe het allemaal werkt in de muziek. En dat heeft me slechts tien jaar gekost.”

Wat kun je ons vertellen over je nieuwe album?

“Dit is absoluut mijn intiemste album als je luistert naar de teksten. Ik haal veel inspiratie uit artiesten die confronterende poëzie schrijven – zoals Emma Ruth Rundle en Fiona Apple, om er een paar te noemen. Ik ben een aantal jaar in therapie geweest en mijn teksten komen voort uit het trauma dat ik daarmee heb verwerkt. Die teksten zijn duister en gaan over toxische mannelijkheid, misbruik, seksueel geweld, en de manier waarop je daar uitkomt, naar een gouden randje zoekt of opnieuw hoop vindt. Ik hoop dat het overkomt bij mensen die dit nodig hebben. Door over overleven te schrijven vanuit een mannelijk perspectief.”

“Ik geef toe dat het zwaar kan zijn, maar ik schrijf ook over de lichtere kanten van het leven. Er zit veel variatie in de muziek, waarbij zware gitaren overgaan in viool en synthesier. Ik heb er zelfs subtiel wat Latin-ritmes in verwerkt. Je zou het hier en daar kunnen vergelijken met Björk, Woodkid, Cult of Luna en Ben Frost.”

Het is een zogeheten ‘split album’, dat je hebt gemaakt met Duncan Evans. Vertel eens iets over jullie samenwerking?

“Duncan is een singer-songwriter uit Yorkshire die veelal donkere folkmuziek maakt waarbij je moet denken aan een kruising tussen Nick Drake en Nick Cave. Het zat in een Britse band die ik kende, A Forest of Stars. Op een dag zocht hij contact met me via Instagram. Ik vind het mooi hoe hij zijn gitaar gebruikt om songs te schrijven, dus zochten we elkaar op voor een sessie in Leeds, vlak voordat ik naar Utrecht vertrok.”

“Dit ging zo goed dat hij voorstelde om een split album te maken, oftewel een album met tracks van twee artiesten. En zo hebben we ook samen een track gemaakt. Het lied heet ‘Three Tempers’, waarin de spanning wordt opgebouwd door een hypnotiserend gitaarloopje, felle drums, cello en koorzang in de climax van de song. Het is een persoonlijke terugblik op een jeugdtrauma, op iemand die je niet weet te beschermen tegen pijn en geweld.”

Wat kunnen we in de nabije toekomst van je verwachten?

“Ik ben altijd bezig met het schrijven van nieuwe songs. Ook werk ik veel samen met anderen, ik heb inmiddels veel fantastische, creatieve mensen ontmoet in Utrecht. Ik kan niet wachten om het culturele leven in te duiken en er iets aan terug te geven, zodra dat kan gezien de corona-omstandigheden. En aangezien ik het gewend ben om alle kanten op te vliegen, leer ik nu op zaken te focussen die meer in één lijn met elkaar liggen. Ik zal alvast één geheim verklappen: ik wil heel graag een popplaat maken. Wel met aparte muziek, maar pop zal het zeker zijn.”

Het album Until Liars Fear You is op 5 november uitgekomen. Meer informatie over Wilderness Hymnal vind je op zijn website. Hij heeft ook een eigen YouTube-kanaal en hier vind je hem op Instagram, Facebook en Bandcamp.

Fotografie: Armando Branco