Max Colombie van Oscar and the Wolf: “Pestgedrag pushte mij om artiest te worden”

Max Colombie (30), frontman van Oscar and the Wolf, bracht onlangs na een jaar stilzitten eindelijk zijn derde plaat The Shimmer uit. Winq sprak hem over zijn nieuwe optrekje, pleinvrees en dating. "Het is moeilijk om samen te zijn met iemand die stalkers over de vloer krijgt."

Het is niet de eerste keer dat ik Max spreek: precies vier jaar eerder vertelde hij me over zijn tweede plaat, over zich vaker uitspreken als lhbtq-boegbeeld én dat hij niet graag de straat op gaat. Ik ben dan ook geenszins verbaasd dat Max sindsdien een kasteel heeft gekocht ‘ergens tussen Brussel en Antwerpen’, om zich nóg verder van de bewoonde wereld af te zonderen.

Tijdens ons gesprek in zijn tuin, naast het privézwembad waarvan het water constant tot 28 graden verwarmd wordt, vertelt Max dat hij een paar maanden geleden is ingetrokken. “Het interieur is zo goed als af. Na de komende tournee wil ik in de oude paardenstallen een opnamestudio laten maken, en in dat gebouw daartegenover komen gastenverblijven.” Max vertelt ook over de keer dat hij voor het eerst in bad ging in z’n nieuwe woning en dat een vriend hem uit bad haalde omdat beneden de keuken onder water stond. “Toen voelde ik me net Martien Meiland”, vertelt hij lachend. Wanneer ik vraag of hij het ook leuk zou vinden om thuis non-stop gevolgd te worden door een filmploeg slaat hij vol afschuw z’n handen voor zijn gezicht. Hij staat liever áchter de camera en regisseerde zelf z’n laatste twee videoclips, die in en rondom zijn nieuwe stulpje werden opgenomen. “Ik ben heel visueel ingesteld, en toen ik m’n eigen videoclips regisseerde kon ik mijn visie eindelijk precies overbrengen zoals ik zelf wil.”

Welk effect had de pandemie op je nieuwe plaat en op jou als artiest?
“Eigenlijk kwamen de lockdowns voor ons goed uit. Toen de eerste lockdown startte waren we nét in de studio begonnen met opnemen. We namen ons voor om de lockdown, die aanvankelijk twee weken zou duren, volledig in de studio door te brengen. Het heeft ons werk op een positieve manier beïnvloed, want we konden echt focussen en productief zijn. Omdat de gevolgen van de pandemie veel langer duurden dan verwacht, hebben we onze planning aan moeten passen. De nieuwe plaat is al een jaar af en ligt sindsdien op de plank.”

Kwam je in de verleiding om oneindig te blijven doorwerken aan de plaat?
“Daar was m’n management wel bang voor. Ik ben heel wispelturig: als de masters van een nieuwe plaat zijn ingeleverd, bel ik gerust een maand later op dat er tóch nog iets moet veranderen. Het is altijd een chaos. Ik heb plechtig moeten beloven dat ik niets meer zou veranderen. Dat is, op wat piepkleine wijzigingen na, gelukt.”

Tekst gaat verder onder foto.

Ik kan me voorstellen dat het lastig is om zo lang te moeten wachten tot je The Shimmer aan je fans kunt laten horen.
“Klopt, maar bij mijn vrienden leeft de plaat al. Dat vind ik heel belangrijk. Als ik bezig ben met het schrijven van nieuwe nummers, bedenk ik regelmatig wie van m’n vrienden het nummer echt tof zal gaan vinden. Ik wil ze graag trots maken. Daarom ben ik blij dat mijn vrienden de plaat al kennen en appreciëren.”

Liggen jullie hier dan met z’n allen rond het zwembad en zet je dan je eigen plaat op?
“Nee, nee, dat doen we niet. We hebben, toen de plaat net af was, wel een luistersessie gedaan met grote speakers in de tuin, om het aan onze vrienden te laten horen. Soms zet iemand tijdens een feestje weleens een nummer van de plaat op. Dat vind ik supertof. Maar ik zet het zelf niet op."

“Het is moeilijk om samen te zijn met iemand die stalkers over de vloer krijgt”

Hoe maak je nieuwe nummers? Wat is je proces?
“Als ik inspiratie heb, bel ik mijn producer Jeroen en toetsenist Ozan. Ozan is heel goed in toetsen en gitaar. Hij weet precies te vertalen wat ik technisch niet kan. Ik heb geen noten leren lezen. Als ik zelf de melodieën die ik in mijn hoofd hoor zou moeten spelen, zou dat wel lukken, maar het zou het proces vertragen. Bij Jeroen mag alles: hij geeft me het gevoel dat er geen schroom is als het aankomt op wat ik wil vertellen. Dat is het mooiste wat ik ooit in een samenwerking heb mogen voelen. Niets is too much. In die omgeving voel ik me thuis. Op m’n iPhone neem ik constant ideeën voor zanglijnen op. Ik probeer m’n producer zo goed mogelijk uit te leggen welke emotie ik wil overbrengen. Dan duiken we drie dagen de studio in, en komt wat ik in m’n hoofd heb zitten eruit. We werken heel vlot.”

