Desmond is amazing: “Ik werd als klein kind al voor van alles uitgemaakt”

Als piepjonge drag-artiest trok Desmond Napoles enkele jaren terug wereldwijd de aandacht. Inmiddels is Desmond veertien jaar oud en een fervent voorvechter van lhbtq-rechten. “Het podium blijf ik opzoeken, maar eerder als spreker.”

Het woord ‘drag’ dekt anno 2022 de lading niet meer, maakt Desmond ons aan het begin van het gesprek duidelijk. “Zo noemde ik het in het begin, inmiddels zeg ik: it’s just me doing me.” Maar met drag begón het allemaal wel: als dreumes keek Desmond al graag met moeder mee naar RuPaul’s Drag Race en op zevenjarige leeftijd liep hen, na lang aandringen bij paps en mams, in prinses Elsa-jurk mee tijdens een Halloween-optocht in thuisstad New York. Het was de eerste keer dat hen buitenshuis ‘meisjeskleding’ droeg en dat leidde meteen tot lokale media-aandacht.

Nadat hen – we mogen Desmond ook ‘hij’ of ‘zij’ noemen, vertrouwt hen ons toe, maar ‘hen’ heeft de voorkeur – een jaar later meeliep tijdens New York Pride ging het snel. Internationale media begonnen over Desmond te berichten, wat verder werd aangewakkerd toen hen op tienjarige leeftijd bekendmaakte een dragclub voor kinderen op te willen richten en meeliep tijdens New York Fashion Week. Ook Winq besteedde destijds aandacht aan het jonge talent. Inmiddels is Desmond een bekend gezicht in de internationale lhbtq-gemeenschap, met 160 duizend volgers op Instagram.

“ik ben blij dat het internet me heeft geholpen mezelf te vinden”

meer dan ‘verkleden’

Tijdens ons Zoomgesprek met Brooklyn, New York, waar de familie Napoles met hun zes vogels woont, schuift ook moeder Wendy (45) aan. Zij helpt Desmond bij hun carrière – al is ze niet officieel hun manager – en houdt toezicht op hun social media-kanalen. Waar Wendy liever niet in het middelpunt van de belangstelling staat, is dat bij de huisvogels wel anders; die kwetteren vrolijk door het gesprek heen. Desmond komt net uit school wanneer hen voor de webcam plaatsneemt en strijkt nog even door hun golvende haar. “Het zit een beetje gek, zie ik.”

Laten we teruggaan naar het begin: kun je je nog herinneren hoe dit allemaal begon?
“Toen ik klein was, speelde ik al met meisjesspeelgoed. Ik ben eigenlijk altijd aangetrokken geweest tot femme stuff. Op een gegeven moment ging ik me ook ‘verkleden’, al zie ik het zelf niet zo: ik trek gewoon aan wat ik mooi vind.”

Met je Elsa-jurk is het balletje gaan rollen. Wat weet je nog van die dag?
“Ik voelde me ontzettend geaccepteerd bij de parade. Ik kon er gewoon mijn ding doen, liep lekker over straat te sashay’en. Maar wat me het meest is bijgebleven, is dat mijn moeder haar sleutels vergeten was en we ’s avonds na de optocht het huis niet inkwamen. Dat was zo grappig. We hebben op het stoepje voor ons huis zitten praten en wachten, tot mijn vader om vijf uur ’s ochtends eindelijk wakker werd.”

ik hoor dezelfde verwensingen keer op keer op keer en het doet me niks”

Het klinkt alsof je heel ontspannen was. Word je nooit nerveus voor een optreden?
“In het begin wel. Voor ik op moest, vond ik het zo spannend dat ik bijna niet meer durfde. Maar eenmaal op het podium had ik gauw door dat het optreden hartstikke goed ging. Dan voelde ik geen zenuwen meer. Na een tijdje had ik daar ook van tevoren geen last meer van.”

Hebben je ouders als zo achter je gestaan?
“Ja. Het kon mijn moeder nooit echt schelen en mijn vader was er ook oké mee. Daar ben ik heel blij om, niet iedereen heeft zulke accepterende ouders. Voor veel kinderen is het een worsteling om zich zo te kunnen uiten; sommige worden zelfs uit huis gezet. Ik krijg berichtjes van mensen die schrijven dat ze wilden dat ze zulke ouders als de mijne hadden gehad.”

