Victoria False: “Dankzij Victoria ben ik weer gaan leven”

Victoria False stond al op hakken ver voordat de wereld in de ban raakte van Drag Race. We spreken de queen uit Amsterdam. 

“Van 1996 tot twaalf jaar geleden leidde ik een erg teruggetrokken leven. Voor die tijd heb ik alle nichtenkotten van Nederland gezien, maar ook shows gedaan in Manchester, Bristol, Antwerpen en Keulen. Mijn Bette Midler-act in 1981 in de Amsterdamse DOK [homodiscotheek van 1952 tot 1989 – red.] sloeg in als een bom. Ik kwam uit een kleinburgerlijke omgeving in de buurt van Venray en schrok van de grootstedelijke gayscene. Veel mensen gingen kapot aan drugs. In 1984 kwam ik erachter dat ik hiv had opgelopen, maar daar heb ik altijd over gezwegen.

In 1996 ben ik gestopt met travestie. In die tijd viel de ene na de andere man dood neer door aids. Destijds kwamen ook de eerste medicijnen tegen aids op de markt maar ik had toen al zes jaar lang chronische longontsteking. Artsen dachten dat ik te ziek was om die medicijnen aan te kunnen. Uiteindelijk kwam ik er na vijf jaar toch bovenop, al duurde het nog zes jaar voor mijn weerstand goed was. In die periode raakte ik depressief, ik denk nog steeds dat aids mij letterlijk en figuurlijk knock-out heeft geslagen en het heeft lang geduurd voor ik daarvan ben opgekrabbeld. 

Twaalf jaar geleden werd me voor de grap gevraagd om weer in drag te gaan. Dankzij Victoria ben ik weer gaan leven. De knop ging om: wel in drag, niet in dinnershows maar optreden voor roze ouderen die wonen in zorginstellingen. Je hoort veel schrijnende verhalen, over transgender ouderen die tot hun zestigste moesten wachten om in transitie te kunnen. Ik heb heel veel respect voor senioren die in hun jonge jaren woorden als ‘homo’ of ‘lesbienne’ niet eens kenden.

Een hoogtepunt was een optreden in mijn geboortedorp in 2019. Ik was gevraagd om voor het carnaval de herenzitting te verzorgen. 140 mannen en oude klasgenoten waren allemaal in travestie naar die zitting gekomen. Daar ben ik heel trots op, het voelde echt als thuiskomen.”

Beeld: Armando Branco
Licht: Michiel Fischer
Met grote dank aan het Torpedo Theater