Uit de teksten op The Shimmer blijkt een grote hunkering naar liefde. Is dat een weerspiegeling van je eigen leven?
“Niet alles wat ik schrijf is autobiografisch: het is meer alsof ik een film schrijf voor mezelf. Dan plaats ik mezelf als protagonist in een fictief verhaal. Ik was zeven jaar samen met mijn vorige vriend, en ook in die periode hunkerde ik soms nog naar dingen die ik niet van hem terugkreeg. Het nummer ‘James’ gaat erover dat je helemaal versmolten bent met iemand, maar dat je niet die liefde terugkrijgt. Dan reageer je onzeker, boos en gefrustreerd en probeer je jezelf tegen iemand te beschermen, ook al weet je dat dat eigenlijk niet kan.”

Tekst gaat verder onder foto.

‘James’ is vernoemd naar het zoontje van je overleden neef. Hoe ben je op het nummer gekomen?
“Bij ‘James’ had ik de dag voordat we het nummer opnamen een droom. Daarin hoorde ik akkoorden, een beat en de tekst. Toen ik wakker werd dacht ik ‘wow, what the fuck, wat is dit voor lied?’ Ik realiseerde me dat het geen al bestaand nummer was. Ik ben in m’n auto gesprongen en naar de studio gereden, want ik wilde het direct opnemen nu het nog vers in m’n hoofd zat. De hele productie stond in m’n droom al op poten. De nacht dat ik die droom had, is het zoontje van mijn overleden neef geboren, dus ik móest het wel naar hem vernoemen. Alsof het voorbestemd was. Mijn moeder wilde me trouwens, voordat ik geboren was, James noemen.”

Hoe ziet je liefdesleven er nu uit? Kun je wel daten als je beroemd bent?
“Het is heel moeilijk. Als ik in een bar sta, en ik maakt oogcontact met iemand, dan weet ik niet of hij kijkt omdat hij me aantrekkelijk vindt, of omdat hij me herkent. Daardoor kan ik geen stap zetten, en meestal zet de ander ook geen stap. Het voelt alsof ik niet meer op de markt ben. Jongens waar ik wél mee date hebben het ook niet makkelijk met mij. Het is moeilijk om samen te zijn met iemand die stalkers over de vloer krijgt. Ik ben wel een makkelijk persoon, maar het leven rondom mij is niet altijd even simpel.”

“Pestgedrag van vroeger heeft mij extra gepusht om artiest te worden”

Ben je niet bang dat je minder efficiënt zal werken als je een opnamestudio in de tuin hebt? Is het dan niet te verleidelijk om eerst nog even een duik in het zwembad te nemen?
“Nee, want ik voel echt de craving om aan muziek te werken. Trouwens, ik krijg tijdens het zwemmen juist m’n beste ideeën. Ik ben echt een watermens. In mijn vorige huis had ik ook een zwembad, en dan rende ik regelmatig druipend naar m’n slaapkamer om ideeën op te schrijven. Daarnaast is mijn producer heel professioneel. Die komt niet uit z’n stoel tot het klaar is. Ik heb ook wel iemand nodig die me in het gareel houdt, anders drijf ik weg.”

De vorige keer dat we elkaar spraken vertelde je dat je niet graag onder de mensen komt. Is de aanschaf van dit kasteel buiten de stad een nieuwe stap richting kluizenaarschap?
“Ik begin me een beetje als Enya te voelen. Ken je haar verhaal? Zij woont alleen in haar kasteel in Ierland.”

Jazeker, zij heeft een panic room en toen er ooit werd ingebroken mocht haar inwonende huishoudster niet mee de panic room in.
“Ja, dat verhaal ken ik! Zij heeft denk ik echt agorafobie [ook wel straat- of pleinvrees genoemd – red.]. Dat heb ik nog niet, maar ik begin wel een beetje mensenschuw te worden. Ik heb graag vrienden om me heen, maar als ik naar Brussel moet word ik al zenuwachtig van het idee. Daar werk ik aan met m’n therapeut. Die angst stamt nog uit de beginperiode van Oscar and the Wolf, toen we eindelijk groot werden. Er kwamen toen ineens zóveel mensen op me af. Ik vind dat eng en ongemakkelijk. Als ik op het podium sta, bereid ik me daarop voor. Tijdens shows ben ik er om muziek te maken en wil ik dat iedereen zich op z’n gemak voelt. Dan speel ik een personage, ook nog tijdens de meet-and-greet na de show. Maar in het dagelijks leven kan ik dat niet opbrengen.”