Moeder Wendy en vader Andrew (55) hadden al vroeg door dat hun kind anders was dan de meeste leeftijdgenoten en besloten een therapeut te bezoeken om te leren hoe zij hier zelf het beste mee om konden gaan – wat moet je als ouders wel doen en wat niet? Wendy legt uit: “We wisten niet of het een fase zou zijn of niet, maar leerden dat we neutraal moesten blijven. Als we het dragen van meisjeskleren aanmoedigden, zou Desmond dat blijven doen uit verlangen naar complimentjes. Als we het zouden óntmoedigen, zou hen gaan geloven dat er iets mis met hen is.”

In eerdere interviews zei Desmond 'uit de kast te zijn gekomen toen ik werd geboren'. Op hun twaalfde gaf hen aan gender non-conforming te zijn. "Ik las daarover op internet en besefte: hé, dit gaat over mij", vertelt Desmond ons. Een opmerking over de jonge leeftijd waarop hen doorhad dat binaire hokjes voor hen niet gelder, wordt weggewuifd. "Dat komt doordat er zoveel informatie online staat, niet omdat ik zo wijs ben. Maar ik ben blij dat het internet me heeft geholpen mezelf te vinden."

Zijn de kinderen uit je klas net zo ruimdenkend?
“Mijn klasgenoten vinden het prima, het kan ze allemaal niet veel schelen. Op school hebben we steungroepen voor lhbtq-jongeren. Daar ga ik zelf graag naartoe. Ik vind het heel fijn om er andere kinderen zoals ik te ontmoeten. Natuurlijk zijn er ook schoolgenoten die nog niet klaar zijn om uit de kast te komen, daarom vind ik het belangrijk om hier open over te zijn. Of ik andere kinderen ken die drag doen? Absoluut, dat vind ik zelfs heel inspirerend. We doen veel ideeën bij elkaar op.”

Zijn er ook leeftijdsgenootjes die gemeen tegen je doen?
“Ik ben vorig jaar begonnen op high school en word daar niet gepest. Maar als dat zo was, zou het me niet veel kunnen schelen. Ik ben mijn hele leven gepest, eigenlijk vaker door volwassenen online dan door andere kinderen. Er is niets wat ze nog kunnen verzinnen dat me raakt. Als je me 999.999 keer uitscheldt, raakt het me de miljoenste keer niet meer.”

Dat is ontzettend fijn, maar een miljoen keer uitge- scholden worden... Jeetje, dat is nogal wat.
“Ik denk alleen maar: kunnen jullie niet wat creatiever zijn? Ik hoor dezelfde verwensingen keer op keer op keer. Het is niet origineel, het is niet grappig en het doet me niks.”

Hoe doe je dat, zo zelfverzekerd zijn op jouw leeftijd?
“Vroeger kwamen die opmerkingen wel bij me binnen, hoor. Ik werd als klein kind online al voor van alles uitgemaakt. Toen ik net bekend werd, dacht ik dat iedereen me haatte. Dat was moeilijk, maar uiteindelijk ben ik eraan gewend geraakt. Na een tijdje raakt het je niet meer. En ik heb de blokkeerknop ontdekt.”

Haters blokkeren is nodig om niet te gaan geloven in hun negativiteit?
“Doorgaans verwijdert mijn moeder die berichten voor ik ze zelfs maar zie. Zo nu en dan lees ik er een. Meestal kan ik daar wel tegen. Dan denk ik: dit is jouw mening – en je hebt het tegen een kind. Kijk, als het nou constructieve kritiek was, dán zou ik ernaar luisteren. Nu is het gewoon onbeschoft.”

Krijg je die opbouwende kritiek ook weleens?
“Jawel. Een paar jaar geleden zei een dragqueen tegen me dat ik beter mijn best moest doen met make-up, dus sindsdien ben ik meer gaan oefenen. Al is dat er door de pandemie nauwelijks van gekomen. Ik ben denk ik terug bij niveau één.”

