Column

Ouders, wees de held waar je kind naar op zoek is

Peter van der Wal ziet steeds meer onverdraagzaamheid

Leestijd: < 1 min

Op de markt, voor de dragbar, in Albergen. Om zich heen ziet columnist Peter van der Wal steeds meer ouders hun kinderen asocialiteit en onverdraagzaamheid bijbrengen. “Wees een held en leer je kind dat iedereen gelijk is, ongeacht afkomst, kleur sekse, gender of seksuele oriëntatie.”

Our children are our greatest treasure. They are our future. Those who abuse them tear at the fabric of our society and weaken our nation”  - Nelson Mandela

Op een zonnige zaterdagmiddag loop ik over een gezellig drukke Albert Cuypmarkt waar een jengelend kind tegen diens pappa schreeuwt dat het moet plassen. De vader – poloshirt, blond haar, loafers en waarschijnlijk in het bezit is van een elektrische bakfiets, boot en grachtenpand – reageert achteloos: “Pis maar tegen een boom”. En zo geschiedt.

Samen met mijn vriend ga ik diezelfde avond naar de bioscoop. Het is date night. Vooraf drinken we wat buiten op het terras bij de dragshowbar Lellebel op de Utrechtsestraat. Een gezin loopt voorbij. Vader, moeder en drie kinderen. Duidelijk toeristen, op zoek naar een eetgelegenheid. Twee van de kinderen kijken vol verwondering naar de trotse regenboogvlag die aan de gevel wappert. Moeder kijkt ook omhoog, richt vervolgens haar blik op ons en duwt de blonde kinderen met een afwijzend gezicht voor haar uit. God, behoed ons, voel en zie ik haar denken.

“Ik zie blonde buurtkinderen met borden vol harde leuzen als ‘AZC, nee, nee, nee!’”

De ochtend erop is Albergen voor de zoveelste keer in het nieuws. Het is al dagen onrustig in het normaliter zo gemoedelijke Twentse dorpje. Niet de karakteristieke houtwallen of de glooiende esgronden bepalen momenteel het dorpsgezicht, maar het protest tegen de komst van een asielzoekerscentrum. Ik zie blonde buurtkinderen, niet ouder dan een jaar of 8, met borden vol harde leuzen als “AZC, nee, nee, nee!” en “Met 300 AZC’ers van kleur, binnenkort in Albergen, verkrachting, beroving en terreur.” Een in en in trieste vertoning.

Ik ben geen opvoedkundige of kinderpsycholoog en heb zelf geen kinderen. Hoe mensen hun kinderen opvoeden, is geheel aan hen. Volgens mij is zo’n opvoeding een XXL-takenpakket en daar heb ik alle respect voor. Het zal een mooie, soms moeilijke opdracht zijn, van het bijbrengen van waarden en normen tot het adequaat reageren op de behoeftes van het kind.  

Om Whitney Houstons ‘Greatest Love of All’ te parafraseren: ik geloof dat iedere liefhebbende ouder zijn kinderen de weg wijst. Hun leert wat juist en is en hun de schoonheid laat zien die ze vanbinnen bezitten. Een goede ouder geeft zijn kind een gevoel van trots, om het leven makkelijker te maken. De manier waarop de ouders in de drie voorgenoemde situaties hun opvoedingstaak verstaan staat hier in mijn beleving haaks op.

“Door hun kinderen zo op te voeden, verscheuren deze ouders het weefsel van onze samenleving”

In plaats van te luisteren naar de behoeftes van hun kinderen, laten deze ouders hun eigen stem via hen doorklinken. In plaats van empathisch en nieuwsgierig, leren deze kinderen zich onbarmhartig op te stellen. Door hun kinderen zo op te voeden, verscheuren deze ouders het weefsel van onze samenleving.

Beste poloshirt dragende vader, angstige moeder en opvoeder bij het protest. Jullie zijn niet de helden waar je kind naar op zoek is. Breng je kind naar een wc als het moet plassen. Omarm je zoon als hij zegt op mannen te vallen. Ga op de rand van het bed zitten en luister, als je dochter aangeeft dat die eigenlijk een zoon is. Praat met je kinderen over maatschappelijke problemen. Wees een held en leer ze dat iedereen gelijk is, ongeacht afkomst, kleur sekse, gender of seksuele oriëntatie.

En zo niet, heb dan op z’n minst respect voor je omgeving en hang lekker thuis de held uit.

Beeld: Peter van der Wal

 

Powered by Labrador CMS