“We mogen als community al blij zijn áls er iets over ons gemaakt wordt”

Vanaf deze week is de queer romcom Bros in de Nederlandse bioscopen te zien. We spraken hoofdrolspeler én scriptschrijver Billy Eichner. “Mensen van mijn generatie en ouder zijn het niet gewend om dit soort films in de bioscoop te zien.”

Was het moeilijk om deze film van de grond te krijgen?
Billy: “Tegen de tijd dat we onze film bij filmmaatschappij Universal pitchten, waren zij erg enthousiast om een film zoals deze te maken. Het hielp dat Judd Apatow een van de producenten was, hij levert al jaren de ene na de andere succesvolle comedy af bij Universal. Nick Stoller, die de film regisseerde en waarmee ik samen het script schreef, idem dito. Aan de andere kant: Universal brengt al meer dan 100 jaar films uit en dit is de eerste keer dat ze een film als de onze uitbrengen. Als je er op die manier naar kijkt, heeft het juist ontzettend lang geduurd om de film van de grond te krijgen. Maar Universal heeft ons flink gesteund.”

Hoeveel van jezelf heb je in het hoofdpersonage Bobby verwerkt?
“We hebben absoluut dingen uit mijn eigen leven in Bobby verwerkt: dingen die ik meemaakte, gedragspatronen die me bij mezelf en anderen zijn opgevallen, en mijn datingverleden. Maar het is niet volledig autobiografisch, en ik heb nog nooit een relatie gehad zoals Bobby die heeft met Aaron. Maar ik heb goed naar m’n vrienden gekeken, en naar de passief-agressieve manier waarop we communiceren als we nieuwe mensen leren kennen op datingapps. Dat kan frustrerend zijn. Het personage is een mix van fictie en dingen die heel dichtbij me staan.”

Kun je meer vertellen over de scène waarin Bobby net gedumpt is en in de sportschool besluit het over een andere boeg te gooien, door z’n petje achterstevoren te doen, lager te praten en zich ‘mannelijker’ voor te doen dan hij normaal gesproken doet?
“Dat verschijnsel heet code switching. Veel queer mensen doen dat zonder het überhaupt door te hebben.”

Ja! Toen ik de scène zag dacht ik: dit is precies hoe ik tegen mijn klusjesman doe!
“Ik vind het erg interessant dat sommigen van ons dat doen. Mijn manager is hetero en m’n advocaten ook. Mijn assistente zei op een dag tegen me: ‘als zij je bellen doe je altijd je stem twee octaven lager dan wanneer je tegen je vrienden praat’. Daar denk ik niet eens over na, het gebeurt onbewust.”

In hoeverre denk je dat Bros gezien wordt als een lakmoesproef voor queer romcoms? Als in: als Bros het niet goed doet, verkleint daarmee de kans dat andere grote studio’s zich aan een queer romcom wagen?
“Ik vind het niet eerlijk om te verwachten dat een minderheidsgroep zich geroepen voelt om een film te steunen die over hen gaat. Wat deze film betreft hopen we dat iedereen die van een goede comedy houdt, zin krijgt om Bros te kijken. Natuurlijk vind ik het persoonlijk belangrijk dat lhbtq personen die deze film kijken het gevoel hebben dat we onze gemeenschap op een authentieke manier in beeld hebben gebracht, en dat ze zich entertained voelen. Maar uiteindelijk is het ook maar een film, ik vind niet dat iemand die behoort tot de lhbtq-gemeenschap zich verplicht moet voelen om onze film te zien of te steunen. Ik ben dankbaar voor de grote groep lhbtq kijkers die zegt echt van onze film te hebben genoten. De film draait al een maand in de Amerikaanse bioscopen en is daar vooral door homo mannen bezocht. Dat vind ik wel logisch: de film gáát ook over twee homo mannen die met elkaar gaan daten. Natuurlijk hoop ik dat het een breder publiek zal aanspreken, maar natuurlijk hoeft niemand zich verplicht te voelen.”

De film zit vol met queer inside jokes. Hebben jullie gezocht naar een balans tussen grapjes die waarschijnlijk alleen begrepen zullen worden door queer kijkers, en humor die een breder publiek aan zal spreken?
“Nick is hetero en wist niet súperveel van queer cultuur toen we aan de film begonnen, producent Judd Apatow ook niet. We hebben niet besproken: oké dit grapje is voor een queer kijker en dit grapje is voor een hetero kijker. Op die manier waren we er niet mee bezig. We vroegen ons vooral af: is dit grappig? Daarom was het juist nuttig om Nick en Judd erbij te hebben. Als ik iets schreef waarvan ik dacht ‘is dit teveel een inside joke?’ dan kon ik altijd aan hen vragen of zij het ook grappig vonden. Volgens mij bestaan er geen films waarbij het héle publiek op exact dezelfde manier op elk grapje reageert. Humor is enorm subjectief.”