Lukte het je niet om creatief te zijn?
“Door de lockdown ben ik voor mijn gevoel mijn skills kwijtgeraakt. Het grootste deel van de tijd was ik bezig met onlineonderwijs, verder kon ik me nergens toe zetten. Ik ben extravert en van de hele tijd thuis zijn kreeg ik geen motivatie om ook maar iets te doen. Het was een heel zware tijd.”

New York is op het moment van dit gesprek deels van het slot. Heb je alweer op het podium gestaan?
“Ik ben in het najaar naar een rode loper-evenement geweest, verder niets. Ik wil me meer toeleggen op activistisch werk. Door de berichtjes die ik krijg, merk ik dat ik mensen kan inspireren om zichzelf te zijn. Daarom wil ik graag nog meer opkomen voor lhbtq-rechten. Vorig jaar was het meest dodelijke jaar voor transgender personen in de VS. Dat soort onderwerpen wil ik op de kaart zetten. Het podium blijf ik heus opzoeken, maar dan eerder als spreker.”

Moeder Wendy vertrouwt ons toe dat ze niet verwacht dat Desmond nog veel zal optreden in de toekomst: “Desmond is hun passie voor performen enigszins kwijtgeraakt.” Dat lijkt een gevolg te zijn van fake news-berichten die de afgelopen jaren over hen verschenen, bijvoorbeeld toen conservatieve media na een optreden in 2018 schreven dat dat seksueel geladen was en Desmond er geld voor gekregen had. Die geruchten leidden ertoe dat Child Protective Services (CPS) – de Amerikaanse kinderbescherming – een onderzoek naar het gezin startte. Die concludeerde na enkele maanden minutieuze inspectie dat er niets mis was. Als we Desmond en Wendy ernaar vragen, wordt duidelijk hoeveel impact deze gebeurtenissen op het gezin hebben gehad.

“Ik wil het er niet over hebben”, zegt Desmond als we beginnen over het bewuste optreden. “Het is een negatief onderwerp en ik wil niet teruggaan naar toen. Het enige wat ik erover kwijt wil, is dat ik inderdaad geld toegestopt kreeg van toeschouwers: dat is een traditie in de dragcultuur. Dat geld gaat direct mijn spaarrekening op; ik kom er niet bij tot mijn achttiende.”

Wendy legt uit hoezeer Desmond geraakt is door de berichten die over hen geschreven werden. “Desmond had het gevoel dat hen dit zelf over ons gezin afgeroepen had. Dat hen iets verkeerd had gedaan. Hen is in therapie gegaan en kampt nog steeds met angsten en depressieve gevoelens.”

doodsbedreigingen

Die innerlijke onrust werd verder gevoed door enkele angstaanjagende situaties die zich voordeden. “Een keer werden we in een lift in de metro aangevallen toen we met zijn tweeën op pad waren, een andere keer bonsde iemand midden in de nacht op de deur van ons appartement. Daarnaast ontvingen we doodsbedreigingen. Tussen de bezoeken en ondervragingen van CPS door, gingen we naar het politiebureau om aangifte te doen.” Wendy heeft er zelf een posttraumatische stressstoornis aan overgehouden en wordt nog steeds nerveus wanneer ze alleen met Desmond de deur uit moet. Ook zij laat het gebeurde graag in het verleden. “Het was een verwarrende en vernederende periode. We hebben erbij stilgestaan en zijn daarna verdergegaan.”

Wendy kreeg later zelf nogmaals te maken met haatberichten, ditmaal uit progressieve hoek, nadat ze op Instagram naar Desmond verwees met ‘hij’ en ‘hem’. Dat gebeurde daags nadat hen had bekendgemaakt zich niet als mannelijk te identificeren. “Ik had het nét aangekondigd!” zegt Desmond verontwaardigd als we ernaar vragen. “Ze moest er nog aan wennen. En ze is mijn moeder – ze mag me noemen hoe ze wil.”