Is die opkomende agorafobie alleen gerelateerd aan het bekend zijn, of denk je dat je zonder je roem ook minder graag onder de mensen zou komen?
“Dat is moeilijk om te zeggen. Ik voel me veiliger als ik mensen om me heen heb die ook in de muziekindustrie werken. Als ik in een café ben, ben ik bang dat er iemand naar me toe komt die met me op de foto wil. Of dat iemand me herkent en tegen me begint te praten. Zij verwachten dan de ‘Oscar and the Wolf experience’, maar op zo’n moment ben ik gewoon Max. Ik geef veel liever thuis een feestje met mensen die ik ken. Dan kan ik volledig mezelf zijn.”

Dus je creëert graag afstand, maar tegelijkertijd plaats je ontzéttend veel content op Instagram.
“Ik zag dat Selena Gomez en andere artiesten die ik zelf volg dat doen, en vond dat ik het ook moest proberen. Ik probeer aan de hand van mijn eigen voorbeelden te beslissen wat ik op social media deel. Ik ben er wel superslecht in. Fans hebben graag persoonlijke toegang tot artiesten, door middel van een foto. Ik wil natuurlijk ook persoonlijk zijn naar mijn fans. Ik ben ze heel dankbaar en communiceer ook met ze. Er zit absoluut oprechte emotie in, al zie ik het ook als een business move. De fans die nu 17 zijn, waren 10 toen mijn eerste plaat uitkwam. Dat betekent dat mijn jonge fans van toen nu ook ouder zijn, misschien wel aan een gezin beginnen en muziek een andere plek in hun leven geven. Ik moet dus ook zien hoe ik een nieuwe generatie kan bekoren. Daarvoor ga ik m’n ziel natuurlijk niet verkopen, ik blijf eerlijk in de muziek die ik maak. Maar het is wel goed om te zien hoe je met een jongere generatie kunnen connecten.”

“Ik dacht vroeger dat ik niet gay mocht zijn, omdat mijn opvoeding en school dat tegenspraken”

Veel mensen plaatsen content op social media uit een soort exhibitionisme. Dat heb jij toch niet?
“Ook wel. Ik vind het raar én leuk om te doen, maar ik weet dat ik mijn fans er een plezier mee doe. Ik doe het echt voor hen. Dan schrijven ze dat ze dankbaar zijn wanneer ik iets post. Ik ben niet snel tevreden met hoe ik op een foto sta. Soms maak ik wel honderd foto’s voordat er eentje tussen zit waarvan ik vind dat ik hem op Instagram kan plaatsen.”

Zou je niet liever bekend zijn geworden in de jaren tachtig, toen je sterren als Michael Jackson en Madonna écht niet op Instagram een ontbijtje zag bereiden?
“De mysterie van toen vind ik leuker, inderdaad. Zeven jaar geleden kon dat nog enigszins, omdat Instagram toen nog niet zo groot was. TikTok begrijp ik gewoon niet, heb geen idee hoe ik dat medium moet aanpakken. Het is niet mijn hobby om leuke video’tjes te maken. Ik maak graag dromerige video’s die een bepaalde sfeer overbrengen, maar dat is TikTok niet. Ik ben niet van plan om ‘grappig’ te gaan doen op TikTok, dat ligt niet in mijn aard. Ik ben ook niet iemand die z’n eten fotografeert. Toen ik net begon met Oscar and the Wolf was het juist ook om iets meer afstand en mysterie te creëren.”

Tekst gaat verder onder foto.

Kun je iets zeggen over de jaren vóór Oscar and the Wolf, toen je in 2005 als 15-jarige meedeed aan het Junior Songfestival?
“Ik zat op de middelbare school, en het was moeilijk. Verschrikkelijk. Ik vind dat ze kinderen niet aan dat soort dingen bloot zouden moeten stellen. Psychologisch is dat echt niet gezond. Je komt in een volwassen wereld met veel mensen die niet weten hoe ze met kinderen moeten omgaan en werken. Er wordt van alles tegen je gezegd, dat je een ster bent en dat je groot gaat worden. Dat doet heel veel met kinderen. Je kent de wereld niet, kunt je er ook niet op voorbereiden. Het is onverantwoord. Als die roem wegvalt, en je wordt vergeten, doet dat heel veel pijn. Ik heb daar veel van geleerd.”