“We zijn geen monolithische groep, dat laten we in de film ook zien”

Wat voor reacties kreeg je tot nu toe zelf van queer kijkers?
“Ik krijg erg positieve reacties, vooral via Instagram. Het merendeel vond ik erg ontroerend. Mensen van mijn generatie en ouder zijn het niet gewend om dit soort films in de bioscoop te zien, van een grote filmstudio, met een wereldwijde release. Dat is een van de redenen waarom we het zo belangrijk vonden om de film zo authentiek mogelijk te laten zijn, en dat de film geen tragiek of lijden als uitgangspunt heeft. De personages zijn ingewikkeld, maken worstelingen mee en hebben gebreken. Ze houden zich minder bezig met problemen waar queer personages in films zich vroeger druk om maakten, zoals coming-outproblematiek. Het gaat veel meer over onderwerpen waarmee iemand die al uit de kast is zich mee bezighoudt. Daar wordt positief op gereageerd. Maar mensen vinden de film vooral grappig. We nemen onze gemeenschap op de hak maar vieren hem ook. Natuurlijk is er een minderheid die erg aanwezig is op social media en het leuk vindt om de film helemaal de grond in te boren, vooral als ze een succesvol lid van hun eigen gemeenschap onderuit kunnen halen. Dat hoort er nu eenmaal bij als je bekend bent en actief bent op social media. Maar ik ben erg blij met de respons tot nu toe.”

Het blijkt keer op keer dat het onmogelijk is om een film of serie te maken waarin écht de hele queer community zichzelf kan herkennen, toch?
“Ja, precies! Maar dat is een logisch gevolg van het feit dat er relatief weinig films en series gemaakt worden over de queer community. We mogen al blij zijn áls er iets over ons gemaakt wordt, vooral een groter project. Dan komen er vanzelf verwachtingen bij kijken om zoveel mogelijk verschillende soorten leden van onze gemeenschap te vertegenwoordigen. Het is zo’n eclectische gemeenschap, we zijn allemaal complexe, multidimensionale mensen. We zijn geen monolithische groep, dat laten we in de film ook zien. Het is onmogelijk om in één film te laten zien hoe het leven er voor íedere queer persoon uitziet. Wij hebben ons gefocust op deze twee personages, en Nick en ik hadden het idee dat we hun verhaal genuanceerd en met authenticiteit konden vertellen. Verder vonden we het belangrijk om een zo divers mogelijke cast te hebben. Ik hoop dat de film het goed genoeg doet dat de grote bazen in Hollywood denken: oké, laten we nu een romcom maken met TS Madison, Miss Lawrence of Guy Branum in de hoofdrol. Die kunnen weer hun eigen versie van Bros maken.”

Er spelen zóveel bekende queer acteurs in Bros, hoe verliep de casting?
“Het voelt alsof iedere openlijke lhbtq-acteur en -komiek auditie heeft gedaan voor Bros, of op z’n minst aangaf interesse te hebben in een rol in de film. Dat was te gek. Nick, Judd en ik bekeken alle auditietapes en zagen: er zijn zóveel enorm getalenteerde lhbtq-acteurs en er wordt simpelweg niet genoeg gebruik van ze gemaakt in Hollywood. Ze zijn zó grappig en uniek, echt een genot om naar te kijken. Misschien juist omdát je ze nog niet zo vaak in films en op tv hebt gezien. Een aantal acteurs in de film, zoals Guy Branum, Dot-Marie Jones en Jim Rash, kende ik persoonlijk en wilde ik er gewoon graag bij hebben. Via Instagram werd ik een beetje verliefd op TS Madison, de rol van gender nonconforming personage Wanda leek wat lastiger om te casten maar de auditie van Miss Lawrence was súpersterk, en we ontdekten Eve Lindley door audities. Het was goed om te zien hoeveel extreem getalenteerde lhbtq-acteurs er eigenlijk zijn.”

Bros draait nu in de bioscoop. Meer weten over de film? Lees hier ons interview met regisseur Nicholas Stoller en Billy's tegenspeler Luke Macfarlane.

Beeld: 2022 UPI