De rancuneuze reacties die Desmond ontvangt, doen Wendy echter veel meer pijn dan die aan haar adres. “Dat kan ook niet anders wanneer mensen hatelijke en kwetsende dingen over je kind zeggen. Desmond is een goedhartig, vriendelijk persoon. Een goed rolmodel dat hun uiterste best doet anderen te helpen. Ik kan er niet bij dat je iemand die zoveel goeds doet en zoveel positiviteit verspreidt zó graag wilt beschadigen.”

Gelukkig heb je ook veel fans, Desmond. Je krijgt vast een hoop lieve berichten van volgers.
“Ja, en daar ben ik heel trots op. Het maakt me blij dat er mensen zoals ik zijn die nu weten dat ze er niet alleen voor staan. Er is in de afgelopen jaren veel veranderd: dat ik zoveel volgers heb, besef ik bijvoorbeeld nog niet altijd.”

Je bent ook Haus of Amazing gestart, een dragclub voor kinderen.
“Eigenlijk is het meer een online sociaal netwerk – een safe space voor kinderen en ouders die elders op het internet te maken kunnen krijgen met kwetsende opmerkingen. We zijn nog druk bezig met alles opzetten, vooral mijn moeder is er veel tijd aan kwijt. Haus of Amazing Junior wordt het kindergedeelte, Haus of Darlings komt er speciaal voor ouders. Meer wil ik er eigenlijk nog niet over vertellen tot we online gaan. Dat gaat dit voorjaar gebeuren.”

In dat geval gaan we door naar een ander indrukwekkend feit: dat je een Marsha P. Johnson Award hebt gewonnen voor je werk in de lhbtq-gemeenschap – op je tiende.
“Dat was een van de beste dagen uit mijn leven. Al helemaal omdat Heritage of Pride, de organisatie van New York City Pride, bepaalt wie die prijs krijgt. Wat ik ook nooit zal vergeten is dat ik mijn award op DragCon, de dragconventie van RuPaul, aan RuPaul mocht laten zien. Ik weet niet eens alles meer van onze ontmoeting, zo erg was ik er ondersteboven van. Hij is mijn grootste idool; degene die me inspireerde om mezelf te zijn.”

Je zou in gesprek met jou bijna vergeten dat je veertien bent. Wat doe je eigenlijk in je vrije tijd?
“Ik game en ik vind Britse stroomtreinen heel interessant. Dat heb ik van mijn vader. Ik chill ook graag met vrienden en ik kook graag. Dat gaat nog niet altijd even goed, maar mijn moeder helpt me af en toe. Mijn favoriete gerecht om te maken is mac and cheese.”

Niet veel later worden we er nadrukkelijk aan herinnerd dat Desmond onder alle zelfverzekerdheid en wijsheid inderdaad óók gewoon een kind van veertien is. “Hoeveel vragen zijn er nog?” vraagt hen. “Ik moet huiswerk maken en mijn klusjes doen. Stofzuigen, dweilen en de vogels voeren. Of ik daartegen opzie? Nee, helemaal niet. Die dingen bereiden me voor op het echte leven.”

Vind je het eigenlijk wel leuk om interviews te doen en na school de ene na de andere vraag van een vreemde- ling uit Nederland te moeten beantwoorden?
“Als ik eerlijk ben, vind ik interviews het saaiste deel van wat ik doe. Creatief bezig zijn, rally’en, optreden – dat vind ik leuk. Maar als ik mensen op deze manier kan inspireren, maakt dat me alleen maar blij. Ik begrijp dat interviews erbij horen als ik mijn boodschap wil verspreiden.”

Oké, laatste vraag dan: hoe zou je die boodschap samenvatten?
“Heel simpel: verstop je niet langer, maar wees altijd jezelf. Zolang je er maar niemand pijn mee doet. Mijn levensmotto luidt: pay the haters no mind, because they are not as fierce as you and I.”

Outfit coverbeeld: Longsleeve: Sandy Liang / Broek, top en schoenen: Albright

Fotografie: Pieter Henket | assistent fotografie: Daan van der Deen & Ottillie Maters | styling: Mandy Smulders | assistent styling: Delaney Williamns | haar: Clay Nielsen | make-up: Steven Canavan | executive producer: Roger Inniss | met dank aan: Babes Studio NYC en Wendy Napoles