Heeft dat ook bijgedragen aan het feit dat je nu mensenschuw bent?
“Ja. Ineens had ik veel vrienden, maar toen de roem minder werd verloor ik die weer. Ik ben zóveel gepest. Op de lagere school zei de juffrouw: ‘Max, met dansjes oefenen op de speelplaats ga je er niet komen!’ Iedereen lachte me daarna uit. Het pesten ging zelfs verder op de hogeschool. Ik was negentien en dacht: eindelijk, ik zit op een kunstschool. Maar toen ik bij grafisch ontwerp in de les kwam, had iemand op honderd schermen tegelijk mijn gezicht tijdens het Junior Songfestival gezet. Ik wilde altijd al zanger worden, maar die ervaringen hebben mij nog extra gepusht om artiest te worden. Zodat ik kon zeggen: ik sta ver weg van jullie, en jullie raken mij niet meer. Uit zelfbescherming creëerde ik afstand tussen mezelf en mensen die ik niet ken, die me zouden kunnen kwetsen. Niet om mezelf hóger dan die mensen te plaatsen, maar puur om een afstand te creëren en me te isoleren. Ik bouwde een muur op. Als artiest word ik veel meer bekeken, maar ben ik ook minder benaderbaar.”

“Ik wilde mijn geaardheid niet benoemen, uit angst om fans te verliezen”

Je vertelde vorige keer ook dat je overwoog om meer te doen voor de lhbtq-gemeenschap. Hoe denk je daar nu over?
“Ik denk er actief over na om me met een diverse groep mensen samen te richten op het educatiesysteem. Dat er voor de lagere school verplichte leerstof ontwikkeld wordt om kinderen iets te leren over seksuele diversiteit. Ik denk dat daar een groot probleem ligt. De huidige leerstof is gebaseerd op penis-vulvacontact en reproductie, terwijl ik juist denk dat we als samenleving minder zouden moeten reproduceren. We zouden meer over genot mogen praten, en over het seksuele spectrum. Ik dacht vroeger dat ik niet gay mocht zijn, omdat mijn opvoeding en school dat tegenspraken. Als je van jongs af aan op school niet meekrijgt dat het oké is om gay te zijn, ga je vanzelf denken dat het niet normaal is. Ik vind het raar dat de minister van Onderwijs met vlaggen loopt te zwaaien tijdens pride, zonder dat er actief iets wordt gedaan over voorlichting bij kinderen. Dat wil ik veranderen. Ik ben blij dat er wettelijk dingen geregeld zijn als het huwelijk en adoptie, maar ik denk dat die op sociaal vlak pas écht worden aanvaard als we het onderwijs aanpassen.”

Ben je er zelf opener over?
“Ja, super. Vroeger was dat minder, want een groot deel van onze fans is moslim. Turkije en Iran behoren tot onze grootste markten. Ik was bang om die fans te verliezen, wat achteraf heel dom van me was. Ik had schrik dat ze me zouden gaan haten. Daarom wilde ik mijn geaardheid niet benoemen. Daar denk ik nu helemaal anders over. Ik denk dat het heel belangrijk is om me erover uit te spreken, hoe klein mijn stem misschien ook is. Mijn boodschap kan toch impact hebben. Ik weet dat ik daardoor door veel Turken ontvolgd word op Instagram, maar dat is oké... [hij is even stil] Dat is oké. Als ik in Istanbul speel, heb ik ook het idee dat ik voor gelijkgestemden speel. Het is daar heel Westers. In Ankara is dat anders, daar staan veel praktiserende Moslims in het publiek. Ik denk dat zij mij zien zoals Prince of Elton John gezien worden: als een artiest die in een andere, vage wereld leeft, waar diens geaardheid niet echt van toepassing is. Toch doe ik me niet extra macho voor als ik in Turkije speel.”

Tekst gaat verder onder foto.

Sta je te popelen om het album live te spelen?
“Ja, we hebben al wat gerepeteerd en het voelt zó goed om die nummers live te doen. Dit nieuwe album vind ik de leukste om naar een liveomgeving te vertalen.”

Heb je een langetermijnvisie? Is er iets dat je nog graag met Oscar and the Wolf zou bereiken?
“Nee, ik laat alles liever op me afkomen. Ik wil gewoon muziek maken, ga de studio in, maak er een concept omheen en speel de muziek live. Ik ben niet iemand die zichzelf doelen stelt, want als je een doel bereikt hebt, wil je alleen maar meer. Ik ben verslavingsgevoelig, en wil voorkomen dat ik me te zakelijk opstel en verslaafd raak aan succes. Ik zou nooit nummers willen maken puur omdat ik denk dat ze goed zullen scoren in de charts. Dat vind ik niet eerlijk. Mocht mijn volgende album geen commercieel succes zijn, dan is dat maar zo. Als ik zelf maar tevreden ben. Ik geloof ook dat je aan de muziek kunt horen dat het oprecht is.”